Stralerjakkers. Leon van Nierop

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ spoel oor hom, sien sy.

      “Dit kan nie slegter wees as waar ek was nie, Girly.” En hy voeg by: “Baie dankie. Ek waardeer dit.”

      Hy stap met die gang af na die trap toe. Heigend hert en sommer al die ander heiliges ook. Doen sy die regte ding? Laat sy ’n booswig in haar losieshuis toe wat almal se kele gaan afsny, en dit net omdat hy ’n mooi stem het?

      Tiaan begin die trappe klim.

      Girly maak haar oë toe vir ’n skietgebedjie, vinniger as die wag vir ’n McDonald’s-hamburger, met ’n stukkie van die “Onse Vader” tussenin van pure senuwees.

      Sy luister na die voetstappe. Een. Stilte. Twee. Stilte. Tiaan loop soos iemand wat swaar dra aan foute van die verlede.

      Toe kraak die derde trappie hard en duidelik onder sy gewig.

      Buite toet-toet-toet ’n taxibestuurder wat ’n voornemende passasier gewaar het. Iewers slaan Newlands se kerkklok tienuur.

      Maar die yskas in die kombuis is nou doodstil.

      2

      Van sy kinderjare is daar feitlik niks oor nie.

      Tiaan staan by die voordeur van sy ma se nuwe glaskasteel in Waterfall Estate in Midrand. Nugter weet hoekom Marcel Reyneke die huis waarin hy in Saxonwold grootgeword het, verkoop het. Hier staan hy nou by ’n plek wat so klinies lyk dat hy voel asof hy ’n narkotiseur eerder as sy ma kom besoek.

      Hy kon Marcel vanoggend nie by Plastikor groet nie, want sy was besig met ’n direksievergadering. Haar hoofbestuurder, Paul de Winter, het darem kom belowe dat sy binnekort behoorlik met hom sou praat. Paul is aangestel kort na Tiaan se pa se dood en het intussen Marcel se regterhand geword.

      Plastikor. Die maatskappy wat sy pa gestig het voordat hy met sy ma getroud is en wat hulle daarna saam bestuur het, tot met sy pa se dood ses maande voordat Tiaan tronk toe is.

      Paul de Winter het namens Marcel haar straatadres vir Tiaan ge-SMS, asook die kode vir die hek.

      Hy het lank gesoek voordat hy uiteindelik die imposante woning gekry het wat langs die dam digby die Jukskeirivier staan, met ’n uitsig op die winkelsentrum wat nou langs die besige N1 verrys. Hyskrane hou soos staalrobotte uit ’n ruimtefilm oor die ontwikkeling wag, hul ysternekke styf gespan terwyl sementblokke aan kabels deur die lug swaai – amper asof die toerusting ’n groteske lugballet uitvoer.

      Tiaan is seker dat sy ma tuis voel in hierdie atmosfeer, want elke keer wat sy vir hom in die tronk gaan kuier het, was haar houding stroef, asof sy nie kon glo dat sy tussen die gewone plebs in die wagkamer moes sit terwyl hulle haar seun gaan roep nie.

      Marcel Reyneke is nie daaraan gewoond om te wag nie.

      Toe hy nog in die tronk was, het sy eendag net kortliks verwys na die feit dat sy ’n nuwe huis in gedagte het nader aan die Plastikor-fabriek. Een wat nie so ’n kasarm is nie. “Dan kan ’n mens jou hand op alles hou.”

      Hulle s’n was een van die eerste besighede wat in Midrand opgerig is toe almal in Sandton gebou het. Sy pa was versiende. Het seker toe al geweet van die reuse-ontwikkelings wat sou kom.

      Hoe baie het hy nie aan sy geliefde pa gedink terwyl hy in die tronk gesit het nie. Sy pa wat hom BCom laat swot het, sy pa wat ure lank saam met hom gedraf het, wat sy eerste paar toks vir hom gekoop het en wat elke Saterdag langs die rugbyveld gesit het wanneer hy speel, al was hy hoe besig. Sy pa, wat net skewerig geglimlag het wanneer Marcel met nog ’n peperduur skildery by die huis opdaag, of die sitkamermeubels met nuwes vervang, en wat net sy wenkbroue gelig het vir die nuwe leerbanke wat koud en ongemaklik gesit het, maar “esteties bevredigend” was (sy ma se woorde).

