Stralerjakkers. Leon van Nierop

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ hom verwag en het sy nie genoeg moed om die deur oop te maak nie? Sal sy dalk oorhaastig verduidelik hoekom sy hom vir twee maande nie besoek het nie?

      Toe swaai die deur oop en sy staan voor hom.

      Die aktrise Rachel McAdams – dis aan wie sy hom nog altyd herinner het, sedert hulle op skool saam The Notebook gaan kyk het. Sy lyk nog steeds so. Net so beeldskoon, maar haar hare is nou korter geknip en haar gesig is effens harder.

      In die lig van die gloeilamp wat bokant die deur hang, sien hy die spanning op haar gesig. So, sy het hom verwag. Dalk het sy ma haar gewaarsku dat hy kom nadat hy uit die Waterfall Estate weg is? Wie sal weet?

      Hulle staan na mekaar en kyk, en toe: “Tiaan.” Maar haar stem is koel. Dis nie die Yolande wat hy ken nie.

      “Hallo, Yolande.”

      Hulle staan soos twee mense wat by ’n langtafel-ete langs mekaar beland het en wonder hoe om die ys te breek, of hoe hulle die ete gaan oorleef aangesien hulle niks het om vir mekaar te sê nie.

      Toe sy in die tronk vir hom kom kuier het, wou hy gedurig aan haar vat. Gedurende die eerste jaar moes hy al sy selfbeheersing gebruik om nie vorentoe te leun en dit te doen nie. Dit het later afgeneem, hulle het meer gewoond geraak aan die beperkings. Dit is eers onlangs dat sy nie vorentoe geleun het wanneer hy haar naam sê nie. Dat hy nie daardie sagte uitdrukking in haar oë kon raaksien wanneer sy met hom praat nie.

      “Ek is vrygelaat. Ek is onskuldig bevind.” Hy sê die woorde soos hy ’n resitasie in die skool opgesê het en besef dat sy dit natuurlik moet weet. Maar hoekom het sy hom nie kom haal nie?

      “Ek weet.” Soos sy ma se stem ’n uur gelede, sweef die klank oor ’n diep kloof na hom toe. Verbeel hy hom, of is dit net so verkluim-koud soos sy ma s’n? “Ek het altyd geglo jy is onskuldig, Tiaan. Ek het geweet geregtigheid sal seëvier. Ek het dit elke keer gesê wat ons mekaar gesien het.”

      Die ongemak lê duidelik in haar woorde. In die manier waarop sy sy naam sê en in sy oë kyk, maar hom nie heeltemal raaksien nie. Elke klank word noukeurig gevorm asof sy dit voor die tyd geoefen het.

      Hy glimlag en wil haar in sy arms neem, maar iets keer hom.

      “Ek is jammer, Tiaan.”

      “Was jy kwaad vir my? Was jy bang? Wou jy my nie …?”

      Hy voltooi nie sy sin nie, want iemand verskyn agter haar. Aanvanklik kan hy nie sien wie dit is nie, want dis te donker. Dis eers toe hy in die ligkol instap dat Tiaan sy broer herken. Etienne het maer geword, sy gesig lank en grimmig, maar hy het steeds die groot bos blonde hare wat hy en Tiaan van hul ma geërf het.

      Etienne staan net daar en kyk na hom. Eers toe Yolande uit die pad staan, kom hy vorentoe. Hy huiwer soos iemand wat wonder hoe hy moet groet. Dan steek hy sy hand soos ’n sku hond uit en skud Tiaan s’n. Die palm is sweterig.

      “Hallo, Tiaan.” Geen “Welkom terug!” of “Goed om jou te sien” of “Ek is jammer dat ek jou nooit kon besoek het nie”. Net ’n sweterige handdruk waarin sy vingers te styf om Tiaan s’n span.

      “Hallo, Etienne.” Hulle kon net sowel twee skoolvriende gewees het wat mekaar weer vir die eerste keer by ’n reünie ontmoet. Dit voel of daar ’n konsentrasiekamp van slegte gevoelens tussen hulle is. Sy broer se stem is nog meer emosieloos as wat Tiaan dit onthou.

