Ліст, знойдзены на папялішчы (зборнік). Макс Шчур

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ сволачы! – узьняў ён голас. – Зараз усіх у паліцыю паздаю! Я вам дам, сваяка майго лупцаваць! Офісьяль!

      Адзін з нападнікаў, узяты двухмэтровым чалавекам за каўнер, адразу перастаў тузацца й бездапаможна прахрыпеў:

      – Прабачце… Я ня ведаў, што ён ваш сваяк, сэнёр Мялешка…

      Усе тыя гарланы з чырвонымі сьцягамі, што трымаліся ад сцэны наводдаль, зарагаталі як адзін:

      – Бач ты яго… Сэнёр Мялешка… Які ён табе сэнёр? Taxi сама беларус, як і ты…

      2

      – Дык як вас зваць? – спытаўся Мялешка ў новапрыбылага, што, адышоўшыся ўбок, абтрусваў з разадранага на рукаве сьпінжаку рэшту пылу.

      – Паскевіч, – адказаў той. Зь першага погляду Мялешка зрабіў выснову, што ягонаму ўратаванцу – гадоў сорак, ня меней, таму як старэйшы ён мусіў пачувацца ў сваёй цяперашняй сытуацыі досыць няёмка. – Скажыце… Чаму вы за мяне заступіліся?

      – Чаму? – зьдзівіўся Мялешка. – А вы б за мяне не заступіліся? Вы былі адзін, іх чацьвёра… Пашанцавала вам, што я там выпадкова апынуўся. Ад няма чаго рабіць, калі шчыра. Балазе, вольнага часу цяпер хапае… На сваіх, так сказаць, вырашыў паглядзець – што за людзі… Пайду, думаю, зірну: землякі ж! Мясцовыя кажуць: адтуль, маўляў, цяпер едуць спрэс паліцаі, калябаранты, фашысты… Уяўляеце, мы тут у сваёй Аргентыне ніколі жывога фашыста ня бачылі! Вы не фашыст, часам? Жартую, жартую… Есьці, дарэчы, хочаце?

      Паскевіч паціснуў плячыма.

      – He адмовіўся б…

      – To хадземце да аднаго знаёмага фашыста… даруйце, італьянца. Тут побач у яго рэстарацыя. Запрашаю вас на піццу…

      – Ну, не хацелася б адразу па прыезьдзе напівацца… A вось пад'есьці…

      Мялешка зарагатаў.

      Рэстарацыя была сапраўды побач, і праз хвілінаў дзесяць ён ужо мог з задавальненьнем назіраць, як згаладалы суайчыньнік прагна, але бязгучна сіляе мінэстру ў чаканьні спагецці, якім ён урэшце аддаў перавагу перад ляпёшкаю з падазронаю назвай.

      – Смачна?

      – Угу, – прамыкаў Паскевіч і адклаў яшчэ мокрую лыжку на кавалак белага хлеба, не наважыўшыся яе аблізаць. Ягоныя закарэлыя пальцы крыху трымцелі.

      – Доўга ехалі? – амаль ласкава запытаўся Мялешка.

      – Ня тое слова. Я ўжо думаў, ніколі не даплывем. Тры тыдні. Сядалі ў Лівярпулі. Заходзілі ў Санцягу, у гэта… у Сам-Паўлу. Я ўжо там і выходзіць зьбіраўся…

      – Ну-ну… I я там спыняўся па дарозе. Ажно ня верыцца! Колькі часу прайшло…

      – А вы – даўно прыехалі? – запытаўся Паскевіч, жуючы мокры хлеб.

      – Я? Адзінаццаць гадоў таму, у трыццаць пятым. Смаркач яшчэ быў дваццацігадовы…

      – Малады… – пахітаў галавой Паскевіч, нібы не ўхваляючы ягонага ўчынку.

      Мялешка пасьміхнуўся.

      – I дурны. Усе так кажуць – ну, хай сабе… Затое з усіх нашых аргентынцаў я тут самы старэйшы – за выключэньнем Бяляцкага… Я вас зь ім як-небудзь пазнаёмлю… Уцёк, СКАЧАТЬ