Stralerjakkers. Leon van Nierop

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ is op die punt van Tiaan se tong om die man in sy glorie te stuur, maar hy wil nie moeilikheid maak nog voor hy dalk in ’n argument met sy ma betrokke raak nie. Daarom trek hy maar sy stewels uit en sit dit moedswillig hardhandig op die vloer neer. Geen stug kyk of gespanne bolip sal iets aan sy houding verander nie.

      Die huisingenieur klap hom met die oë, maar dié slag moet die vent seker besef dat twee jaar in die tronk Tiaan harder as die ontwerperteëls gemaak het.

      Nogal donkerblou, wat die vertrek nog kouer laat voorkom.

      Met die huis-watchamacallit se wegstap ruik Tiaan ’n peperduur naskeermiddel, maar te veel daarvan. Hy nies aspris hard – sarkasties, as ’n mens sarkasties kan nies!

      Voor hom strek ’n sitkamer so groot soos die kerk waaruit sy pa begrawe is. Dit loop uit op ’n swembad, een van daardie met ’n jacuzzi aan die bopunt en ’n masseertafel onder ’n glaskoepel aan die onderkant. Water stort in die swembad en vloei dan al kabbelend oor ’n klippaadjie na die jacuzzi toe. Soos hy sy ma ken, sal daardie klippies ’n funksie hê, soos om sagkens met voetsole te werk – ’n soort natuurlike fisioterapie vir jou voete terwyl jy na die jacuzzi toe loop.

      Bokant hom merk hy wolke wat oor die huis gly. Die plafon is van glas, sodat dit voel of ’n mens in die natuur loop sonder dat die elemente jou pla. Of die natuur ooit daarin sal slaag om hierdie kil huis binne te dring, is egter te betwyfel. Selfs die trappe na die boonste verdieping is van glas gemaak.

      Die sjef wat by ’n toonbank staan wat in die sitkamer uitloop, vermy oogkontak terwyl hy ’n bak slaai maak.

      Iewers naby die Mall of Africa gaan ’n alarm af. ’n Sirene dui aan dat bouers nou maar kan ophou werk.

      Tiaan raak bewus van ’n selfoondeuntjie. ’n Deur gaan oop. En toe, asof vanuit ’n ander wêreld, kom sy ma se sagte stem van die boonste verdieping na hom aangesweef.

      “… verskuif die afspraak na halfsewe, asseblief, Paul. Ek sal sesuur op kantoor wees. Die besending kom môre uit Taiwan aan, en die nuwe ontwerpe word môre aan Plastic World voorgelê. Is jy reg vir die voorlegging?”

      Marcel Reyneke se voetstappe is sag, byna geluidloos, en Tiaan besef dat sy kaalvoet is. Sy het altyd kaalvoet in hul groot huis in Saxonwold geloop; of “gesweef”, soos Etienne daarna verwys het. Die huis wat sy pa gekoop het kort nadat Plastikor se aandele die hoogte ingeskiet het.

      “En dan die sake-ontbyt wat ek sal toespreek. Jy moet my aan die gehoor voorstel en na die tyd bedank. Jy doen dit altyd so stylvol.” Sy lag asof sy ’n vorige geleentheid onthou. “Ons sal deur my toespraak werk as ons mekaar later sien.” Stilte. Dan: “Etienne werk laat vanaand – ek twyfel of ek hom gaan sien.” Sy luister. “Ja, dis die tydskrif wat hom so besig hou. Ek sal hom SMS en vra om met jou te skakel, Paul.” En dan, asof sy dit lankal wou sê, maar nou eers ’n gaping vind: “Dit sal heerlik wees om jou buite Plastikor te sien. Ek sien uit daarna. Tatta, Paul.”

      Sy ma het nog nie daardie gesellige boeregroet afgeleer nie. Dalk dink sy dit laat haar meer menslik voorkom, maar sy sê altyd “tatta” voordat sy ’n oproep beëindig. Dáár skemer die menslike Marcel darem deur.

