Heildronk op 'n gypsyromp. Nadia de Kock

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ kyk of ek die kelner sien.

      “Rekening, asseblief,” beduie ek en kry solank my beursie uit. As dit so aangaan, gaan ek veel meer as Botox nodig hê om ooit weer na ’n aantreklike vrou te lyk.

      Die bank is gelukkig nie te besig nie. Die bles man by die kleinsake-afdeling sit ver van sy lessenaar af sodat sy groot maag kan inpas. Hy het ’n wit kortmouhemp aan en ’n donkerblou das met ’n klubwapen op.

      “Juffrou Le Roux, voordat ons ’n lening aan u sal oorweeg, moet ons seker maak dat u besigheid lewensvatbaar is.”

      Hy skuif sy naambordjie, “Wim Basson”, eenkant toe en leun met sy swaar voorarms op die lessenaar.

      “Jy sal vir ons ’n volledige besigheidsplan moet opstel. Ek neem aan jy het al een?”

      “Nee.”

      Ek kyk van Wim se harige voorarms op na die plakkaat teen die muur agter hom. ’n Aantreklike ou skud ’n sprankelende kliënt se hand. Die kliënt glimlag breed; sý het obviously ’n besigheidsplan.

      Wim sit regop.

      “Nie? As ek mag vra, waar het jy die kapitaal gekry om Vivienne –”

      “Vianne.”

      “Om Vianne Boeke te begin?”

      “Ek het my pensioenfonds gebruik.”

      “Die hele fonds?” Sy wenkbroue spring omhoog.

      “Jip.”

      Hier kom dit nou.

      “Plundering van ’n pensioenfonds is baie kortsigtig.”

      Wim kyk streng na my, ’n diep frons tussen sy welige swart wenkbroue.

      Ek het dié woorde al gehoor. By my pa, agtien maande gelede. Ek sit regop.

      “Ek weet. Maar ek is nog jonk; daar is nog baie tyd om ’n annuïteit uit te neem, of iets.”

      Ek leun ’n bietjie vorentoe.

      “Meneer Basson … Wim, ek het nie vir ’n les in finansiële bestuur gekom nie. Ek wil ’n lening hê, want ek wil my besigheid aan die gang hou.”

      Ek is nie gewoonlik so selfgeldend nie, maar ek moet darem optree soos iemand wat die potensiaal het om ’n baie belangrike kliënt te word. Dit is waarskynlik ’n magnaat-in-wording wat hier voor Wim sit. As ek hý was, sou ek gawer wees met jong onbekendes. Mens weet nooit wat gebeur in die toekoms nie.

      Wim sug en vee met sy hande oor sy oë. Hy lyk moeg. Dalk sukkel die arme man om kliënte in hierdie tyd van die Groot Wêreldwye Finansiële Krisis bymekaar te maak. Nie dat ek heeltemal op datum is met die wêreldmarkte nie, maar ek hoor gereeld op 702 Talk Radio van die “global financial crisis”. Ek moet sê, nuus oor die krisis het so erg geword dat ek opgehou het om 702 te luister. Hoe moet ’n mens positief bly te midde van al die aanslae?

      Ek kyk na die moeë Wim en besluit om my taktiek te verander.

      “Dis mos reg om ’n lewensdroom te hê en dit na te jaag?”

      Wim knik sy kop. Maar dis effentjies, asof hy lankal enige drome wat hy gehad het, laat vaar het.

      Dan ruk hy homself duidelik reg. Dit lyk selfs of hy ’n bietjie regopper sit.

      “Jammer as ek oorreageer het. Dis net dat ek self ouers het wat op hul oudag nie ’n pensioen het nie, omdat hulle nie daaraan gedink het toe hulle jonger was nie.”

      Hy sit terug en vou sy arms oor sy maag.

      “Hoe lank is Vianne al aan die gang?”

      “Agtien maande.”

      “En hoeveel boeke het jy al gepubliseer?”

      “Tien.”

      “Enigiets wat ek ken? Alhoewel, ek lees nie eintlik nie. My vrou is die een wat boeke aandra.”

      “Dalk het jou vrou al van Shakira Steyn gehoor? Ons het juis gisteraand haar jongste, Heuningstroop, bekendgestel.”

      Ek glimlag en voel nou meer selfversekerd. Die kans dat sy vrou Shakira Steyn se erotiese goed verslind en daarna vir haar vriendinne aangee, is nogal goed. Dis nou ás mevrou Basson Afrikaans lees.

      “Ek weet glad nie. Sal haar vra.” Wim skud sy kop. “Maar, om terug te keer na jou uitgewery, ek kan nie glo dat jy al soveel boeke gepubliseer het sonder ’n besigheidsplan nie. Jou Vivien-

       ne –”

      “Vianne.”

      “Jou Vianne Boeke sal nêrens heen gaan as daar nie ’n strategie is nie. ’n Besigheid sonder ’n behoorlike strategie is net ’n fantasie.”

      Ek sak in my stoel terug, my sak op my skoot. Ek het, in my kort tyd in die korporatiewe wêreld, ’n paar strategiese sessies beleef. My teorie is dat daar te veel strategiese denke is en te min strategiese doen. Maar ek sal Wim gelukkig moet hou.

      “Wat moet alles inkom?”

      “Buiten die eenjaar-kontantvloeiprojeksie soek ons ook ses maande se bankstate en ’n lys van jou bates en laste.”

      Bates en laste? Dís nie ’n probleem nie. My erfhuis in Auckland Park is so R900 000 werd (antieke plumbing, dampness en al –

       dis mal). Ek voel nou baie optimisties. Dis net die projeksie wat ’n pyn gaan wees.

      “Seker. Ek sal vir jou ’n lys van my bates en laste maak.” Ek glimlag. “Maar, Wim, ek is net effens onseker oor die kontantvloeiprojeksie.”

      Wim kyk vir my asof ek pas van die maan geland het. Wat is dit met hom?

      “Jou boekhouer sal dit wel hê.”

      Ja, wel. Ek het nog nie ’n boekhouer nie. Ek weet, ek weet, watse tipe besigheid bedryf ek wat nie ’n boekhouer nodig het nie? Ter verdediging van myself moet ek noem dat Vianne ’n beslote korporasie is en dat ek agtien maande tyd het om ’n boekhouer te kry en die eerste belastingopgawe in te dien. Die agtien maande is amper om; ek sou in elk geval ’n boekhouer moes aanstel. Maar tot nou toe was daar nie tyd vir sulke goed nie. Ek sê niks hiervan vir Wim nie. Die arme man beswyk dalk.

      “En ons sal ’n polis of vaste deposito-rekening nodig hê vir sekuriteit,” stel Wim nog ’n voorwaarde.

      “Geen probleem,” sê ek.

      Ek hét ’n polis. In fact, ek het twee waaruit ek kan kies. Dinge begin lekker in plek val.

      “Nou goed, juffrou Le Roux, kry die besigheidsplan bymekaar en dan kom sien jy my weer.”

      Reg, ’n boekhouer. Dis volgende op my lys.

      Die wind het opgekom en pluk aan die kaal bome langs Beyers Naudé-rylaan. Ek hou my regteroog op die pad terwyl ek Vianne Boeke se nommer op my selfoon kry.

      “Hi, СКАЧАТЬ