Stralerjakkers. Leon van Nierop

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      Sy luister nou nog na “Heimwee”, veral wanneer die lewe op sy swaarste druk of haar eksman weekliks bel om te hoor hoe dit gaan.

      Ja, nóú probeer hy witvoetjie soek. Maar destyds, toe sy hom nodig gehad het, was Gert so weg soos ’n windjie wat iemand in ’n konsistorie gelos het.

      Karlien se selfoon lui. Sy kyk na die naam op die venstertjie en gee ’n sug so diep, dit val met die gewig van ’n Jacob Zuma-besluit tussen hulle.

      “Olaf! Jy het gesê agtuur, onthou jy nie?!” Stilte. “So, kry ek ekstra geld as ek vroeër begin?” Pouse. “Ek sou so hoop!” Weer die swaar sug. “Ja, ek stap sommer soontoe.” Sy skakel haar selfoon driftig af. Eendag gaan sy daardie sleuteltjies nog stukkend druk.

      “My pop.” Girly lê haar hand op Karlien se arm.

      “Ag, Ma-a-a!” Karlien sit haar arms om haar ma. Sy wil huil, kan Girly voel, maar is te trots om te wys dat haar baas by die superette haar tjank afgetrap het. Of in hierdie geval opnuut aangevuur het. “Eintlik wil ek maar net vir Ma hier kom help om die losieshuis te bestuur.”

      “Jy is vir hoër dinge bestem. Jy leer dan by Unisa.”

      “Maar hoe gaan ek by hoër dinge uitkom as die hysbak nie werk nie?”

      “Contacts, my skat. Contacts. As jy die regte mense ken, kan jy enigiets regkry.”

      “Al contacts wat ek het, is by Fines 4 U, maar ek hou altyd by die spoedgrens, so dit help my nie eers nie. Ek is selfs te boring dáárvoor. En ek kan daardie Olaf nie meer vat nie!”

      “Jy dink nie jou baas se hakskene is dalk rooi na jou kant toe nie?”

      Karlien snork deur haar neus. “Daardie pienk bakkies is nie in staat tot iets so helder soos rooi nie. Nie eers op sy skurwe hakskene nie.” Karlien neem haar handsak en soen haar ma. “Dan sien ek Moeks vanaand.” Nog ’n soentjie.

      “Sterkte, my pop.”

      Karlien verlaat die vertrek, maar sy is nie gereed vir ’n verdere dag se sloping van energie by die superette in Greymont nie – dit is duidelik.

      Girly onthou die dag toe sy onder haar dogter se bed wou skoonmaak en daar op ’n kaartjie afgekom het wat byna die stofsuier se bek verstop het.

      Ag, hoe sal mens nou sê? Dit was nou wel nie ’n liefdesbriefie nie, maar ’n kaartjie met twee teddiebeertjies wat ’n soentjie na mekaar toe waai. Binne-in was die woorde Ek en jy? Wie weet? Sonder ’n naam. Van toe af was Karlien ongedurig en was sy een dag amper laat vir werk. Sy het vies na haar SMS-boodskappe gekyk en ’n hele klomp uitgevee, sommer vyf in ’n ry. Toe het Girly geweet daardie nare Olaf wat sy personeel sulke lang skofte laat werk – die superette maak eers saans agtuur toe – het sy oog op haar dogtertjie. Tog hoef sy nie in te meng nie. Karlien is groot en mooi genoeg om haar eie ding te doen.

      Liebies se deur gaan bo oop en Girly hoor hoe hy vir Maxie vra waar sy koerant is. Hy wil dit eerste lees.

      Die swaanblompot waarin sy altyd angeliere op die tafeltjie rangskik, soebat om ’n ou spatseltjie kleur. Met haar hart wat vandag so verbleik voel, het sy egter nie krag om na ’n blom in haar wintertuin te gaan soek nie.

      ’n Angelier is haar gunsteling. Dit herinner haar altyd aan haar ma se tuin vol van die mooiste pers, rooi en geel angeliere; dan pluk haar ma partykeer sommer ’n mandjie vol daarvan om in die voorhuis te sit. Maar dié swaan maak haar vere verniet bak hier onder die spieël. Dit gaan nie vandag gevul word nie.

