Christine le Roux Omnibus 6. Christine le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ swaar. “Ek voel nou skuldig. Deur dit te gee, het jy my skuldig laat voel. Gloeiende kole op my hoof.”

      “Dis altyd goed om iets nuuts te ervaar,” sê sy wys.

      Hy kyk onthuts na haar. “Soos wat?”

      “Skuld. Jy’t dan nou net so gesê. Dis seker nie iets wat jy al ooit vantevore gevoel het nie.”

      “Ek sal maak of ek dit nie gehoor het nie,” antwoord hy kalm. “Ek is nie ’n psigopaat nie.”

      Hy swaai sy kop om en sy lag onbevange. “Ek . . .” begin hy. “Jy maak dit regtig nie maklik vir ’n mens nie. Kan ek nie iets doen om te . . . te vergoed nie?”

      “Jy hét die kraan reggemaak.”

      “Iets beters,” sê hy. “Kan ek jou nie uitneem vir ’n ordentlike ete nie? Of na ’n opera. Iets waarvan jy hou.”

      “Haai,” sê sy. “Nee wat, dis mos nie nodig nie. Ek is nie een van jou meisies nie.”

      Hy voel asof hy homself – óf haar – oor die kop wil slaan. “Ek neem ander mense ook uit vir ete,” sê hy afgemete. “Vriende, kollegas, kliënte.”

      “Ek het sop,” sê sy skielik. “Ja, ja, ek het sop. ’n Groot kastrol vol. Moet net opgewarm word.”

      “Hoekom?” vra hy deur die spinnerakke deur.

      “Warm,” sê sy. “Voedend. Salwend op ’n protesterende maag.” Sy staan reeds op.

      “Ek wil jóú uitneem om op te maak vir my onbeskoftheid daardie aand,” sê hy moedeloos. “Ek het nie geskimp dat ek honger is nie.”

      “Maar ék is. Ons het etenstyd gaan ry en ek het net ’n broodjie by my tee gehad en dit was al elfuur vanoggend.”

      “Wie is ons?” vra hy en loop agter haar aan na die klein kombuisie. Hy ken die kombuis, al het Sandra nooit veel tyd daarin spandeer nie. Dit lyk nog dieselfde, te klein, swak beplan.

      “Ek en sy,” sê sy oor haar skouer terwyl sy die kastrol op die stoof sit en ’n vars bruinbrood begin sny, wat hom laat besef hy is inderdaad honger. “Ek en my kar. Ons wou bietjie rondry.”

      “Jy kan nie sonder haar . . . Jy kan nie sonder jou kar rondry nie,” korrigeer hy haar. “Jy hoef dus net te sê jy het gaan ry.”

      “Ja, ek kan,” sê sy koppig. “Ek kan in iemand anders se kar ry.”

      Hy gee die stryd gewonne. Hy vat die borde wat sy aangee en dek vir hulle by die klein tafeltjie in die eethoekie. En die sop is lekker, so lekker soos sy ma dit maak. Hy proe niks ongewoons nie, dis net dik groente en stukke vleis, amper soos ’n bredie.

      “Heerlik,” sê hy toe hy klaar is. “Jy’s die eerste meisie wat ek ken wat ordinêre sop kan kook.”

      “Dit is ’n kompliment,” glimlag sy. “Veral komende van jou, want jy moes al alles wat deur vrouehande gemaak kan word, geproe het.”

      Hy besluit vir die hoeveelste keer om nie kwaad te word nie. “Soort van, ja.” Hy kyk na sy wynglas en wonder wie die wyn vir haar gekoop of aanbeveel het, want dis ’n baie goeie jaar. “Maar ek sou nietemin bly wees as ek jou een aand na ’n regte goeie restaurant kan neem. Om op te maak.”

      “Nee dankie.”

      “Hou jy nie van restaurante nie?” vra hy ergerlik. “Of net nie van my nie?”

      “’n Bietjie van beide.”

      Hy is teen sy beterwete so seergemaak dat hy net vir haar sit en kyk. Sy leun effens vooroor asof sy dit besef en glimlag soos ’n onderwyseres wat ’n kind se lelike kleifiguur tog moet prys.

      “Jy wil tog nie jou tyd met my mors nie,” sê sy vriendelik. “Spaar jou kragte vir Jenny en die ander. Ek gaan nooit in die aande uit nie, veral nie in die winter nie.”

      “Hoekom nie?”

      “Dis te koud en dis veel, veel lekkerder om in die bed te klim met ’n boek. Ek het ’n elektriese kombersie,” sê sy asof geen verdere verduideliking nodig is nie.

      “Ek sien. En oor ’n naweek? Sê nou maar volgende naweek in die middel van die dag – Saterdag of Sondag. Of lê jy heel naweek ook in jou warm bed?”

      Sy vee afgetrokke oor die tafeldoek. “Ek wil liewer wildtuin toe gaan. Die winter is goed vir twee dinge: om in die bed te lê en om wildtuin toe te gaan. Die hele winter lank het ek ’n verlange na dié twee.”

      Hy drink ’n sluk wyn en herinner homself daaraan dat hy ’n rasionele mens is. “’n Ete in ’n restaurant is nie dieselfde as ’n kuier in die wildtuin nie.”

      “Nee,” stem sy saam. “Die wildtuin is beter. En volgende naweek is ’n langnaweek.”

      “Dis waar,” onthou hy. “Miskien moet ek huis toe . . .” Hy kyk haar skerper aan. “Ek woon in die Bosveld. Wel, nie meer nie, maar my ma is nog daar.”

      Haar oë agter die lense rek wyer, sy kyk hom opgetoë aan. “Is daar diere? Wilde diere?”

      “Ja. Nie leeus nie, maar min of meer al die ander.”

      “Wat maak jou ma met hulle?” vra sy ademloos.

      “Niks nie. Die een helfte van die plaas is ’n gewone plaas, die res is afgekamp. Dis waar die diere is, maar ons ry vrylik tussen die twee rond.”

      “Is jou ma die boer?”

      Hy lag weer. “Nee. Ná my pa se dood het sy verseg om dorp toe te trek en alleen kon sy nie alles behartig nie. Daar is nou ’n man wat dit doen.”

      Sy kyk in die verte asof sy die plaas klaar voor haar kan sien en daarvan hou. Dan gee sy ’n suggie en kom terug na die hede. “Weet sy wat jy doen?”

      “Natuurlik,” sê hy verbaas. “Liewe hemel, sy het vir my studies betaal en sy het al kom kuier en . . .”

      “Nie jou werk nie, jou meisies.”

      “Is ons terug daarby?” vra hy.

      “Wel, dis tog waar jy die meeste van die tyd is,” sê sy redelik.

      “Ja, sy weet,” sê hy kortaf.

      “Van die meeste,” sê sy. “Sy kan onmoontlik van almal weet – of bel jy haar elke week om haar op hoogte te hou?”

      “Ek bel haar elke week, ja, maar nié om haar van my meisies te vertel nie.”

      “Maar ek is seker sy kan raai,” meen sy wys. “Ma’s weet mos sulke goed.”

      Hy vryf weer met sy vingers oor sy neusbrug, want hy is seker sy hoofpyn kom terug. “Aangesien dit ’n langnaweek is,” sê hy stadig, met klem op elke woord, “sal ek miskien huis toe gaan. Ek was Kersfees laas daar. Wil jy saamgaan? Jy kan met die wilde diere speel terwyl ek met my ma gesels.”

      Sy vou haar СКАЧАТЬ