      Marcel was die afwesige een. Willem Reyneke het haar ’n stralerjakker genoem. Tiaan het eers nie mooi verstaan wat dit beteken nie, tot hy besef het dit is eintlik “jet-setter” wat hulle so graag op skool gebruik het, soos in die destydse sigaretadvertensies.

      Marcel was kort-kort in ’n ander land. Dán het sy vir ’n naweek na ’n eksklusiewe wildplaas gevlieg om te gaan ontspan, dán het sy gaan gholf speel in George. En dan weer op hul landgoed net buite Stellenbosch gaan ontspan. Die Plastikor-straler het oortyd gewerk.

      Interessant dat sy pa nooit saamgegaan het nie. Net een keer kort voor sy dood, asof hy en Marcel hul huwelik probeer red het – ’n huwelik wat in elk geval van die begin af gedoem was.

      Nie dat hulle openlik ongelukkig was nie. Hulle het net nie by mekaar gepas nie.

      Tiaan het die indruk gekry dat sy pa getrou het omdat al sy vriende in die huwelik getree het en hy die enigste oorblywende ongetroude man was. En sy ma omdat Willem Reyneke haar ’n beter lewe kon bied.

      Dalk was hulle op hul eie manier geheg aan mekaar, maar hulle het nooit handjies vasgehou of op maanligpieknieks gegaan nie.

      Skaars was sy pa begrawe, of Marcel het weer Thailand toe gereis, of China toe gevlieg vir sakebelange, of selfs Mauritius toe gegaan, net om weer te ontspan.

      Almal het gewaarsku dat Willem Reyneke te hard werk. Toe hy aan ’n hartaanval beswyk, was niemand verbaas nie. “Hy het sy lewe vir Plastikor gegee,” het Tiaan se broer Etienne tydens die begrafnisrede gesê. Etienne, wat van die begin af saam met sy pa in die maatskappy gewerk het en geoormerk was om eendag oor te neem.

      Selfs Etienne moes geweet het dat Willem en Marcel se huwelik eintlik maar ’n saketransaksie was. Tog moes daar iewers ’n sprankie liefde gewees het, waarvan die twee seuns hopelik die produk is. Nietemin was Plastikor, wat soos die naam aandui plastiese ware vervaardig, altyd die belangrikste.

      Eintlik was die maatskappynaam profeties. Hul lewens was net so plasties.

      Plastiek het van die Reynekes miljardêrs gemaak en gesorg vir daardie eie straler waarmee hulle van nuwe fabriek na nuwe fabriek kerjakker het.

      Ons praat vanaand as ek klaar gegim het, Tiaan, het gestaan op die vinnig geskrewe notatjie wat Paul aan hom oorhandig het.

      Marcel het nie die vergadering verlaat nie, asof sy nie wou hê die sakemanne moet hom van vanoggend se voorblad herken nie.

      En die besoek aan die gim later was belangriker as die verlore seun wat teruggekom het. Miskien was dit daardie woorde wat Tiaan finaal laat besluit het om ander heenkome te vind.

      Nou is hy by sy ma se glaskasteel, wat darem deur staal en yster gerugsteun word, in Waterfall Estate. Dit is net na sesuur, dus is sy darem seker al terug van die gimnasium af.

      Vreemd dat sy nie ’n tuisgimnasium het nie. Sy geniet dalk die ander mense. En hy is seker Paul gim saam met haar.

      Links van Tiaan swem grootoog-koivisse van die buitestoep af onderdeur ’n glasmuur tot in die sitkamer. Hulle staar na hom asof hulle bevryding soek. Binne of buite, die ruimtes is ewe klinies.

      Marcel se huishouer (hy verwys na homself as die huisingenieur) kom maak oop en vra Tiaan om in die voorportaal te wag terwyl hy haar gaan roep, asof hy ’n onwelkome reukie in die huis indra.

      Die stroewe, robotagtige mannetjie se oë flits na sy stewels en toe Tiaan niks daaromtrent doen nie, kom die posbuslip-aanwysing: “Trek asseblief jou, uhm,” en die blik na sy stewels is selfs СКАЧАТЬ