Die biblioteek aan die einde van die wêreld. Etienne van Heerden

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Maarman.”

      Daar is die bordjie.

      Student Loans.

      Die bank klou soos Fort Knox hier vas op Main Road se taxiroete, hier op die rand van die Obs, en as jy hier binne is, voel jy die burglar bars om jou toevou. Jy’s like in ’n hok.

      Die tellers agter glas kyk my agterdogtig op en af. Hulle kan dit seker nie help nie. Die rowers kom hier, hulle bars in met guns, swaai die ysters diékant toe en daai kant toe en steel daai cash-laaie in ’n jiffy leeg.

      Net ’n drie minute en hulle is weg, in hulle splinternuwe gesteelde Mercedesse of vinnige BMW’s wat sommer so skuins teen die sypaadjie op geparkeer is.

      Hulle jaag die traffic in, vet van die geld, druk verby karre, roekeloos. ’n Kwartier later sukkel ’n pap polisiebakkie agterna wat in derde rat moan soos hy spoed probeer kry en dan is daai gangsters al lank uit Main Road uit regs af op die N2 outgoing en hulle’t uitgeskiet Strand se kant toe en dan af met die skouer Langa in en hulle’s gone.

      Hulle sit al en Guptas drink, daai lang liter-biere, terwyl die polisie nog diékant sukkel met hulle ou bakkies.

      So jy kan die bankwerkers seker nie blameer dat hulle my só sit en kyk nie. Elke ou wat hier inkom, is potentially life-threatening. Ek verstaan daai. Daai robbers dra ook lounge shirts, nes ek nou. Netjiese pakke. Entrepreneurs. Sakemanne.

      Onse nuwe executives.

      Hok binne hok binne hok, binne-in die hart van die hok is die bankkluis.

      Ek sit voor haar. Student Loans. Tussen ons staan haar desktop. Sy bestuur haar desktop asof hy die konsole van ’n army-trok is. Loer vir my oor die skerm toe ek inkom. Hands on controls.

      White capital.

      Sy’s nie lus vir hierdie dag nie, sê haar gesig.

      En nie lus vir hierdie soveelste bedelaar nie, lees ek in haar skouers soos sy defensive daar sit.

      Naels swart geverf. Wit tannie, oorgery tot hier van Parow se suburb-kant af, dink ek.

      Sy kyk my aan. Fire haar first shot. “Hoekom het jy nie aanlyn aansoek gedoen nie? Meneer.”

      Daardie laaste woordjie is ’n toegewing. Dit klink meer soos ’n belediging as ’n beleefdheid.

      “My data is gedaan.”

      “Kan jy nie internettoegang kry op die kampus nie?” Sy wag nie eens tot ek antwoord nie. “Ís jy ooit ’n student?”

      “Die kampus is toe. Fees Must Fall het alle ingange geblok.”

      “En jy’s nie een van hulle nie?”

      Ek skud my kop. “Ek is van die Noord-Kaap.”

      Sy flikker op. “So jy’s nie ’n betoger nie?”

      “Ek doen Translation Studies,” sê ek.

      “En wat is daai in Afrikaans?” Sy beweeg sodat sy my verby haar skerm beter kan sien. “Sal jy werk kry eendag? Gebruik daai sirkus van ’n Zuma-parlement nog vertalers?”

      Ek haal my skouers op. “Net ’n tienduisend. Net om my jaar deur te sien. Ons moet dalk eers in Januarie sit vir eksamens. Klasse is hierdie week suspended weens die proteste. Ek moet langer in die Kaap bly, tot dan.”

      “Jou finansiële rekord lyk nie baie goed nie.” Terwyl sy by haar skerm inbuk: “Ek sê jou, meneer Maarman. Daai Fees Must Fall-kinders het nog nie één eerlike dag se werk ingesit nie. Hulle ma’s en pa’s is vet katte in die regering en vreet die trog leeg terwyl die kinders op die Kasteel se mure pronk en ek en jy hier sit.

      “Plaas dat die studente hul woede neem na die regering, ja, na hul eie ouers in daardie regering wat die land nou so die afgrond in bestuur.”

      Haar vingers hamer oor die toetsbord voor haar. Terwyl sy praat, skiet haar oë oor die skerm.

      “Wag maar tot hulle hul verniet grade gekry het en hulle in die werkplek moet uithaal en wys. Hulle sal gou op hul plek gesit word. Daar’s nie plek vir ’n geskreeuery en brandstekery in die régte wêreld nie.

      “Protest gaan hulle dán niks help nie.

      “Wie dink jy gaan ooit ’n job gee vir een van daardie studenteleiers wat elke aand op die TV-nuus is? ’n Werkgewer gaan mos weet jy pluk ’n lat vir jouself.

      “En as hulle so aanhou, ek sê jou, gaan hul grade in elk geval niks werd wees nie. Teen daai tyd is al die goeie lektore al weg en die universiteite boskolleges.

      “Wag maar, wag maar tot hulle die regte wêreld sien.

      “Buitendien, ek het ’n vermoede. Julle betogers soek net ’n easy route na die werksplek. Julle kom hier by my in met smartphones en boetiekklere. Dis al wat julle wil hê. Dit gaan als oor geld.

      “As julle eers jul cushy jobs gekry het, gaan julle geen woord meer sê oor economic justice en armoede en decolonialisation en cultural appropriation en Africanness en wat julle ook al nog oor praat nie.

      “Wag en kyk jy maar.”

      #

      Die regte wêreld, Antie, wil ek aan haar sê, is Fagan’s Farm se straatjies. Kom ruik jy hoe stink dit daar as die kakhuise vol raak. Kom kyk hoe lyk dit. Jou oog sal goed sien wat julle whities mos graag sien. Vir jou sal dit die laagste vorm van lewe wees. Jy sal crime sien, jy sal oorbevolking sien. Krioel, is die woord wat jy sal gebruik. Ek hoop nie ek is reg nie, maar dalk sal die woord ape by jou opkom.

      Die kans is goed, Antie.

      Ek weet hoe jy kyk. Jy sien vuil en arm en stink en ape.

      Ek weet. Antie, ek weet.

      Tannie, gee my net my geld dat ek kan aangaan.

      ’n Groot benoudheid gryp my vas. Die vrou voor my met haar swart naels, die swart moesie op haar keel wat spring terwyl sy praat, die makeup wat nie ’n stúkkie natural skin die lig laat sien nie.

      Die gespuite hare, die kuif soos ’n brander wat breek. Pikswart pupille. Wit vel, nog nooit son gesien nie. Bleek, bleek. Die Sterns-ringe, blink en geknop van die bling. Klein sweetdruppeltjies op die ligte snorretjie wat swart lyk as sy haar kop draai en die lig van die skerm reg val.

      “Ek wil net deurkom, Mevrou, my diploma vat en klaarkry. Ek soek net ten thousand, daai’s al.”

      Sy kyk op. “Dáái’s al? Sê jy? Dáái? Jy praat Capey?” Die agterdog is terug. “Ek dag jy’s ’n Kleurling van die Noord-Kaap? Daar praat julle mos nie Capey nie?”

      Sy lyk triomfantlik. Victorious. Sy is trots op haar vermoë om leningsaansoekers uit te vang. Een misstappie en jou hele liegstorie val plat, sê haar blink oë. Hier vang sy nou weer ’n klein bliksem uit.

      “Hoe weet ek ek kan jou glo?”

      My kop raas. Kleurling! “Mevrou kan tog iemand bel. U kan bel …”

      “Wie?”

СКАЧАТЬ