Stralerjakkers. Leon van Nierop

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ons eet eers. Ek is op ’n besonder streng dieet wat volgens my bloedgroep uitgewerk is. Ek het nooit geweet ek is B-positief nie, en ons mag nie hoender en beet …”

      “Ma!” Hy praat so hard dat die sjef opkyk. “Hou op om óm die onderwerp te praat en vertel my wat aangaan!”

      “Kalm nou, Tiaan. Ek besef jy kom uit ’n wêreld waar aggressie die botoon voer, maar hierdie is ’n vreedsame huis. Jy weet hoe gespanne ek raak as mense te hard praat.”

      Tiaan bly staan en kyk rond. Sien die ontwerperskilderye teen die muur, almal gekies om by die bleek kleurskema te pas. Hy herken nie een item uit hul huis in Saxonwold nie, dus het sy ma alles laat oordoen. Hy kon net sowel in ’n sarkofaag ingestap en deur dodemaskers omring gewees het. Hy verstik aan hierdie plek.

      “Ek gaan Newlands toe, Ma.”

      Sy beduie dat die huisingenieur kan loop, want sy wil kennelik nie voor hom praat nie, maar sy neem nie haar oë vir ’n oomblik van Tiaan af nie.

      Nadat die wipgat-mannetjie die deur agter hom toegemaak het, herwin sy haar kalmte en praat saggies. “Ek het vir jou ’n pos in Plastikor geskep, want ek wil hê jy moet van Etienne se pligte oorneem. Ek is nie so seker dat hy reg is vir die uitgewersarm wat die maatskappy tans het nie.”

      Hy hou sy hand op. “Ek werk nie saam met my broer wat my skaars twee keer in die tronk besoek het nie, Ma. Om die waarheid te sê, ek werk ook nie by Plastikor nie. Hierdie swartskaap kies sy eie kraal!”

      Lekker melodramaties, dink hy, maar daar is geen ander manier om dit te stel nie. Hy ís die swartskaap, was dit nog altyd en sal dit altyd wees. Daar is géén manier waarop hy hier gaan bly nie.

      Hy stap deur toe.

      “Tiaan, asseblief, ons moet praat. Jy kan nie sommer so die nag in nie!”

      “Daar bly niks meer oor om te sê nie, Ma.”

      Hy moet na Yolande toe gaan, die meisie aan wie hy verloof sou geraak het enkele dae na sy inhegtenisname vir ’n misdaad waarmee hy niks te doen gehad het nie. Toe hy as sondebok gebruik is sodat sy beste vriende, Wikus de Lange en A.J. Muller, kon wegkom.

      Yolande het tot twee maande gelede gereeld vir hom in die tronk kom kuier, maar toe eensklaps opgehou. Hy moet haar sien.

      Hy pluk sy stewels aan sy voete en ryg die veters vas. Marcel het intussen opgestaan en tot agter hom geloop.

      “Tiaan …”

      “Tot siens, Ma.”

      Hy maak die deur oop, asem die vars lug in asof ’n obstruksie skielik voor sy gesig verwyder is, en stap uit.

      Toe hy in sy motor wegtrek, sien hy sy ma nog steeds in die deur staan, kaalvoet, haar hand effens gelig asof sy hom probeer keer. Toe sien hy hoe sy haastig haar selfoon se sleutels begin druk.

      Die meenthuiskompleks waar Yolande in Ferndale woon, het nog niks verander sedert hy twee en ’n kwart jaar gelede laas hier was nie.

      Dit was die aand van sy inhegtenisname. Die polisie het hom hiér opgespoor. Hy en Yolande het pas vir aandete aangesit – hulle het saamgewoon – toe die gonser by haar hek knor. Hulle het niemand verwag nie. Toe sy die interkom beantwoord, was die stem kortaf en formeel.

      “Hello. Who am I speaking to?”

      “Yolande de Wet. Can I help you?”

      “Is mister Tiaan Reyneke with you?” Die offisier het sy van as Rainiekie uitgespreek.

      “Yes. What is this about?”

