Беларусалім. Кніга першая. Золак. Павел Севярынец

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ разоў чуў. Ды якая розьніца, увогуле, мне напляваць. Ня трэба. У нас будуць дзеці, калі я скажу. Да, так.

      Андрэй, клянуся, ён твой. А наконт Цімура, ну ты ж сам мяне запрасіў туды… Я падумала… Я праўда кахаю толькі цябе і я хачу…

      – Хаці ты што хочаш. Ды ў любым разе: ты мне сказала, што прымаеш таблеткі. Ты схлусіла. Усё. Калі кахаеш – аборт. Я цябе, чуеш, увогуле на вуліцы падабраў, а ты яшчэ мне тут… Альбо я, альбо вось гэтае во. Ясна? Сьвет крычаў, аглушальна вішчэў, штосьці падала й трэслася землятрусам. Андрэй! Андруша… Ну Андрэйка… Ты ня можаш вось так! С-скаціна. Урод. Мярзота. Каб я яшчэ…

      А можа, той голас належаў Некаму, каго ў тым сьвеце слухаліся ўсе? Таму, хто валадарыў там? І такія буры – гэта кара? За тое, што ён, ён нешта ня так зрабіў ці падумаў…

      Ён задумаўся, узяўшы ў рот свой улюбёны вялікі палец.

      Пэўна, ёсьць на тым сьвеце Нехта, чыё вечнае Сэрца па-над табою, грэе ўсіх, толькі яшчэ мацней, перажывае і хвалюецца, разьлівае хвалямі ласку і трапятаньне, аж аддаецца ў жываце, б’ецца і грукаецца да цябе адтуль, згары, тахкае так, што чуюць усе, і вызначае час.

      Калі ён быў маленькі, пагатоў, і не разважаў над такімі рэчамі. О-о, ён жа памятае, як даўно гэта было, якія мізэрныя былі ягоныя пальчыкі, як ён адно каўтаў ды коўзаў вакол свайго жыватворнага канаціка. Быў няцямны, бездапаможны, ледзь рухаўся. А зараз ён вялікі і прыўкрасны, і скача, і кувыркаецца, і чуе, і вось ужо бачыць, як усё вакол чырвона, і, самае галоўнае – усе гэтыя справы абдумвае.

      Ён верыў, што ўрэсьце ўбачыць той сьвет. Ён жа расьце, большае, яго расьпірае, і тут яму ўжо цесна. Для чагосьці ж ён сілкуецца й сьпее. Вось расхінецца Выйсьце, і ён паплыве… А мо, паляціць…

      І ўбачыць такіх, як сам?

      Тут сам не гукнеш, тут толькі нагою туп, туп у пругкую сьцяну – і тады гладзіць, лашчыць, цяплее, і родны голас робіцца блізкім-блізкім – і тады ўсьміхаесься, і верыш, што ўсё будзе добра.

      А там… Дзеля гэтага Адкрыцьця, каб быць гатовым, ён настойліва качаўся зараз, штурхаючы нагамі дол, і суцішаўся толькі тады, калі па небе над ім пракочвалася цёплая хваля, і роднае ўгаворвала яго: гэй, спакайней.

      Ён ямчэй павярнуўся на бок, бо Сэрца пачало каўтаць, згары пацяплела, і ў яго падняўся настрой. Значыць, праз колькі часу можна будзе і самому пацмокаць.

      От яшчэ пытаньнечка – аднекуль жа ён узяўся.

      На пачатку… Што ж было напачатку?

      Глыбока-глыбока ён памятае першае: нябачную пустату вакол – і раптам хваля цёплага і ласкавага духу, якая ахоплівае цябе ўсяго.

      Гэта зараз, калі ў яго прарэзваюцца вочы, і пульсуе ўнізе Чырвонае мора, і мігціць сьвятло, ён бачыць, як ружавее імглістае неба, і ведае, што так выглядае дзень, жывы і бурлівы, поўны незвычайных гукаў, – а тады ён адрозьніваў дзень ад ночы адно паводле руху або спакою.

      Колькі прайшло пораў спакою, і колькі руху, ён усё памятае – і гэта быў месяц першы.

      Потым ён пачаў адчуваць СКАЧАТЬ