Czy mogę mówić ci mamo. Agata Komorowska

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ style="font-size:15px;">      Włożyłam elegancką ołówkową sukienkę z krótkimi rękawkami w odcieniu pudrowego różu i niebotycznie wysokie obcasy. Tego dnia słońce kąpało świat w złotej poświacie. Pamiętam miejsce parkingowe przed sądem. Pamiętam odcień farby na ścianach budynku. To zdumiewające, jakie detale zostają zapisane w pamięci i już na zawsze będą symbolizowały dzień adopcji Ady. Sala sądowa była niewielka. Stanęłam na mównicy i odpowiedziałam na pytania o imię, nazwisko, wiek i zawód.

      Sędzia był wysoki i szczupły.

      – Kiedy zdecydowała się pani na adopcję? – zapytał.

      – Dziesięć lat temu – odparłam.

      – Dziesięć lat pani czekała?! – Sędzia zdjął okulary i popatrzył na mnie z uwagą.

      – Po raz pierwszy zgłosiliśmy się do ośrodka adopcyjnego po narodzinach naszego drugiego syna Krystiana, ale zostaliśmy zdyskwalifikowani, bo Krystian ma zespół Downa.

      Wysoki sąd spojrzał na mnie zdumiony. Pokręcił z niedowierzaniem głową, założył okulary i po chwili pytał dalej:

      – Jak wygląda państwa życie obecnie, kiedy do rodziny dołączyło tak małe dziecko?

      – Wysoki sądzie, mam wrażenie, że Ada jest brakującym ogniwem w naszej rodzinie, że od dawna na nią czekaliśmy. Owszem, wymaga dużo pracy i uwagi, ale już udało mi się wyregulować jej posiłki. Uczę się odczytywać jej potrzeby. Wiem na przykład, że kiedy płacze, zwykle chce pić, a nie jeść. Nasi synowie ją pokochali. Krystian, ten z zespołem Downa, zmienia jej pieluchy. Oczywiście nie sam, tylko z moją pomocą, ale czuje się jej starszym bratem i opiekunem. Ada jest naszą córeczką, na którą tyle lat czekaliśmy.

      Potem na mównicy stanęli kolejno mój mąż, opiekun prawny dziecka i pani dyrektor. Po przesłuchaniu wszystkich sąd pouczył nas o odpowiedzialności, jaką na siebie bierzemy, o naszych prawach i obowiązkach, zarządził zmianę danych adoptowanego dziecka i sporządzenie nowego aktu urodzenia w urzędzie stanu cywilnego. Miesiąc później wyrok był prawomocny. W urzędzie stanu cywilnego wyrobiony został nowy akt urodzenia, w którym mój mąż i ja zostaliśmy wpisani jako rodzice dziewczynki, a Ada otrzymała nowy PESEL.

      Rozdział 4

      Talerz

      Dwa lata później moje życie się zawaliło, zdrowie posypało, a małżeństwo rozpadło. Rozwód, chociaż bardzo bolesny i okrutny, pod względem prawnym traktował wszystkie dzieci identycznie. Nie ma w takiej sytuacji możliwości odebrania rodzicom zaadoptowanego dziecka tylko dlatego, że się nie sprawdzili jako para. Piszę o tym, bo wiem, że takie groźby są niejednokrotnie używane jako argumenty między skłóconymi małżonkami w czasie brutalnych batalii rozwodowych. Dziecko adoptowane jest przez prawo traktowane jak rodzone pod każdym względem. Kiedy więc odeszłam od męża, zamieszkałam sama z całą trójką.

      Jeszcze jako mężatka mieszkałam w pobliżu trzech domów dziecka, i kiedy przyszedł czas, żeby wybrać Aleksowi szkołę podstawową, miałam bardzo duże obiekcje co do szkoły rejonowej. Nie chciałam, żeby chodził do klasy ze zbyt dużą liczbą „patologicznych rówieśników”. Tak wtedy myślałam o chłopakach z domów dziecka. Byłam gotowa przytulić i adoptować malutkie dziecko, ale dziecka w wieku szkolnym już nie. Bałam się, że towarzystwo „takich” rówieśników skazi mojego nieskazitelnego synka. Po co kusić los? Po co ma szwendać się po krzakach z małymi pijakami i złodziejaszkami, którzy mogą przeciągnąć go na ciemną stronę mocy? Lepiej zapewnić mu nobliwe towarzystwo dzieci z „dobrych domów”.

