Stralerjakkers. Leon van Nierop

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ hul gesigte. Dit is dieselfde bakkies as waarmee hulle by verkeersligte bedel. Vir dié sonder bakkies gee sy goedkoop plastiekhouertjies wat sy by die supermark kry – houertjies wat geen ander nut het nie.

      Dit is toe dat Girly bewus word van ’n man wat onder ’n bloekomboom na hulle staan en kyk. Dit is ’n wit man, groot gebou met ordentlike klere aan. Hy leun gemaklik teen die boomstam.

      Daar is egter nie nou tyd om haar aan hom te steur nie. Die honger kindertjies neem al haar en Tiaan se aandag in beslag. Handjies, bakkies, stomende sop, brood wat net so in die staan verorber word, en nog bakkies wat uitgehou word. Sy sit ook altyd twee flesse grondboontjiebotter op die tafel neer en vee ’n blerts oor die brood. Die kinders probeer telkens hul vingers in die flesse druk.

      Sy staan later vinnig op haar tone om beter te kan sien.

      Die man dra ’n bofbalpet. Hy staan nou nader, voor ’n taxi wat ’n klomp mense oplaai. Hy trek vir oulaas aan ’n sigaret en gooi dit dan op die grond.

      Girly hou niks van die manier waarop hy die stompie doodtrap nie.

      Tiaan stap eenkant toe om nog brood te kry en Girly sien hoe die man met die pet hom aankyk. Hy lyk op die punt om na Tiaan toe te stap toe dié terugkom met die brood. Nou raak die man daarvan bewus dat sy hom opgemerk het.

      Hy verdwyn tussen die mense.

      Girly kyk vinnig na Tiaan, maar hy sê niks.

      Weer drom die kinders om haar saam. Dit laat haar dink aan ’n brander wat kort-kort dreig om oor haar te breek, maar Tiaan handhaaf ’n mate van orde.

      Toe ’n straatkind haar iets toesnou, tree hy na vore, sê iets in Sotho en neem dreigend stelling in sodat die rammetjie-uitnek die aftog blaas.

      Nou het sy haar eie bodyguard! Darem ’n ou ligpuntjie.

      Kort duskant die einde van die tou staan ’n opgeskote seun van seker so sewentien. Hy het sagte oë en bruin hare. Of dit wás bruin voordat dit so vuil geraak het. Die seun kyk kort-kort oor sy skouer en toe hy by Girly aankom, kan sy sien aan die skaam manier waarop hy na haar kyk dat hy uit ’n goeie huis kom. Sy wonder of hy ’n kans vat, want sy klere, hoewel dit net so vuil soos sy haredos is, lyk nie oud nie.

      Haar oë soek weer na die man met die bofbalkeps, maar hy is nie meer daar tussen die mense nie.

      “En wie is jy?” vra sy terwyl sy vir die seun sop inskep. Sy oë kyk honger na die vloeistof wat in die plastiese bakkie stroom.

      “My naam is Ricky, tannie.”

      “Wat maak jy hier?”

      “Ek is maar net hier, tannie.”

      Tiaan tree tussenbeide. “Hoekom is jy nie by die huis nie?”

      “Want my pa en my ma het my uitgeskop.” Hy kyk reguit in Tiaan se oë.

      “Hoekom?”

      Ricky kyk net voor hom.

      “Toe. Wat’s die probleem? Jy nie ’n stem nie?” vra Tiaan.

      Weer kyk die seun oor sy skouer asof hy bang is iemand hoor. Hy sug, en toe hy praat, kom die woorde moeilik oor sy gebarste lippe. “Want ek is gay, tannie, en my pa sê dis sonde. Oukei?”

      Van die kinders lag en brom onder mekaar. Hulle kyk vyandig na Ricky. Sommige probeer hom selfs uit die pad druk.

      Girly en Tiaan kyk vinnig na mekaar. Die seun stap weg met sy kos.

      “Wag!” Girly kyk na Tiaan. “Dink jy dis sommer ’n storie?”

      Tiaan skep weer sop in ’n bakkie en sien hoe twee groter seuns Ricky begin rondstamp. Hulle probeer sy sop en brood afvat.

