Alles begin met Anna. Annemari Coetser

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Die kinders gryp elkeen ’n blikbeker en gaan staan in twee lang rye, seuns en meisiekinders apart.

      “Dis speeltyd by die skool,” sê Sussie Anna.

      ’n Paar kinders kom staan by hulle, maar die huismoeder raas: “Skoert, julle agies!”

      Poppie hoor sy gaan saam met die ander laerskooldogters in Bulkdraai slaap, en hulle eetsaal is in Muisnes – seuns en dogters apart. Sulke snaakse name vir blyplekke, hoe gaan sy dit ooit onthou?

      Oom Louis groet haar broers met die hand, maar soengroet vir haar en Sussie Anna. By die eetsaal se deur draai hy om en wuif vir hulle. Trane blink in sy oë.

      “Dit help nie hy maak asof hy jammer is nie,” sê Poppie en skop na ’n eetkamerstoel. Gelukkig mis, anders was haar toon blou.

      “Jy weet ons kon nie langer by hulle bly nie, Vlooi.” Sussie Anna vryf oor haar hare, maar sy ruk haar kop weg.

      “Hoor net hoe skree die huismoeder op die kinders! Ek gaan dit nooit hier uithou nie, ek weet dit sommer. Ek sal wegloop, ek sweer.”

      “Jy mag nie sweer nie,” sê Jannie die wysneus. “Sweer is sonde.”

      “En as ’n sweer op jou been sweer? Is dit ook sonde?”

      “Jy’s nie snaaks nie, Poppie. Die Jirre hoor wat jy sê.”

      Sy rol haar oë en steek vir hom tong uit.

      In die dormitory pak sy haar klere in die kas wat aan haar toe­gewys is. Amper die hele saal se dogters kom staan om haar bed toe sy daarop gaan sit. Hulle wil weet wat haar naam is, waar sy vandaan kom en hoe oud sy is.

      Nog voor sy kan antwoord, spog een dogter dat haar ouers tog regtig dood is, nie soos party kinders wie se ma hulle net nie meer wil hê en hulle dan weggooi nie. Sy rol haar oë in Poppie se rigting en stamp aan die dogter langs haar en hulle giggel sag agter hul hande.

      Poppie sit regop sodat sy langer kan lyk. “Sussie Anna sê my pa was vir die Jirre baie spesiaal. Hy’t ’n bliksemstraal gestuur om hom te kom haal, nie sommer net ’n griepkiem of ’n Lee-Metford-koeël nie.”

      “Hierdie meisiekind vloek,” sê ’n dogtertjie en trek haar mond dat dit soos ’n pruimedant lyk. “Ek gaan vir Moekie sê.”

      “Sê dan gou voor die paadjie vol duwweltjies is!” sê Poppie.

      Maar haar keel trek toe. Al is die huismoeder se bynaam Moekie, is sy glo vreeslik kwaai. Die kinders fluister as hulle van haar praat en loer oor hul skouers. Meneer Mostert is die huisvader; hulle noem hom agter sy rug Meneertjie.

      Later in haar bed knyp sy haar oë styf toe om die huil te keer. Ver­lang Sussie Anna daar in Huis Kasteel ook na haar? En Nic en Jannie wat saam met die ander seuns in ’n sinkgebou bo teen die rant slaap? Dalk spot die kinders vir Jannie oor sy snaakse voet. Dis die eerste keer ooit dat hulle almal weg van mekaar slaap.

      Party van die meisies was vandag bitsig en gemeen met haar. Sy weet hulle Nienabers is arm, maar haar ma het gesê dis nie ’n skande om arm te wees nie. Net om te stink is ’n skande, want die Liewe Jirre het vir ons almal water gegee om ons klere mee te was en ons basse te reinig.

      Sy trek die laken oor haar kop en huil saggies, maar dit maak haar neus bottoe. As sy doodgaan van gebrek aan asem, sal dit almal se ver­diende loon wees. Hulle sal jammer wees oor hulle so lelik met haar was, maar dit sal vir ewig en altyd te laat wees. Miskien sal oom Louis en tant Grieta so ’n bietjie huil. Sussie Anna ook. Miskien sal haar ma nog sieker word van lyding en smart en sommer daarvan doodgaan. Dan is hulle regte weeskinders. Hulle gesin is die ongelukkigste familie in die hele Unie van Suid-Afrika, sy weet dit.

