Название: Беларусалім. Кніга першая. Золак
Автор: Павел Севярынец
Издательство: Электронная книгарня
Жанр: Современная зарубежная литература
isbn: 978-617-7599-15-8
isbn:
Сьвечка, яна ж цэлую літургію гарэць разьлічана. Чаму яны ніколі не даюць пасьвяціць яшчэ трошкі, яшчэ ж вагню на цэлых пяць пальцаў воску!.. Не, шыпеньне, і хай тыя, хто ставіў, пакорліва заплюшчваюць вочы.
У бляшанку. Гараць яшчэ дзьве высокія.
– Сабор закрываецца ў сем, – Рая сказала грудным грубым голасам, ціха, без аніякай літасьці, сьпінаю, і ў Яна ўпала сэрца – як быццам вось зараз выпруць, і ён больш ніколі сюды ня вернецца.
Божа, чаго ж нават тут шыпіць?
Ды мацней, ды больш пранізьліва, чым у пячорах манастыра, дзе настаяцель, істота глыбокая, з нахмуранымі бровамі, історгнутая зь нетраў дзевятнаццатага стагоддзя, упіваўся царкоўнаславяншчынай, абразамі царабацюшкі, усім рэхам і грэхам невылечнай расейскай велічы.
Мацней, чым у паслушаньнях, якімі яго, арыйскага байструка, хвастаў, нібыта бічом, п’яны айцец Сьпірыдон – выграбных ямаў, ачышчэньні сьцежкі ад пакояў намесьніка да трапезнай у слату, глёўкі халадзец, што расплываецца ў брудзе, як схаркнутая грэблівасьць; у шэптах старэйшых паслушнікаў, што млелі ад уласнай полавай сьпеласьці ды кішэлі дробнымі звадамі дзеля пахвалы папоў, мацней, чым сьпёрты дух, пракісаньне праваслаўя ў самапраслаўленьне, аддушынай якога быў для яго толькі хор…
А што ж цяпер? Дзеля якой цяпершчыны ён даўся з манастыра насьцеж – у трубны глас сьвету? Каб у сваім чорным скураным плашчы, нібы Нэа з “Матрыцы”, штовечар употай падлічваць ва ўніверсаме “Рублёўскі” ці хопіць яму на булачку зь ёгуртам?
…Так, цік, так, сьцьвярджальна зацокала ў прытворы, дзьверы ахнулі, сьвечкі страпянуліся, агеньчыкі ледзь не пагасьлі, гатовыя пырснуць наўцёкі. Сэрца затрымцела, і цела затрымцела цалкам.
І цокат, цокат абцасікаў, каторы разьбіваў ягоную сьветлую цішу, і пачынаў чаканіць рытм сэрца, і працінаў высокай танальнасьцю жыцьцё… Сэрца цікала ў такт, ці то хуценька й пабежна, з прыдыханьнем, мурашкі па скуры, ці то лёганькім дотыкам, стукам у дзьверцы – тук, тук, тук – а то і моцным стрэлам з тугога, сьмяротнага грэху, лука наскрозь, працятым ад пацалунку да прасьціны, зьбіваючы дыханьне да шалу – так, як Алеся, ягоны боль і сорам!..
Ці не яна гэта прыйшла шукаць яго, недаступнага абанента, ў саборы, і ці не яе сапрана анёла, пералівістае, бруістае, ён пачуе зараз, ці не яе позірк, шэравокі, дакорлівы і патрабавальны, пад грацыёзна прыўзьнятымі броўкамі, прымусіць яго апускаць вочы – на прыпухлы, дзіцячай пяшчоты, раток, на грудкі, якія глядзяць у розныя бакі, на трохі расстаўленыя стройныя ножкі – усё, створанае дзеля яго… і яе тонкая псіхічная арганізацыя таксама.
Уладныя абцасы бліжэй, ясьней, СКАЧАТЬ