Melodie Omnibus 3. Annelize Morgan

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ van die galg. Sy het Reinhard juis gevang met ’n swangerskapstorie en dit was nie eens sy kind nie – ek praat nou van klein Riaan. Sy wou mos nie die pil drink nie, want sy het gesê dit maak haar vet en sy was ydel verby. Dan gebeur glipse mos.”

      Lucille knik. Ja, nou is een van haar vermoedens bevestig. Jaco Peens is die pa van Monique Brand se kind en dié wete het mevrou Peens tot raserny gedryf. Dalk tot moord?

      Sy is ook gaande oor die verontregte professor Brand, met wie sy simpatie en gedeelde leed het weens hulle eggenote se owerspel. Sy gun hom moontlik nie vir ’n ander vrou nie. Beslis nie vir Kira Trollip, sy ou liefde, nie.

      Hy tree nou teenoor die mooi professor op asof sy liefde weer kan blom. Veral noudat sy seergekry het en hy haar kon bystaan. Baie interessant. Lettie Peens het seker gesien hoe hy Kira by die begrafnistee soen. Daar was ook ’n berig oor die aanval in die koerant wat op iets meer tussen hulle gesinspeel het en Lettie het dit seer sekerlik gelees.

      “Weet u dat iemand professor Trollip aangeval en met ’n mes gesteek het?” vra sy en wens sy kan Lettie se gesigsuitdrukking sien. Sy spits haar ore vir die nuanses in die ander vrou se stem.

      “Nee! Wanneer?” vra Lettie kamtig geskok.

      “Eergisternag, so ongeveer elfuur.”

      “Waar? In haar huis?”

      “Nee, sy het die kat buite by die rivier gaan soek toe dit gebeur het. Dit was in gister se koerant.”

      “Ek kan dit nie glo nie! Die duiwel is los op Stellenbosch. Is sy dood?”

      “Nee, net erg in die arm beseer. Sy het ’n noue ontkoming gehad. Ons vermoed egter dit was poging tot moord.”

      “Liewe deug. Jy weet, ons dorp ken nie so iets nie. Ons kry nie altyd koerante op die plaas nie en ek was heeldag te besig om dorp toe te kom.”

      As jy dink ons dorp ken nie moord en pogings tot moord nie, lewe jy in ’n gekkeparadys, mevrou Peens, dink Lucille minagtend.

      “Waarom sou iemand haar aanval?” wil Lettie weet.

      “Dit weet ons nog nie, maar ons sal uitvind.”

      Lettie krap in haar handsak. “Ek het op dié brief van Monique aan Jaco afgekom, waarin sy hom vertel dat sy hom nie weer wil sien nie en dat sy Reinhard nie vir hom sal los nie. Jy weet ons kan nie kinders hê nie, en dit was sý kind wat sy gedra het. Ek dink hy het kop verloor en haar in sy ontnugtering en woede gaan aanval.”

      Sy oorhandig die brief en Lucille gryp dit amper, so gretig is sy om dit te kry.

      “Dit is dalk nie die geval nie, mevrou. U raai wild, maar baie dankie vir die nuttige inligting.”

      Lettie is skielik haastig. “Ek sal moet gaan. My man was by ’n vergadering en ek wil nie ná hom by die huis aankom nie.”

      Lucille groet haar en klim uit die motor. Hell hath no fury like a woman scorned? dink sy vir die hoeveelste keer.

      Terwyl sy huis toe ry, is sy baie agterdogtig. Dié vrou wil met alle geweld haar ontroue man inkrimineer. Skryf mense deesdae nog vir mekaar afsêbriewe? Daar is mos selfone en e-pos. Of het Monique Brand dit gedoen omdat sy nie die moed gehad het om dit in sy gesig vir hom te sê nie?

      So iets kan mos as ’n bewys gebruik word dat hy kwade bedoelings teenoor Monique ontwikkel het. Waarom sou Jaco Peens dus so ’n brief bêre waar sy vrou dit kan kry?

