Heildronk op 'n gypsyromp. Nadia de Kock

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ neer.

      “Ek het ’n nuwe huismaat. Helga.”

      “Wat?” vra hulle gelyktydig.

      “Sy is ’n projekbestuurder en kom nou net van die UK af.”

      “Ek het nie eens geweet jy soek nie? Wanneer het dit gebeur?” vra Ziggy.

      “Drie weke gelede.” Ek kyk vir Billy. “Net voor ons Meiringspoort toe is.”

      “En, hoe lyk sy?” vra Billy.

      Ek dink aan Helga se swart power suit. “Scary.”

      “Helga die Verskriklike,” sê Ziggy en lag.

      “Staal jouself,” sê ek vir haar en kyk na Billy, “jy’t geen idee hoe formidabel sy lyk nie. En sy dink fiksie is ’n mors van tyd.”

      “Uh-oh. Ek voorspel intense debatte by die kombuistafel. Hoekom het jy op haar besluit as sy so erg is?”

      “Sy was die enigste girl wat op my ad in die Melville Times reageer het.” Ek vat nog ’n sluk van die koue Margarita. Hemels. “Jy wil mos nie permanent intrek nie, Ziggy.”

      “Nee, ek wil nie. Ek het al te veel gesien hoe vriende house-mates word en dan vyande.”

      Ziggy trek haar skouers op en staan op wanneer kliënte by die deur inkom.

      “In elk geval, Billy,” sê ek en kyk na die borreltjies in sy bier, “ek was vanoggend by die bank vir ’n termynlening. Daar is ’n paar goed wat moet gebeur voordat November aanbreek en ek het ’n tydelike kontantvloeiprobleem. Nie erg nie, maar darem.”

      “Is jy oukei?”

      “Ja.” Ek sit terug. “Maar die bank soek ’n besigheidsplan. Nodeloos om te sê, ek het nie tyd gehad om ’n behoorlike plan op te stel nie. Ek veronderstel ek kan dit tussen een en twee in die môre doen.” Ek glimlag.

      Sy wenkbroue lig effens.

      “Mieke, mens stel nie ’n besigheidsplan binne ’n uur op nie!”

      Sy oë lyk amper swart in die skemerte hier binne-in Nuno’s.

      “Kan die bank jou nie help om een op te stel nie? Dan sal dit vinniger gaan.”

      “Nee.”

      Ek lek eers die sout op die glasrand af voordat ek weer ’n sluk van my Margarita vat.

      “Dink jy ek moet ’n besigheidskonsultant of ’n ding gaan sien?”

      “Jy kan, maar dit gaan jou geld kos. Hoekom probeer jy nie self die plan opstel nie? Google net ‘Business plans’.”

      “Sal jy my help?”

      “Dis maklik, tik net www.google –”

      “Billy!” Ek lag. “Los dit maar. Ek soek ’n boekhouer ook. Weet jy waar ek een kan kry?”

      “Ja, gebruik myne; hy is ’n nice ou. Kom ek b-card sy nommer vir jou, voordat ek vergeet.”

      Billy haal sy selfoon uit sy sak, skuif dit oop en begin tik.

      Ek kyk na hom terwyl hy met sy selfoon doenig is. Sy blink, donker hare is lank, langer as wat ek dit al gesien het. Dit raak aan die onderkant van sy hemp se kraag.

      “Laat jy jou hare groei?”

      Billy kyk op. “ ’Skuus?”

      “Laat groei jy jou hare? Dit raak lank.”

      “Seker.” Billy frons eers, duidelik nie heeltemal by nie, maar begin dan glimlag. “Maar nie tot op my boude nie.”

      Ek proes en hy grinnik saam. Vir ’n oomblik sien ek hoe Billy as ’n sesjarige seuntjie moes gelyk het. Die vroue in sy familie het hom seker tot in die afgrond bederf.

      Terwyl hy die b-card stuur, vra hy: “Wat gaan jy oor Diana en haar vierde manuskrip doen?”

      “Onderhandel,” sê ek vaag en kyk na die twee meisies by die tafel langs ons. Hulle kyk na Billy, leun na mekaar en begin ’n fluistergesprek. Billy trek altyd aandag. Ek hoop nie dat hulle nou ’n rits drankies na ons tafel toe gaan stuur nie. Dit het verlede week in Rosebank gebeur en ek het gesien hoe ongemaklik dit Billy gemaak het.

      “Mieke? Aarde na Mieke … kom in.” Billy se oë vonkel.

      “Ja?”

      “Ek het vir jou ’n geskenk.” Hy haal ’n boek uit sy sak. “Ek het dit hier onder by Melville Booksellers raakgeloop.”

      Dís ’n verrassing. Behalwe vir die odd plak sjokolade, dra Billy nie geskenke aan nie. Ek dink hierdie is sy manier om jammer te sê oor wat in Nieu-Bethesda, op pad terug van Meiringspoort af, gebeur het. Hy hoef tog nie jammer te sê nie; dit was niemand se skuld nie. Maar hoe raak ek die kwessie aan? Dalk is die boek net ’n geskenk, niks meer nie en niks minder nie, en stel ek ons albei net in die verleentheid as ek nou iets sê.

      Ek druk my hare weer agter my ore in en vat die boek by hom aan. Ireland, a haunting beauty. Op die voorblad is ’n foto, hoofsaaklik in skakerings van blou en groen, van twee kliphuise, ’n hond en ’n ou man en groen heuwels. Alles onder ’n drukkende grou lug.

      “Dis wonderlik!” sê ek en leun vooroor om hom te piksoen. “Jissie, dankie Billy.”

      Ek draai die boek om en kyk na die klein sproetgesigdogterjie op die agterblad voordat ek dit oopslaan. “Dis … dis vrekmooi. Dit práát met my.”

      “Ek het gedink dit sou.”

      “Kyk, dis al in 1972 uitgegee. Lyk dit nog dieselfde? In Ierland, bedoel ek. So mooi? So … wat is die woord waarna ek soek?”

      “Haunting?” vra Billy.

      “Ja, haunting.”

      Ek blaai ’n paar bladsye tot by ’n swart-en-wit foto van ’n ou man in ’n verslete seemanskeppie. Sy baadjie se kraag is opgeslaan en hy kyk nie na die kamera nie. “The islander can read an outsider’s thoughts with terse accuracy. You know you have it made when they invite you into their kitchen,” lees ek hardop vir Billy.

      “Dit klink soos van die mense wat ek in my paar dae op Inishmor raakgeloop het.” Billy glimlag en skud sy kop. “Ja, daar is nog dele, veral in Donegal, wat presies so lyk.” Hy beduie na die foto op die voorblad. “Ek sal vir jou ’n paar van die foto’s wat ek verlede jaar geneem het, aanstuur. Of het ek al?”

      “Nee. Al wat ek gesien het, was die paar wat in Weg was … en dit was meer van Dublin, dink ek.”

      Billy skud sy kop en kyk by die venster uit Vismark se kant toe. Dit lyk vir my asof hy eerder iets in Ierland onthou.

      “Jy moet probeer gaan; jy sal daarvan hou.”

      Skielik is dit half ongemaklik tussen ons. Ek maak die boek toe en streel eers weer oor die huise en die heuwels op die voorblad СКАЧАТЬ