Czy mogę mówić ci mamo. Agata Komorowska

Чтение книги онлайн.

      „Dlaczego ciocia tak uważa?”.

      „Bo mimo wszystkiego, co Cię w życiu spotkało, a przecież nie mam nawet pojęcia o wielu rzeczach, potrafisz tak racjonalnie do życia pochodzić. Jesteś taki szczery i otwarty. I jeszcze umiesz mówić o swoich uczuciach. Jestem w szoku. Szczęka leży mi na podłodze. Kocham Cię, chłopie!” – to wyznanie wyrwało mi się po raz pierwszy.

      „Akurat z tą moją otwartością jest różnie, ponieważ nie z każdym rozmawiam o tym, co czuję, a właściwie to z nikim, ale ciocia ma coś w sobie, co pozwala mi ze spokojem powiedzieć, co czuję i co myślę. Co prawda mam dopiero czternaście lat, ale jest ciocia jedną z najbliższych mi osób. Wydaje mi się, że ja ciocię też…”.

      Ekran komórki rozmazywał się dziwnie i musiałam zamrugać, żeby przywrócić mu ostrość. Odpisałam:

      „To dla mnie zaszczyt. Naprawdę”.

      „Nie przesadzajmy”.

      „Nie przesadzam. Nie sądzę, żeby było Ci łatwo komukolwiek zaufać, więc jeśli jestem to ja, to czuję się bardzo wyróżniona”.

      „A ja się cieszę, że mam kogoś takiego, komu mogę się zwierzyć. Jeszcze z Aleksem bardzo lubię rozmawiać, bo on jest taki szczery i bezpośredni”.

      „Wiesz, jak mieliśmy zaadoptować dziecko, on miał sześć lat. Właśnie urodził się Krystian i Aleks bardzo cierpiał z tego powodu, że Krys nie będzie takim normalnym chłopakiem, z którym będzie mógł grać na komputerze. No i miał nadzieję, że to adoptowane rodzeństwo takie będzie. Byliśmy przygotowani na starsze dziecko, a tu taka becząca srajda mu się trafiła. I on cały czas ma do niej trochę o to żal. Myślę, że on w Tobie odnalazł tego brata, za którym tęsknił”.

      „Ja uważam, że jaki Krystian by nie był, to i tak ma w sobie coś takiego, co sprawia, że jest taki super. Ja też zawsze chciałem mieć normalnego starszego brata. Co prawda Aleks nie jest starszy, ale to on mnie wprowadza w te wszystkie gry, zachowania itp., więc czuję się, jakbym był od niego młodszy”.

      „On jest urodzonym przewodnikiem. Tylko zachowaj swój rozum i serce, bo i on może czasem gdzieś zboczyć, i wtedy to Ty pilnuj jego. Jak się tak będziecie wzajemnie ubezpieczać, to nic Wam nie grozi. Ja mam przyjaciółkę Anię, którą poznałeś. Kiedyś, jak razem chodziłyśmy do klubów, razem wyjeżdżałyśmy na wakacje, to nieraz jedna drugiej pilnowała”.

      „No właśnie, Aleks też ma skłonności do przesady, ale to jak każdy. Na szczęście jeszcze się wzajemnie słuchamy, więc nie jest tak źle”.

      „To ja się bardzo cieszę i dzięki temu mniej się o Was martwię”.

      Tego typu wymiana poglądów zdarzała się nam coraz częściej. Michał się otwierał, a ja starałam się go rozumieć, doceniać, nie oceniać i traktować z ogromnym szacunkiem. Jego uczucia, potrzeby i lęki były dla mnie ważne. Jak potem wspominał, byłam pierwszą osobą w jego życiu, dla której to wszystko było ważne.

      Rozdział 10

      Pusty dziedziniec

      Dwudziestego trzeciego lipca Ada i Krystian wrócili od taty z wakacji. We wtorek, dwudziestego szóstego lipca, o czternastej miałam wyznaczoną rozprawę. Myślałam, że oszaleję. Nie mogłam jeść ani spać, za to toaletę odwiedzałam wielokrotnie. Raczej nie spodziewałam się, że otrzymam status rodziny zastępczej, ale modliłam się, żeby sąd przychylił się do urlopowania i stałego pobytu od września, gdy Michał rozpocznie trzecią klasę gimnazjum.

      O trzynastej zostawiłam dzieci pod opieką przyjaciółki i wyruszyłam do Otwocka. Wczesnym popołudniem dojazd zajmował około czterdziestu pięciu minut, ale lubię zostawić sobie zapas, więc wyjechałam godzinę wcześniej. Przemierzałam znaną mi już trasę, bo wcześniej dwukrotnie dowoziłam dokumenty do sądu. Minęłam McDonalda i dwa ronda. Im bliżej celu byłam, tym mocniej biło mi serce. Dojechałam parę minut przed czasem. Okazało się, że wydział rodzinny znajduje się w innym budynku niż biuro podawcze, które wcześniej odwiedzałam. Na szczęście było to blisko. Na obcasach trudno mi było biegać. Wdrapałam się na ostatnie piętro lekko zdyszana i już sama nie wiedziałam, czy serce bije mi tak mocno z nerwów, z braku kondycji, czy z ekscytacji.