      “Kaptein, ek dink u moet kom kyk. Hier was ’n inbraak by my huis terwyl ek uit was. Die huishulp was ook nie hier nie.”

      Lucille Wiid is sommer dadelik wakker. “Jinne, professor Brand, dis nou ’n ding. Het u die polisie ontbied?”

      “Ek ontbied vir u en hoop u meld dit aan. U sien, die inbraak was by my oorlede vrou se kamer en dis haar goed wat gesteel is. Ons het dit nog nie uitgesorteer nie. Haar juweelkluis met die kosbaarste goed is nog hier, maar die minder kosbare juwele wat sy in laaie gehou het, is alles weg. U moet maar kom kyk, asseblief. Dit help nie ek probeer oor die foon verduidelik nie.”

      “Gee my tien minute, en ek en die polisie is daar, professor.”

      Sy vlieg uit die bed en gryp haar klere. Sowaar, dis verby middernag. Daar gebeur darem baie in die Laan. Asof dit al werk is wat sy het, hou daardie straat se mense en gebeure haar lekker besig.

      “Dankie dat u gekom het, kaptein.”

      Hy staan so groot en asemrowend in die deur met slegs ’n PT-broekie en T-hemp aan dat Lucille Wiid na asem snak. Sy moet haar egter professioneel voordoen en kug eers.

      “Kyk julle manne om die huis rond, asseblief, ek gaan net eers na die toneel,” beveel sy oor haar skouer aan die twee polisiemanne agter haar. “Kom vertel my of julle spore of iets kry.”

      “Volg my, asseblief,” sê Reinhard en lei haar binnetoe.

      Sy is weer eens verstom toe sy die weelde van die oorlede vrou se suite sien. Dis nie bloot ’n kamer met en suite-badkamer nie, dit lyk na ’n vyfsterhotel se interieur. Laas was dit vreeslik netjies en nou lyk dit of ’n orkaan dit getref het. Die kaste van die aantrekkamer is oop en die inhoud is oor die vloer gestrooi.

      “Joeg! Dis ’n gemors,” prewel sy en gaan na die venster. “Dit lyk nie asof iemand hier ingekom het nie.”

      Reinhard staan nader. “Nee. Die agterdeur was oop en die alarm was af.”

      Lucille kyk hom fronsend aan. “Dan het die dief mos die kode geken. Dis iemand na aan u. Dink u nie ook so nie?”

      Daar is ’n siniese uitdrukking op sy gesig, merk sy, asof hy inderdaad iemand verdink.

      “My swaer ken die kode. Hy het hier gebly totdat my vrou begrawe is. Ek weet ook dat hy in die dorp opgemerk is, want ’n student wat Kira Trollip ken, het haar vertel en sy het my vertel.”

      Lucille haal haar boekie uit en teken dit aan. “U sê die kluis is nog onbeskadig?”

      “Dis beskadig, maar nie oopgeforseer nie. Kom ek wys u.”

      Hy neem haar na waar ’n skildery van die muur afgehaal is en sy sien die deur van ’n kluis. Iemand het daaraan gepeuter, want daar is krapmerke aan die buitekant, maar die kluis is nog dig toe.

      “Die booswig het dit probeer oopmaak, maar gefaal,” merk sy op. “Wat vermis u alles in die kamer?”

      “Soos ek gesê het, minder waardevolle juwele, aandrokke, dink ek, en persoonlike goed soos haar haarborselstel met die kam en handspieël met goudbeslag. Ek het dit vir haar present gegee en dit was nogal waardevol. Ek weet nie watter ander klere weg is nie.”

      Hy loop na die hoop klere wat voor een kas lê. “Die pelsjas en nertsbaadjie is albei weg. Leerbaadjies ook. Verder weet ek nie.”

      Lucille kyk verwonderd rond. “Sy het ’n helse klomp goed gehad,” glip dit uit voordat sy haar kan keer.

      “Ja, sy het.”

      Monique en haar man het nie dié kamer gedeel nie, besef Lucille. Daar was eenvoudig nie plek vir hom nie, dink sy meewarig. Kyk al die СКАЧАТЬ