      “Hei!” skreeu Tiaan. “Ek moer vir julle!”

      Die twee gryp Ricky se kos en laat spaander. Hy wil agternahardloop, maar ’n kleiner seuntjie pootjie hom. Ricky val en bly ’n rukkie in die stof lê asof hy nie krag het om op te staan nie. Dan doen hy dit tog.

      Girly sug, want die seun staan nou beteuterd tussen die vyandige klomp kleintjies, duidelik flou van die honger. Toe hy weer in die tou wil inval, stamp kinders hom uit die pad.

      “Wag vir my by die hek! Ons praat later!” roep Girly. Sy kan egter aan die verwilderde uitdrukking op die jong gesig sien dat hy haar nie vertrou nie.

      Sy skep tot die sopkan leeg is.

      Daar wag nog ’n klomp honger gesiggies, maar al wat sy en Tiaan kan doen, is om die oorblywende brood tussen hulle te verdeel. Die grondboontjiebotter is lankal op.

      Terwyl sy en Tiaan met die kan en verlengkoord terugstap en sy weer na Ricky soek, gewaar sy hom nêrens nie – hy is weg tussen al die mense wat nou begin saamdrom vir ID-foto’s en munisipale afsprake.

      “Ek weet nie of ek ooit in my lewe weer sop wil sien nie,” lag Tiaan toe hy die motordeur oopmaak. Dan, as ’n nagedagte: “Ek hoop jy’t eiers by die huis, Girly. Ek vrek nou vir ’n kaasomelet.”

      Terwyl hulle terugry Newlands toe, is daar nie ’n teken van die blou motor nie.

      4

      Yolande de Wet het ’n blinknuwe kantoor. Terwyl Tiaan met die gang afstap, sien hy die vorige geraamde voorblaaie van die glanstydskrif teen die mure, uit die dae voordat sy die redakteur geword het. Party voorblaaie het bekende vroue op, maar twee het foto’s van mansmodelle. Swier staan telkens in sierlike swart letters boaan.

      Toe hy tussen die joernaliste en fotograwe deurbeweeg, sien hy hoe almal stil word en na hom kyk. Sommige begin te SMS, ander draai vinnig weg en maak of hulle hom nie raakgesien het nie – en ’n derde groep staar onbeskaamd, nes die mense destyds in die Plastikor-gebou na hom gestaar het.

      Yolande se sekretaresse se aandag wissel tussen haar rekenaarskerm, haar oorvol lessenaar, Post-its vol boodskappe, haar toetsbord en die gehoorbuis wat sy vashou. Sy lig haar wysvinger sonder om na hom te kyk. “Die shoot is verskuif na drieuur, Abe. Jy baklei met die verkeerde persoon. Ek dra net die boodskap oor. Moet ek jou na Yolande toe deursit?” Sy kyk nou eers op en herken Tiaan skynbaar, want sy raak vir ’n oomblik stil. “Jy het haar e-pos-adres. Sorteer dit met die baas uit.” Sy sit die foon neer.

      “Goeiemiddag. Ek is Tiaan Reyneke. Yolande verwag my nie. Ek het hier verbygery en toe waag ek ’n kans. Kan ek haar dalk sien?”

      Die sekretaresse wat so ywerig oor die foon gepraat het, is nou stil. Sy soek nog na haar stem toe Yolande op ’n drafstap uit haar kantoor kom met ’n klomp foto’s wat sy voor die meisie neersit. “Vra die lab wat fout gegaan het? En drie pics moet ge-Photoshop word, want …” Dan sien sy eers vir Tiaan. Sy laat val die twee foto’s wat sy nog in haar hand gehad het. ’n Fotograaf wat wag om haar te spreek, tel dit flink op en oorhandig dit aan haar.

      Yolande neem dit sonder om dankie te sê.

      “Ek is jammer. Ek het nie ’n afspraak nie,” begin Tiaan, maar sy beduie na die sekretaresse: “Emily, skuif al my afsprake ’n kwartier aan.” Sy staan eenkant toe en beduie dat hy in haar kantoor moet instap.

      Met СКАЧАТЬ