      Die staanlamp in die hoek vang Girly se oog die oomblik toe die gloeilamp begin flikker. Ai, dít ook nog! Sy kyk na die drie porseleinfigure wat lyk of hulle die bak vashou waaruit die lig kom – die rokkies wydgesprei en kleurvol. Gert het die mooie lamp vir haar gekoop toe hulle in die losieshuis ingetrek het en sy nie meer die skerp lig uit die dak kon hanteer nie. “Dit is dan so onromanties, Gert.” Waarop hy die lamp op skuld gaan koop het.

      Hulle eerste paar maande was romanties onder daardie lamp. Romanties en gelukkig, al het hulle dit nie breed gehad nie. Hy het hoeka vir haar angeliere gekoop, soms met ’n afknypgeldjie; daar was altyd blomme in hulle kamer.

      Ai, waar is die dae?

      Sy hoop nie die flikkerende gloeilamp is ’n aanduiding van hoe onewe die res van die dag gaan verloop nie. Sy sal nuwe gloeilampe by die superette moet gaan koop: die energiespaarder-soort.

      Sy sug. Vandag is daar niks wat haar lewe verfraai nie. Alles is teen haar.

      Sy hoor Tiaan se voetstappe teen die trappe afkom.

      Karlien pluk die voordeur oop.

      “Ek het my ID-kaart vergeet! Weet Ma waar dit is?”

      “Dit is op die tafeltjie onder die koekoekhorlosie!”

      Karlien gryp dit. “Dankie, Ma.”

      Hulle kyk vir ’n oomblik na mekaar. Dan stap Karlien na haar ma toe en druk haar teen haar vas.

      “Lief vir Ma.”

      “Ek is net so lief vir jou, my pop.”

      Steeds loop Karlien nie.

      “Wat is fout, my skat?”

      “Ek het weer drie onderhoude vir nuwe werk hierdie week, Ma. En ek sukkel my as af om my studiemateriaal uit Unisa te kry. Hoe kan ek leer as ek nie my studiemateriaal het nie? My eerste taak moet oor twee weke in wees!”

      “Hoekom print jy dit nie liewers nie? Hier is mos ’n Postnet laer af in die straat?” vra Girly.

      “Die kursus kos my reeds genoeg geld. Hoekom moet ek nog van die boeke uitdruk?”

      “Omdat Kanaän se deure lankal toegemaak het,” glimlag Tiaan, wat in die deur verskyn met ’n vars hemp aan. “Daai prentjie wat jy in die Kinderbybel van die groot druiwetros gesien het, was pure lipstick oor die waarheid!”

      “O, nè?” Karlien ruk haar op.

      “O, nè!” Tiaan speel met sy motorsleutels. “Girly, ek is op pad winkels toe. Kan ek iets vir jou kry?”

      Geen loseerder was al ooit so tegemoetkomend nie! “Wel. Jy kan Sanpic en Vim kry om Maxie se vuil bekkie uit te was, maar verder het ek darem nog alles.”

      “Ek praat eintlik van kos. O ja, en toiletpapier. Ek sien die rolle in die badkamer is amper klaar.”

      “Dis weer daardie dêm Pieta! G’n wonder die lewwie is altoos verstop nie!” Girly gooi haar hande in die lug op toe sy besef dat sy regtig vergeet het om die voorraad toiletpapier aan te vul. Toe sy gister by die Cresta-winkelsentrum was, het sy geweet sy het iets vergeet.

      “Jy kan my ma liewer môre help om daai moewiese swaar kan vol sop te dra!” Karlien vee haar hare uit haar gesig uit. “Sy beman ’n sopkombuis in Strijdompark.”

      “Hoe laat ry jy môreoggend, Girly?”

      “Halfvyf. Die kinders bondel al van vroegoggend af by Binnelandse Sake se parkeerterrein saam. Hulle raak partykeer so ongeduldig, ek kan amper nie my skedonkie СКАЧАТЬ