Беларусалім. Кніга першая. Золак. Павел Севярынец

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ сьцішыліся, і мярзотная дрыготка, хваля за хваляй, захлынула ўвесь сусьвет.

      – Срок. Какой срок? – разьвязны бас барабаніў звонку.

      Дваццаць адзін, гуло вакол яго, а згары молатам тукала яму ў галаву, каб ён раптам не запярэчыў: менавіта дваццаць адзін.

      – Да вы врёте, на месяце седьмом уже, девушка, в двери чуть прошли… Направление есть? Без бумаг вам никто не будет…

      Ребят, очень нужно. Я вас прошу. Сейчас. Триста долларов, у меня больше нет. Вот, берите. Пожалуйста!.. Я всё подпишу, если что. На коленях прошу, мальчики. Вы ж поймите… Усё калыхалася вакол, дрыжэла, стала горача і млосна.

      – Подождите здесь.

      Потым усё сьціхла. Сэрца ўгары біла грозна і цяжка. Нарэсьце рыпнула, стукнула, зашамацела. Увесь сьвет захадзіў ходырам.

      – Раздевайтесь, вот тут.

      Стала халодна.

      – Да, расписаться, вот тут. Ну Вы ж понимаете, какую я вот ответственность… Ник-кому, вообще, даже маме.

      Нечы востры голас сказаў, бы ўспароў: “С праздничком, блин”. Што гэта значыла, ён ня ведаў, але моцна спалохаўся. Гучала, як прысуд.

      – Да ладно, успокойтесь. Наркоз, сейчас.

      Ребят, вы просто уже отметили… Вы уверены, всё получится?

      – Девушка… Новый год. У вас недель тридцать, Вам в принципе нельзя… и не надо из меня дурака… Я вообще могу Не делать, понимаете? Делаем, нет?

      Сьвет уздыхнуў да самага дна.

      Стала страшна. Потым шчоўк, рухі, яго закідала туды сюды, э-э, вы што! – і нізкі-нізкі голас, як з-пад зямлі, агідны голас, ад якога яго чамусьці ахапіла жудасьць, раптоўна ўсё кульнулася назад і сьціхла.

      І ў гэтай цішыні яму ясна пачуліся званочкі. Халодныя металічныя званочкі. Чыстыя, ценькія, жудасныя – чаму яны прадзіраюць яго ад цемечка да пятак?

      У небе тахкала ўсё цішэй. Ён амаль супакоіўся. Уф…

      Раптам бліснула ля ног. Зорка, бліскучая, вострая зорка! Зорка з таго сьвету – ясная, халодная… Але калі раптам расхінулася Выйсьце і ўспыхнула сьвятло, ён жахнуўся: не-не-не! Толькі не цяпер… Ён не гатовы… Э-э, што гэта за вагонь! Чаму так цягне на дно, так засмоктвае ногі?..

      Млява боўтнулася ўсё вакол, і ягоны сьвет пачаў сьціскацца.

      Яму апякло рот і горла – ён задыхаўся. Э, вы там што… тут няма чым дыхаць! Раскінутыя рукі ўпіраліся ў сьцены, якія зморшчыліся ды абмяклі, і тут халодны бляск укалоў яго: ён аддзёрнуў нагу і толькі пасьпеў заўважыць крывавы сьлед.

      О, Сэрца!

      Выйсьце аказалася жудасным. Чырвонае мора! Дзе бераг?! У дзікім жаху ён караскаўся ў збаўчую цемру ад гэтага бязьлітаснага вогненнага сьвятла, ён з астатняй моцы грукаў туды, адкуль усё ягонае жыцьцё ішла цеплыня і ласка. Тнуўся адчайна, роспачна, цяжка душыўся сьлізьзю, але адзіная ягоная надзея пульсавала абыякава, а бліскучы холад дацягваўся, сёк, бічаваў яго па сьпіне, па баках, па шыі, разварочваў у кроў увесь сьвет, упіўся ў правую кісьць, выжраў кавалак болю, сасьлізнуў і тут жа ўкусіў левую нагу!

      Чырвоная СКАЧАТЬ