      Kon haar pa nie maar bietjie minder spesiaal gewees het nie? Maar wat help dit sy dink aan haar pa? Sy onthou hom nie eens nie. ’n Mens onthou sweet blou all van goed wat gebeur het toe jy skaars twee was. Sy moet liewer aan haar siek ma dink.

      Sy druk haar gesig in die kussing om die snikke te smoor en hoor nie dadelik die fluisterstem langs haar bed nie. Eers toe iemand aan haar deken pluk, lig sy haar kop op.

      Daar staan ’n dogtertjie met lang, wit vlegsels, ’n vinger teen haar lippe. “Sjuut,” fluister sy. “Skuif op, dan kom lê ek by jou en vertel vir jou ’n storie.”

      Sy trap Poppie se been raak toe sy inklim en giggel. “Askies, man! Is dit seer?”

      “Nie te erg nie.” Poppie vryf haar maermerrie met haar ander voet.

      “Wat’s jou naam?” vra sy en vee haar snotneus met die laken se punt af. Die materiaal is so grof dat dit haar vel seermaak.

      “My naam is Julia. Ek’s al lankal hier, van net ná die Groot Griep af. Dis nie so sleg hier nie, jy sal gewend raak.”

      Poppie skuif nog verder op en ril toe Julia haar koue voete teen haar bene druk. Maar sy gee nie om nie, dis darem iemand naby haar. Dit help vir die verlang.

      “Is jou ouers dood van die griep?” vra sy. “Ons kinders was nie siek nie. Net my ma het baie siek geword, maar sy’s nie dood nie.”

      “Dit het ons uitgeroei!” sê Julia. “My hele familie is dood.”

      “Roeriewaar? Almal? Het jy nie meer broers of susters nie?”

      “Nee, dis net ek.”

      “Dêssitse blerrie.”

      Poppie vergeet van die koue voete soos blokke ys teen hare. Sy is beter af as Julia, want Sussie Anna is nog daar. Niemand sal hulle van mekaar af wegvat nie. Dit het haar ousus belowe: Cross my heart and hope to die.

      Sy sit haar arm om Julia se lyf. “Vertel nou die storie. Asseblief.”

      “Goed, ek begin.”

      Julia se stem is asemrig, asof sy ’n groot geheim deel. Die hele slaap­saal het stil geword. Die ander meisies luister ook, want Julia fluister hard genoeg. Sy dink seker self die storie uit, want Poppie het nog nooit gehoor van ’n plaas met ’n goue dam, ’n wonderfontein en laggende feetjies nie. Getroos en half deur die slaap voel sy later hoe Julia uit haar bed klim.

      Dikwels daarna wens-droom sy in die klas dat sy net één vakansie na so ’n wonderlike plaas gestuur kan word. Dan hou die mense so baie van haar dat hulle vir haar, Sussie Anna, Nic én Jannie nooi om vir altyd en altyd daar te kom bly. Tot die perde horings kry op die Knersvlakte van Mesopotamië.

      Poppie hou op praat, staar na ’n kolletjie op die reisdeken en vee vinnig oor haar oë.

      Faan sit doodstil, nie ’n kwiek of ’n kwak uit sy mond nie. Nou ja, wat weet ’n asjas soos hy nou ook van die lewe af? Sy het baie lus en slaat hom met die vuis teen sy boarm, maar sy keer haarself.

      Ná ’n rukkie maak hy keel skoon. “Poppie, weet jy … Ek glo daar kan enige tyd in ’n mens se lewe iets opwindends met jou gebeur. Iets wat jou lewe kan verander, soos julle wat onverwags in Bethlehem beland het. Iets goeds gaan daaruit kom, jy sal sien.”

      “Ja, wel, is dit wat jy jouself ná my lang relaas wysmaak?”

      Sy staan op en trek die kombers onder hom uit, totdat hy omval en onwillig opstaan. Skud СКАЧАТЬ