      “Wat maak jy hier?” vra hy. Dit bevestig sy vermoede dat sy ma gebel het om te laat weet hy is op pad; Etienne het seker hiernatoe gery om ten minste erkenning te gee daaraan dat Tiaan huis toe gekom het. Dat hy onskuldig in die tronk was.

      “Kan ons praat?” Etienne staan opsy sodat Tiaan kan verbykom. Yolande staan teen hierdie tyd teen die muur – ’n vrou wat nie aan haar eertydse minnaar wil raak nie, of wat dalk wag dat sy broer moet ry voordat sy vir hom verduidelik hoekom dit lyk of sy afgekoel het.

      “Gaan dit ’n kort of ’n lang gesprek wees?” vra Tiaan, die woorde styf en droog in sy mond.

      Etienne en Yolande kyk onderlangs na mekaar. Uit die manier waarop hulle dit doen, kan hy sien hier kom ’n ding.

      Dit is Etienne wat sy stem die eerste terugkry. “Tiaan.” ’n Selfbewuste, swaargelaaide pouse. “Ouboet.” Wanneer het Etienne hom laas só genoem?

      “Ja?”

      Etienne kyk vinnig na Yolande. Toe gaan staan sy langs hom.

      Hy steek sy hand uit en raak aan Yolande s’n. Dan sit hy sy arm om haar skouers en druk haar teen hom vas.

      Eers toe begin die waarheid na Tiaan toe deurskemer.

      ’n Polisiemotor jaag verby. Iewers gaan ’n huisalarm af.

      “Wanneer?” En toe hulle hom nie antwoord nie: “Wanneer het dit begin?”

      Die polisiemotor ry verder en die alarm raak stil. Nou hoor hy die ysterhekke by die kompleks se ingang oopskuif – dit herinner hom aan die tronkhekke.

      “Twee maande gelede.” Yolande praat nou. “Net nadat ek die pos as redakteur by Swier gekry het. Dis die ou tydskrif waarby ek gewerk het en wat nou gerevamp …”

      Tiaan hou sy hand op. Hy glo nie dat dit uit sy mond kom nie, maar hoor homself die woorde sê: “Baie geluk.” Hy sê dit soos iemand oor wie die doodsvonnis gevel is en wat moet erkenning gee dat hy dit gehoor en verstaan het.

      Stilte. Yolande en Etienne kyk weer na mekaar, maar dit is asof die meisie verby sy broer kyk. Asof sy Tiaan in die ruimte duskant Etienne soek.

      “Dankie.” Sy sê dit so sag dat hy dit beswaarlik kan hoor.

      “Twee keer, Etienne. Twee keer se besoeke in die tronk?” Hy weet nie hoekom hy dit eens vra nie, dit glip net uit.

      “Ek en Yolande het mekaar lief, Tiaan.”

      Interessant dat sy broer dit sê, nie sy nie.

      Die stilte hang swaar met die reuk van katjiepiering om hulle.

      “Eintlik het ek haar al van skooldae af liefgehad, maar sy was altyd joune. Vir die eerste jaar en ’n half het ek dit gerespekteer,” sê Etienne. “Maar agt jaar is ’n lang tyd.”

      “Twee jaar,” sê Tiaan. “Twéé jaar.”

      “Ja, maar ons het nie geweet dat jy …” Yolande se stem raak weg asof sy nie meer glo wat sy sê nie.

      “Het jy hom regtig lief?” vra hy.

      Net vir ’n oomblik is daardie ou lig terug in haar oë. Die manier waarop sy na hom gekyk het wanneer hulle liefde maak, of net dinge saam doen, of naweke in Magaliesburg gaan stap, of met hul fietse deur die Cradle of Humankind ry, of simfonie-uitvoerings in Roodepoort se botaniese tuin bywoon. Al daardie beelde flits deur sy kop.

      Maar dit verdwyn net so vinnig as wat dit gekom het.

      “Ja, Tiaan.”

      Dit is eers toe hy deur die kompleks se hekke ry dat hy haar antwoord, al is sy nie langs hom om te hoor nie.

      “Ek glo jou nie, Yolande.”

СКАЧАТЬ