      I gdyby wtedy ktoś mi powiedział, że za kilka lat mój syn nie tylko będzie z jednym z „tych” dzieci chodził do szkoły, ale też przyprowadzi go do domu i pokocha jak brata, a ja nie tylko wpuszczę go do domu, ale też sama pokocham całym sercem i stoczę wojnę o to, by mógł z nami zostać, tobym parsknęła śmiechem. Taki scenariusz może nadawał się na produkcję filmową, ale w życiu takie rzeczy się nie zdarzają. Nie przyszło mi wtedy do głowy, że to właśnie mój syn zostanie uznany za szkodliwe towarzystwo dla „takiego” dziecka.

      Żeby zapewnić Aleksowi odpowiednich rówieśników i satysfakcjonujący poziom nauki, wybrałam dla niego wysoko notowaną w rankingach szkołę społeczną. Aleks skończył szkołę podstawową, choć bez fajerwerków. Nie przepadał za nauką. Do gimnazjum społecznego nawet nie startował. Poszedł do rejonowego. To był pierwszy rok mojej samotnej egzystencji po rozwodzie. Nie miałam siły szukać innych opcji. Chodził więc do normalnej szkoły z normalnymi dziećmi: bogatymi, biednymi, z „dobrych rodzin”, z rodzin „z problemami” i z takimi zupełnie bez rodziny.

      Prowadziłam dom otwarty, nie segregowałam kolegów Aleksa. Przychodzili do nas wszyscy. Poznawałam najróżniejsze dzieci i ze zdumieniem odkrywałam, że nie ma czegoś takiego jak „złe dziecko”. Są dzieci zaniedbane, źle kochane, samotne, skonfliktowane z jednym rodzicem lub z obojgiem. Dzieci bez mamy albo bez taty, z rodzicem w więzieniu lub z rodzicem niezdolnym do opieki. Każde z tych dzieci potrzebowało do szczęścia trzech rzeczy: kogoś, kto je wysłucha bez oceniania, kogoś, kto je pokocha bez żadnych warunków, i kogoś, kto sprawi, że poczuje się potrzebne i ważne. Tak naprawdę każdy człowiek tego potrzebuje.

      Koledzy Aleksa przychodzili do nas coraz częściej, a ja byłam ich bardzo ciekawa. Wielokrotnie rozmawialiśmy i z czasem właśnie po to zaczęli do nas przychodzić – żeby pogadać, żeby pomóc skręcić szafkę albo przywieźć zakupy ze sklepu. To były dobre i kochane dzieciaki. Niektóre miały w życiu mniej szczęścia niż inne. Słuchałam z uważnością, nauczyłam się nie oceniać i szanować wszystkich.

      Jak widać, byłam taka sama jak wszyscy, czyli pełna uprzedzeń i stereotypów. Mówię o tym otwarcie, bo jeśli ktoś z was na początku odniósł wrażenie, że zawsze byłam taka dobra, empatyczna, pełna bezwarunkowej akceptacji i miłości, to się bardzo pomylił. Dzisiaj mi wstyd, ale taka jest prawda. W sumie to zabawne, że dokładnie to, przed czym kiedyś starałam się uchronić moje dzieci, w pewnym momencie stało się całym moim życiem, moją wielką miłością, przeznaczeniem, a nawet misją. Bóg ma plan dla każdego z nas. Czasem bardzo zaskakujący.

      Po rozwodzie zamieszkałam sama z dziećmi. Kupiłam mieszkanie, które pragnęłam urządzić z wielką miłością i czułością, tak by każdy członek mojej pomniejszonej rodziny znalazł w nim własny kąt i schronienie. Wnętrza miały być ciepłe, jasne, przyjazne i odzwierciedlające moją duszę. Realizacja tego marzenia była trudna i bolesna. Przy okazji zostałam oszukana przez bardzo bliskich ludzi. Musiałam sama zmagać się z niekompetentnymi fachowcami, kupować rzeczy, na których się nie znałam, i podejmować decyzje, które przyprawiały mnie o ból głowy. Wszystko robiłam między szkołami, przedszkolami, wywiadówkami, psychologami, prowadzeniem bloga, pisaniem pierwszej książki i niekończącymi się problemami z dziećmi i z samą sobą.

      Krystian poszedł do pierwszej klasy, Ada do przedszkola, a Aleks rozpoczął gimnazjum. Moim zdaniem instytucja gimnazjum była najgłupszym tworem w historii edukacji. Dwunastoletnie dzieci, które nagle poczuły się dorosłe, choć niektóre nie umiały jeszcze wiązać butów. Początki dojrzewania, burza hormonalna, nowe środowisko, walka o pozycję w hierarchii klasowej i szkolnej. Dobrą pozycję w stadzie można było wygrać jedynie siłą i arogancją. Aleks nikomu nie ustępował, co powodowało pyskówki, przepychanki, a w konsekwencji wizyty u dyrektora, psychologa i pedagoga szkolnego.

      Na początku roku wszystkie dzieci w klasie wydawały się takie same. Trudno było СКАЧАТЬ