Mara. Lisette van de Heg

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ’n Pond, nee, twee.”

      Ek steek my hande in die sakke van my mantel en maak my so lank moontlik, terwyl ek probeer om my maag in te trek.

      “Het jy Helène onlangs gesien, Maria?”

      “Hoe bedoel u?”

      “Ag, jy weet mos. Daai mens van die onderdorp.” Mevrou Kleut wys met haar kop in die rigting wat sy bedoel. Sy wag nie vir my antwoord nie, maar sis: “Sy sê sy’s al weer swanger.”

      Sy kyk na my met opgetrekte wenkbroue.

      Ek weet nie wat om te sê nie, sit die geld op die toonbank neer en vat my inkopies. Sonder om te groet hardloop ek by die winkel uit. Ek struikel oor die drumpel, maar slaag daarin om regop te bly. Die suiker begin gly en val amper. Met my ken keer ek die pak sodat dit in my arm bly lê. Eindelik gaan ek staan. Ek hurk om al die inkopies weer op te stapel. My hande bewe en ek hou die papiersakke styf vas om te keer dat iets val. Mevrou Kleut se woorde weerklink nog in my kop. Helène is swanger. Swanger. Die vreeslike waarheid wat ál duideliker word, stuur ’n rilling deur my lyf.

      Daar hang twaalf vlegseltjies aan die tafeldoek toe ek skielik die gekletter van klompe hoor. Ek kyk vinnig deur die venster en sien Tante aankom. Haastig begin ek aan die fraiings pluk om die vlegseltjies te ontrafel. Tante sal sekerlik kwaad wees as sy sien wat ek gedoen het; ek moet sorg dat sy niks agterkom nie.

      “Goeiemôre, Maria!”

      “Goeiemôre, tante Be.” Ek is nog nie klaar nie. Onhandig, frommelend probeer ek om voor die vlegseltjies te gaan sit terwyl ek die fraiings uitmekaartrek.

      “Het jy lekker geslaap?”

      “Ja, baie dankie.”

      “Wat sit jy so en peuter met jou hande? Maak jy nog altyd vlegseltjies van tafeldoeke se fraiings?”

      “O. Jammer. Ek …”

      “Dis goed so. Laat ek sien.”

      Sy kom nader en bekyk ’n vlegseltjie.

      “Net soos vroeër, ek onthou dit nog goed.” Sy glimlag stralend. “Het jy lus vir pannekoek?”

      Ek knik en sit my hande weer in my skoot. Met my rug reguit en met my maag so klein moontlik bly ek stilsit. Wat moet ek doen? Wat verwag sy van my? Gaan die verwyte nou begin? Dalk wil Tante wag tot ná ontbyt. Ek maak my oë toe en ril.

      “Kom kyk ’n bietjie, Maria.”

      Ek staan vinnig op en gaan na haar.

      “Ek sal jou wys waar alles is sodat jy self kan regkom in die kombuis.”

      “Die plek vir die borde en potte is vanselfsprekend,” sê Tante terwyl sy na die borderak wys, waaraan die skeplepels ook hang. Daaronder is die blou potterakke, met die potte op die boonste en die deksels op die onderste rak. Net soos ek dit onthou.

      Tante loop na die groot kombuiskas en maak die deure oop.

      “Hier hou ek die suiker, sout en meelblom. Daar is nog ’n klomp goed in die kas, maar jy kan dit later op jou gemak bekyk.” Sy klap die deure toe en loop na die spens. Sy maak die deur oop.

      “Jy kan dit sekerlik nog onthou?”

      Ek loop agter haar aan en sien in die skemerdonker die rakke teen die mure wat volgepak is met Keulse potte en inmaakflesse. Vol inmaakflesse.

      “Tante het genoeg voorraad.”

      Sy draai om en kyk glimlaggend na my.

      “Ja, en nou kan ons dit lekker saam opeet.” Ek draai om en loop terug na die kombuis.

      “Ons gaan dadelik eet. Sal jy die borde dek?”