      Dit het soms in die tronk ook gebeur wanneer sy hom vra hoe dit gaan, en eenkeer toe sy hom aangeraai het om nie tatoeëermerke te kry nie, “want dit bly die res van jou lewe by jou. Jy weet hoe sleg lyk dit later as jou vel saam met die blou merke begin hang.” So asof sy iewers iemand geken het wat vol tatoeëermerke was. Selfs in die besoekerskwartiere het sy “tatta, my kind” gesê.

      Al wat Tiaan nou hoor, is die ligte gekabbel van water wat klinies klink.

      Met die afskakel van haar selfoon sien sy hom.

      Sy ma is beeldskoon. Almal het altyd daarna verwys, asof hulle bevraagteken het wat sy soek by iemand wat so doodgewoon soos Willem lyk. Onderliggend was daar die venyn; daar was darem seker baie aantreklike mans agter haar aan. Tog het sy ma nooit oor haar verlede gepraat nie, en nog minder het hy en Etienne ooit sy oupa en ouma aan moederskant ontmoet.

      Dit was asof hulle nie bestaan het nie.

      Tiaan merk haar houding toe sy gaan staan, nes ’n model wat ’n loopplank betree en wag op applous. Marcel se blonde hare lê in ’n weggekamde kuif oor haar voorkop, wat haar nog meer gesofistikeerd laat lyk.

      “Every inch a queen,” het ’n werknemer eendag laat val toe hy gedink het Tiaan hoor nie.

      Sy dra ’n los rok. Die ure in die gimnasium wys. Sy is slank en gesofistikeerd. Alles aan haar spreek van elegansie. Haar stem is gemoduleer en Tiaan weet die manier waarop sy na ander mense kyk, is effens uit die hoogte asof sy aan hulle erkenning wil gee en dan nie verder betrokke wil raak nie.

      Marcel kyk na hom, skud haar kop effens asof sy nie kan glo dat hy in haar huis staan nie en stap nader. Sy hou haar arms oop.

      “Welkom, welkom,” sit sy haar arms om hom, en vir ’n oomblik is die hartlikheid daar. “Ek is so bly jy is hier. Ek het die boonste kamer vir jou reggemaak, die een wat op Waterfall City afkyk, en …”

      “Ek gaan nie hier bly nie, Ma.”

      “Ekskuus?”

      “Ek bly op ’n ander plek, Ma.”

      “Maar hoekom?” Haar stem styg een oktaaf.

      Die huisingenieur, wat soos iemand uit ’n Agatha Christie-roman eenkant verskyn, vra: “Sal ek die meneer se bagasie inbring, mevrou?”

      “My bagasie is reeds in Newlands, dankie.”

      “Newlands?!” Die woord sweepklap deur die saalgrootte-vertrek.

      “Dis waar ek ’n kamer gekry het, Ma.”

      Sy beduie verbaas. “Maar Tiaan! Jou plek is tog hier!”

      Hy skud sy kop. “Nee, Ma.”

      “Maar wat is dit met jou?”

      Hy antwoord sonder skroom: “Ek voel ontuis hier, Ma. Buitendien, ek wil vir die eerste ruk alleen wees. Met Yolande praat. Kyk hoe my pad van hier af vorentoe lyk …”

      Die oomblik toe hy sy meisie se naam noem, vries die atmosfeer. Hy het nie gedink dit kan so vinnig so koud raak nie, maar nou is dit soos ’n bars wat deur glas loop – en waar daar eenmaal ’n bars is, sit dit vir altyd.

      Die huisingenieur met die weerligkuifie ruk sy rug regop. Een vinnige kyk na Marcel en hy kies die hasepad, sy bibberboudjies kiertsregop asof hy iets vasknyp.

      “My kind …”

      Toe weet Tiaan daar is fout. Marcel Reyneke wys na die sitkamer soos iemand wat meer beheer in so ’n formele vertrek sal hê.

      Haar armbande klingel woes. Tiaan herken hulle. Sy het die armbande nog in Istanboel gekoop, by die Grand Bazaar net na sy pa se dood. Sy is soontoe om die smart te verwerk – haar beskrywing.

      Marcel loop na ’n stoel in die vorm van ’n hand wat hol gehou word. Oorkant haar is ’n langwerpige sitbank, die oortreksel so wit dat dit Tiaan amper verblind.

      “Ek verkies om te staan, Ma.”

      Sy СКАЧАТЬ