      En toe die woorde wat sy hele lewe in trurat gegooi het: “This is Lieutenant Moyage from Randburg Police Station. We want to speak to him. Please open the gate.”

      Daardie aand het hy in die tronk geslaap.

      Die hofsaak is vinnig afgehandel, vinniger as baie ander, en hy is tot agt jaar gevangenisstraf gevonnis.

      En nou is dit twee jaar later, en groei die struike wat teen die sypaadjie voor die kompleks geplant is nog weliger – so welig dat mense wat die sypaadjie gebruik eintlik in die straat moet stap om verby te kom. Hy het die plante nog gesnoei ’n week voordat hy in hegtenis geneem is en Yolande het gelag: “Die body corporate wil jou eintlik ’n medalje gee, maar daai ou suur Millie van nommer 1 is vies omdat sy niks van die snoeiery geweet het nie. Maar dis nou te laat!” Sy het hom gesoen. “Dankie, skat.”

      Nou is dit so ruig asof dit alle toegang tot die kompleks verbied, veral vir hom.

      Bredenham Mansions nommer 6. Yolande de Wet. Die meisie met wie hy van hoërskool af in ’n verhouding was en met wie hy wou trou, maar toe beland hy in die tronk.

      Tiaan steek sy hand uit. Die kode was destyds 1239. Moet hy eers eenheid 6 se gonser druk om toestemming te vra? Of moet hy sommer direk inry indien die hekke sou oopgaan?

      Die sleutelbord voel koud onder sy vingers. 1-2-3. Hy leun verder uit en druk die 9.

      ’n Oomblik se stilte voor die hekke oopswaai. Dít het ten minste nie verander nie.

      Tiaan ry in, in dieselfde motor as wat hy gehad het toe hy gearresteer is. Dít het hy darem behou nadat sy ma vanoggend ’n onderdaan gestuur het om hom ná sy vrylating by die tronk te gaan haal.

      Dit was die ergste: dat Yolande nie daar was nie. Dat sy ma nie daar was nie. Hy het geweet Etienne sal nie kom nie, maar sy ma kon ten minste ’n uur afgeknyp het. Daar staan sy motor toe voor die tronkingang met ’n vreemde man wat vir hom wink toe hy deur die hekke stap.

      “Goeiemôre, meneer Reyneke. Fritz du Preez van Plastikor. U ma het my gestuur om u te kom haal.”

      Hy kon nie die gedagte verdra dat iemand anders met sy rooi motor moes ry nie. Hy het die sleutels by die onderdaan geneem en agter die stuurwiel ingeskuif. Vir die eerste keer in 24 maande was hy vry om te kom en gaan soos hy wil. Om sy eie motor te bestuur. En toe hy die sleutel in die aansitter draai, was die geluid van die enjin net so mooi soos toe die tronkhekke agter hom toegegaan het.

      Nou ry hy met die steil paadjie op tot by Yolande se meenthuis. Hy het sy eie garage-oopmaker gehad, maar dié lê nie meer in die houertjie onder die motor se radio nie.

      Tiaan hou in die enigste oop parkeerruimte langs haar meenthuis stil, kyk na die wit muur met die bruin strook waarop die nommer 6 duidelik geverf is, en klim uit.

      Hy stap na haar voordeur toe en druk die klokkie. Iewers, veraf, hoor hy ’n deuntjie, ’n ander een as toe hy hier kon in- en uitloop soos dit hom pas.

      ’n Geskuifel binne. Toe voetstappe.

      Vir ’n oomblik herleef hy daardie gevoel toe die polisie boeie om sy gewrigte geplaas en hom na hul motor toe gedwing het.

      Hy skud sy kop om van die gedagtes ontslae te raak. Al waaraan hy nou moet dink, is Yolande. Yolande met wie hy wil trou. Yolande wat hy met sy hele hart liefhet. Yolande wat sy trouvrou is.

      Destyds het sy by ’n modetydskrif, Swier, gewerk. Hy wonder of sy nog daar is. Daar is soveel besonderhede van haar lewe waarvan hy nie meer weet nie.

      Die СКАЧАТЬ