      Ek knik sonder ’n woord en haal twee borde uit die borderak, kry eetgerei en twee kommetjies vir die melk. Tante verdwyn weer in die spens en kom terug met botter en ’n potjie konfyt. Sy haal ’n suikerpot uit die kombuiskas, en gou-gou sit ons aan tafel en kyk ek hoe Tante die seën vra. Met my oë wyd oop kyk ek na haar gesig, die ronde wange en sag bewegende mond. Sy lyk vir my mooi en liefdevol.

      Hoofstuk 6

      Tante het my nog nie veroordeel nie en sy lyk vriendelik. Soms wonder ek of iets van haar in my ma te vinde is, baie diep weggesteek. Die een oomblik kan ek nie anders as om tot die gevolgtrekking te kom dat hulle baie na mekaar aard nie; die volgende oomblik verskil hulle so dat dit lyk of geen familieband bestaan nie. Ek het Tante soveel moontlik van haar suster vertel. Sy lyk gelukkig noudat ek die leemte kan vul wat in die loop van tien jaar ontstaan het. Ek vra my af of dit met my net so sal gaan. Bestaan ek nog vir my ma en vir hom wat my sy dogter noem? Is ek vir goed uit hullegeheue gewis en gaan hulle vir hulle vriende en kennisee vertel dat ek dood is, in die niet verdwyn het? Dié gedagte maak my bang, wantwat as hulle my dood verklaar? Wat is ek dan nog, wie is ek dan?

      In die dae wat volg, kom ek agter dat ek meer sin kry in regte maaltye en ek voel ál fikser. Vreemd genoeg lyk dit of my maag nou eers hier by Tante begin groei, asof daar nou uiteindelik ruimte voor is. Ruimte vir my skaamte.

      Die moegheid het ook minder geword, en toe Tante my vra of ek haar wil help met die appel- en peeroes, knik ek en gaan my gedagtes terug na die verlede. Ek kan die potte met gestoofde pere al amper ruik.

      Die volgende dag begin ons met die plukkery. Nadat ons die diere versorg het, vat Tante die kruiwa en vra of ek saamkom terwyl sy die plukhaak vir my aangee. Saam loop ons na die boordjie, waar verskillende soorte appel- en peerbome staan. Tante het ’n deel van die oes gepluk voordat ek aangekom het, maar wat oor is, kan ons nou saam doen.

      Tante stoot die kruiwa tot by ’n boom en klim op die houtplank wat sy bo-oor die kruiwa gesit het. Op dié manier kan sy baie van die takke bykom. Sy laat dit aan my oor om die vrugte wat hoër sit met die plukhaak los te skud.

      Ek steek die haak in die lug op en wil ’n tak skud, maar halfpad laat ek die stok sak en maak my oë toe. Ek het Ouma vroeër ook gehelp, ek kon die appels optel wat sy laat val het, maar …

      “Tante, moet ek nie eers strooi uitsprei nie?”

      Tante kyk om na my en knik.

      “Kan ek dit gou gaan haal?’

      “Ek het matjies gevleg. Kyk maar in die kruiwa.”

      “Tante het dit saamgebring! Hoekom het Tante nie so gesê nie?”

      Tante glimlag, maar antwoord nie. In plaas daarvan neurie sy ’n wysie terwyl sy ’n tak kaalpluk.

      Ek loop na haar toe, vat die strooimatjies en gaan sprei hulle op die grond onder my boom uit. Ek skud weer met die haak aan die takke. Die appels kom maklik los en val op die matjies, sonder om te erg te kneus. Een appel rol weg. Ek tel dit eerste op, maak dan die matjies leeg, stapel hulle opmekaar en gaan na die volgende boom.

      Ek dink aan Mamma, wat vir my presies voorgeskryf het hoe om die takies in en om die huis te doen. Dit het gevoel of sy elke sekonde by was om my tereg te wys, en as ek iets vergeet het, het sy kwaad geword.

      Tante het my net die plukhaak gegee en niks van die СКАЧАТЬ