Nabór. Vincent V. Severski

Чтение книги онлайн.

      Major Gurbienko siedział nad komputerem i palił papierosa, wypuszczając dym na monitor.

      – Chodź, Andriusza – rzucił, nie podnosząc wzroku. – Weź flaszkę… – wskazał ręką – jest tam. Wypijemy, bo temat mam trudny. Biez wodki nie razbieriosz.

      – Eee… Nie mogę za dużo. Mam patrol w nocy.

      – Nie, Andriusza, już nie masz. Możemy wypić, a nawet musimy. Mam też zioło.

      – Zwariowałeś?! – Jagan już chciał powiedzieć, że nienawidzi narkomanów, a kilku nawet kiedyś sprał koło dworca w Helsinkach i wielu w Moskwie. W porę jednak zamilkł, bo naprawdę lubił majora.

      – W takim razie siadaj i nalej – odparł Gurbienko. – Już do ciebie idę.

      Jagan nalał do szklanek wódki i zaczął się rozglądać za zakąską.

      – W szafce nad kiblem jest czarny chleb z puszki dla marynarzy atomówek. Chciałeś naszego czarnego rosyjskiego, to masz. – Major jakby wyczuł Jagana.

      – Chyba żartujesz z tą misją? – zapytał Jagan niepewnym głosem. – Co się stało? Dlaczego? – Znalazł puszkę i obejrzał ją uważnie. – A otwieracz masz?

      – Gdzieś tam jest nóż… poszukaj – rzucił Gurbienko i zaraz dodał poważnie: – Niestety, nie żartuję, Andriusza. – Zamknął pokrywę laptopa i zdusił niedopałek w popielniczce. Przeszedł do stołu i usiadł naprzeciwko Jagana, który właśnie otwierał puszkę nożem. – Pamiętasz sprawę tego Persa, któremu uciąłeś palec?

      – Pamiętam. To było kilka dni temu – odparł Jagan, siłując się z puszką. – Nie zapomina się takiej akcji, kropnąłem wtedy trzech. A co?

      – Masz jeszcze ten palec?

      – Pewnie, że mam. Chcą go? Oddam, nie ma sprawy, po co mi jakiś palec. – Jagan nie zrozumiał majora i potraktował jego pytanie jak dowcip.

      – Nie ma w tym nic śmiesznego, Andriusza. Jest za to duży międzynarodowy problem. Musisz, niestety, stąd się zbierać. Ten Pers… Reza, tak? Tak się nazywał?

      – Chyba tak.

      – To był wysoki oficer irańskiego wywiadu. I kropnąłeś też wtedy najlepszego agenta, jakiego mieli w Daesh. Zepsułeś im bardzo ważną operację. Niestety, na dodatek stuknąłeś też dwóch innych żołnierzy Sił Ghods, więc Irańczycy są wściekli i chcą ukarania winnych. Co gorsza, wiedzą, że to ty, Duch Pustyni, kurwa mać. Jak pamiętasz, bo przecież podpisywałeś kontrakt, Moskwa się do ciebie nie przyzna. Krótko mówiąc, Andriusza… pakuj się. Za godzinę wyjeżdżasz.

      Jagan nie odpowiedział. Otworzył puszkę i wyjął z niej chleb. Ostrożnie zeskrobał pleśń, a resztę pokroił w dużą kostkę.

      – Patrz, bladź… – rzucił przez zęby. – Nasze moriaki mają rakiety z atomowymi głowicami na pokładzie, a dostają spleśniały chleb. – Podniósł szklankę z wódką i wypili, zakąszając. – Wszystko jasne – dodał i odstawił szklankę. – Nie ma sprawy. – Przez chwilę się zastanawiał, czy powiedzieć Gurbience, że zrobił mu przysługę. Ale zrezygnował. Poczuł się dziwnie jak jeszcze nigdy dotąd, trochę było mu przykro, a trochę się cieszył. – To co? Mam ten palec oddać?

      – Chyba już mu się nie przyda. – Gurbienko uśmiechnął się z ironią.

      – A wintorieza byś mi dał? – zapytał Jagan całkiem poważnie. – Powiesz, że zgubiłem na pustyni albo coś takiego.

      – Ech… Andriusza! Co ja zrobię, że tak cię lubię. Pomyślę. – Z niedowierzaniem pokręcił głową. – A na co ci ta armata?

      – Przyda się, na pamiątkę, no i w końcu to narzędzie zbrodni, więc lepiej…

      29

      Monika zadzwoniła do Sary, żeby tylko podziękować za spotkanie, ale od razu między nimi zaiskrzyło i jeszcze tego samego dnia umówiły się na kawę w galerii Moniki.

      Sara przyjechała z synkiem w wózku.

      – To СКАЧАТЬ