Firefly Lane (edycja filmowa). Kristin Hannah

Чтение книги онлайн.

      Chmura leżała rozwalona na sofie. Na brzuchu miała drobiny marihuany. Uśmiechając się niewyraźnie, spróbowała usiąść, ale jej się nie udało. Na porażkę zareagowała paroma przekleństwami, a potem się roześmiała. W całym domu cuchnęło trawką.

      Pani Mularkey zatrzymała się. Na jej twarzy widać było konsternację.

      – Jestem Margie z naprzeciwka – powiedziała.

      – A ja jestem Chmura – odparła matka Tully, ponownie próbując usiąść. – Fajnie cię poznać.

      – I wzajemnie.

      Przez okropnie niezręczną chwilę po prostu się na siebie patrzyły. Tully nie miała wątpliwości, że bystre oczy pani Mularkey dostrzegają wszystko – bongo pod stolikiem, torebkę po tropikalnych konopiach Maui Waui na podłodze, przewrócony, pusty kieliszek od wina i pudełka po pizzy na stole.

      – Chciałam też dać znać, że zwykle jestem w domu i chętnie zawiozę cię do lekarza czy po zakupy. Wiem, jak chemioterapia wpływa na człowieka.

      Chmura zmarszczyła lekko brwi.

      – Kto ma raka?

      Pani Mularkey spojrzała na Tully, która miała ochotę zwinąć się w kłębek i umrzeć.

      – Tully, pokaż naszej fajowej sąsiadce z jedzeniem, gdzie jest kuchnia.

      Tully właściwie pobiegła do kuchni. W różowym piekle stół zaściełały opakowania po śmieciowym jedzeniu, w zlewie piętrzyły się brudne naczynia, a przepełnione popielniczki stały dosłownie wszędzie. Kolejne dowody ich żałosnego życia, które zobaczy matka jej najlepszej przyjaciółki.

      Pani Mularkey minęła ją, pochyliła się nad piekarnikiem, postawiła naczynie z zapiekanką na ruszcie, a potem zamknęła drzwiczki biodrem i odwróciła się, by przyjrzeć się Tully.

      – Moja Katie to dobra dziewczyna – powiedziała po chwili.

      Zaczyna się.

      – Tak, proszę pani.

      – Modliła się, żeby twoja matka pokonała raka. Ustawiła nawet w swoim pokoju ołtarzyk.

      Tully wbiła wzrok w podłogę, zbyt zawstydzona, by odpowiedzieć. Jak miała wyjaśnić, dlaczego skłamała? Żadna odpowiedź nie będzie wystarczająco dobra, nie dla takiej matki jak pani Mularkey, która kocha swoje dzieci. W tym momencie do palącego wstydu dołączyła fala zazdrości. Może gdyby Tully miała matkę, która by ją kochała, kłamstwo nie byłoby takie proste i takie niezbędne. A teraz straci jedyne, co ma dla niej znaczenie: Katie.

      – Uważasz, że okłamywanie przyjaciół jest w porządku?

      – Nie, proszę pani. – Wpatrywała się w podłogę tak intensywnie, że delikatny dotyk dłoni unoszącej jej brodę zupełnie ją zaskoczył.

      – Będziesz dla Kate dobrą przyjaciółką? Czy taką, która wpędzi ją w kłopoty?

      – Nigdy nie skrzywdziłabym Katie.

      Tully chciała powiedzieć coś więcej, może opaść na kolana i przysiąc, że będzie dobra, ale była tak bliska łez, że wolała się nie ruszać. Patrzyła w ciemne oczy pani Mularkey i dostrzegła w nich coś, czego się nie spodziewała: zrozumienie.

      W salonie Chmura z trudem dotarła do telewizora i zmieniła program. Tully widziała ekran po drugiej stronie zagraconego pokoju: dziennikarka Jean Enersen relacjonowała aktualności.

      – Ty to robisz, tak? – powiedziała cicho pani Mularkey, jakby się obawiała, że Chmura może podsłuchiwać. – Opłacasz rachunki, robisz zakupy, sprzątasz. Kto za to wszystko płaci?

      Tully z trudem przełknęła ślinę. Nikt dotąd nie przejrzał tak jej życia.

      – Babcia co tydzień przesyła czek.

      – Mój ojciec był pijakiem i całe miasto o tym wiedziało – powiedziała pani Mularkey łagodnym głosem, który pasował do jej spojrzenia. – I do tego był podły. W piątki i soboty moja siostra Georgia musiała chodzić do knajpy i ściągać go do domu. Przez całą drogę z baru bił ją i wyzywał. Była jak ci klauni na rodeo, którzy zawsze wchodzą między kowboja i byka. W trzeciej klasie liceum rozumiałam, dlaczego zadawała się z nieciekawym towarzystwem i za dużo piła.

      – Nie chciała, żeby ludzie patrzyli na nią z litością.

      Pani Mularkey pokiwała głową.

      – Nienawidziła takich spojrzeń. Ale ludzie są nieważni. Tego się właśnie nauczyłam. To, kim jest twoja matka i jakie życie prowadzi, nie określa ciebie. Ty możesz dokonywać własnych wyborów. I nie masz się czego wstydzić. Ale musisz mieć wielkie marzenia, Tully. – Spojrzała przez otwarte drzwi na salon. – Jak taka Jean Enersen z telewizji. Kobieta, która osiąga w życiu tak wiele, wie, jak dążyć do tego, czego chce.

      – A skąd mam wiedzieć, czego chcę?

      – Miej oczy otwarte i rób to, co należy. Idź na studia. I ufaj przyjaciołom.

      – Katie ufam.

      – Więc powiesz jej prawdę?

      – A jeśli obiecam, że…

      – Jedna z nas jej powie, Tully. I to powinnaś być ty.

      Tully głęboko zaczerpnęła powietrza i wypuściła je. Choć wyznanie prawdy było wbrew jej instynktowi, tak naprawdę nie miała wyboru. Chciała, żeby pani Mularkey była z niej dumna.

      – Okej.

      – Dobrze. W takim razie widzimy się jutro u nas na kolacji. O piątej. To będzie twoja szansa, żeby zacząć wszystko od nowa.