Ліст, знойдзены на папялішчы (зборнік). Макс Шчур

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ гадзіны, што ў агульнай суме правёў на прыпынку ў чаканьні цягніка, чытаючы ейныя радкі, ад якіх цнатліва адварочваліся добра выхаваныя тутэйшыя грамадзяне абодвух палоў. Празь ейнае захапленьне паэзіяй я маю адчуваньне, што ў гэтай вёсцы ў мяне ёсьць сяброўка. Часам мне хочацца, каб яна была суседзкай дачкой, а ейныя вершы аб каханьні былі прысьвечаныя мне. Хто ведае – мажліва, так яно і ёсьць.

      P. S. У момант, калі вы маеце магчымасьць прачытаць гэтыя словы на паперы, будкі болей няма: колькі месяцаў таму прыпынак «мадэрнізавалі», старую каменную хацінку дарэшты зьнесьлі на працягу двух дзён, а ейныя колішнія падмуркі заклалі брукам, на якім цяпер красуе шкляны акварыюм для пасажыраў. Пісаць на шкле нязручна, таму пасьлядоўнікаў у вясковай паэткі няма – хаця дзеля гонару мясцовых тынэйджэраў трэба дадаць, што яго ўжо некалькі разоў разьбівалі.

      II. Жанравыя практыкаваньні

      Зьвяз патрыётаў

      Сапраўдную і насамрэч Ерэтычную прычыну таго, чаму я хачу тут застацца, я яму адкрыць ня мог, бо ён, як Зямляк, мог мяне выдаць.

Гамбровіч, «Транс-Атлянтык»

      1

      Абсяг пад блакітным небасхілам быў падзелены напалам: палову займаў зялёны акіян, палову – белае места. У месцы сутыкненьня двух мораў, мора хваляў і мора стрэхаў, якія супольна займалі ўвесь акаём і сягалі да далягляду, зь берагу на карабель быў пракладзены тонкі масток, што на кароткі час злучыў між сабою два сьветы: тутэйшы сьвет міру й цішыні і яшчэ адзін, далёкі, напалову зруйнаваны, спапялёны й вылюднелы ад мору вайны. На людзей, якія кіраваліся з карабля на новую зямлю, сьведкі іхнае «высадкі» пазіралі зь недаверам, нібы прыежджыя былі носьбітамі згаданага мору й зьбіраліся занесьці яго сюды, у шчасную й бестурботную краіну пад субтрапічным сонцам. 3 нагоды прыбыцьця новай партыі эмігрантаў партовая ахова была нават узброеная карабінамі – на ўсялякі выпадак.

      Людзі пачалі памалу спускацца ўніз, цягнучы на сабе й за сабою, у руках і пад пахамі свае валізы й клункі. Выгляд места й порта іх натхніў, нават крыху напалохаў сваёй бязьмежнасьцю. Яны крочылі асьцярожна, увесь час пазіраючы ўніз і баючыся ступіць не туды пасьля тыдняў марской гойданкі. Сярод іх амаль не было жанчын ані дзяцей: калі не лічыць некалькіх падлеткаў, гэта былі амаль адны мужчыны сярэдняга веку, у кірзавых ботах з запраўленымі пад халяўкі нагавіцамі, у каптурках, у зрэбных кашулях, расшпіленых сьпінжаках.

      Адзін зь іх, які йшоў наперадзе зь невялічкай зграбнай валізкай, запыніўся, прыклаўшы далонь да твару, каб захіліць пякучае сонца, і разгледзеў унізе вялікі гурт тутэйшых жыхароў: тыя, падалося яму, трымалі ў руках кавалкі чырвонай тканіны й махалі імі, ці то нібы адганяючы гарачыню, ці то нібы дражнячы вандроўных на капыл матадораў. Мужчына заплюшчыў і зноў расплюшчыў вочы – чырвоныя анучы ня зьніклі. Уздыхнуўшы, ён рушыў уніз.

      3 натоўпу пачуліся сьвіст і крыкі на нейкай незразумелай паліцыянтам мове:

      – Гэй, вы! Фашысты! Чаго прыехалі?

      – Едзьце назад! Тут вам месца няма!

      – Здраднікі! Дамоў! Пад суд!

      У СКАЧАТЬ