Mara. Lisette van de Heg

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ van die oes. Ons skil tot daar berge skille lê. My vingers kry verskillende blase en kleure, ook snye van die kere dat die mes glip. Ons kook potte vol vrugte tot moes, konfyt en jellie. Ek kan sien Tante hou van wat sy doen. Al neurieënd maak sy die inmaakflesse skoon, steriliseer dit met kookwater en vul dit met die resultaat van ons arbeid. Elke dag verskyn ’n nuwe voorraad flesse wat sy noukeurig van ’n etiket voorsien, waarop sy allerlei inligting skryf. Van die plukdatum tot die inmaakdatum.

      “Hoekom skryf Tante dit alles daarop?”

      Sy knipoog vir my voordat sy antwoord.

      “Sommer net omdat dit vir my lekker is.” Sy wys na ’n etiket wat sy sopas geskryf het.

      “Sien jy dit? Ek hou daarvan om ’n gepaste naam te bedink vir alles wat ek gemaak het, dan smaak dit lekkerder.” Saam gepluk staan daar op die etiket.

      Ek glimlag en skil nog ’n appel vir die moes wat ons vandag gaan maak.

      “Moet jy nie vir jou familie en vriende skryf nie?” Dié vraag kom totaal onverwags en laat my skrik.Vinnig dink ek ’n simpel verskoning uit.

      “Die posbode herken dalk my handskrif en vra die dominee oor my uit.”

      Tante Be bars uit van die lag en skud haar kop sonder om iets te sê. Ek is bly sy hou nie aan vra nie. Wat kan ek nou eintlik sê? Dat ek weier om ’n enkele gedagte oor my lewe, wat nog te sê van ’n brief, aan my ma of die dominee toe te vertrou? Dat ek, behalwe hulle, niemand anders agtergelaat het op die dorp waar ek so lank gewoon het nie?

      Ek huppel in die middel, arms ingehaak by Elzemarie en Joanne. Ons sing ’n vrolike liedjie en strompel laggend in by die kombuis, waar Mamma ons opgewek groet. Sy het net mooi vir ons limonade ingeskink en ’n bordjie met koekies op die tafel neergesit toe die deur oopvlieg.

      “Wat gaan hier aan, Anna?”

      “Maria het twee vriendinnetjies saamgebring. Stel hulle nou mooi voor, Maria.” Ek sien hoe Mamma se wange rooi word en haar stem bewe, maar ek verstaan nie hoekom nie. Ek staan netjies op soos ek geleer is en gaan agtereenvolgens agter Elzemarie en Joanne staan om hulle voor te stel. Albei bly sit en kyk gefassineer na die man wat hom my pa noem, hulle nuwe dominee.

      “Ek kan nie hierdie lawaai verduur nie. Sorg dat hulle stil is, Anna! Hoe dink jy moet ek Gods Woord ontvang as hierdie kinders,” hy spoeg die laaste woord met geweld uit, “so ’n duiwelse kabaal opskop!”

      Hy kyk ons die een ná die ander skerp aan, loop by die kombuis uit en slaan die deur hard agter hom toe. Ek sluk swaar toe ek op my tone na my stoel terugloop en weer gaan sit. Die koekies lyk skielik nie meer so lekker nie en die limonade smaak nie so soet soos altyd nie.

      Sonder ’n woord sit ons by die tafel. Toe, gans te vinnig, is Elzemarie se koekie en koeldrank op. Sy staan van haar stoel af op, loop na my ma en groet haar beleefd met die hand.

      “Ek moet nou huis toe gaan, mevrou.” Die woorde kom sag oor haar lippe, maar duidelik genoeg dat ek dit kan hoor. Nog voordat Mamma kan reageer, staan Joanne ook op en volg Elzemarie se voorbeeld.

      Mamma stap saam met die meisies deur toe en waai vir hulle toe hulle wegstap. Ek sit op my stoel en hoor hoe hulle gaan, maar ek groet hulle nie en waai nie vir hulle nie.

      “Ek dink jy moet darem vir jou pa en ma ’n brief stuur. Hulle sal wil weet hoe dit met jou gaan.”

      Ek kan met moeite my ergernis wegsteek toe Tante tog weer daaroor praat. Sy bedoel dit goed met my en kan onmoontlik verstaan waar my weersin vandaan kom.

      “Ons sluit jou brief elke maand by myne in. Goed?”

      Ek knik terwyl ek weet die briewe sal in die niet verdwyn, sonder om ooit gelees te word.

      In stilte skil ons voort totdat daar ’n enorme hoop appels op die tafel lê. Tante staan op en haal haar grootste pot van die rak af.

      “Sal ek dit gou opsit, of wil jy dit doen?”

      “Mag ek dit doen?” Ek is al halfpad op. Mamma het my altyd weggehou van die stoof. “Jy sal net brand stig, Maria.”

      “Natuurlik mag jy dit doen. Gaan jou gang. As jy jou ma se talent geërf het, gaan dit heerlike appelmoes wees.”

      Ek lig my wenkbroue en kyk na my tante. Bedoel sy wat sy nounet gesê het? My ma se talent – sy wat net in die kombuis gekom het om eenvoudige etes te berei?

      “Wat bedoel Tante?”

      Tante glimlag en gaan weer sit.

      “Wanneer ek net dink aan haar appelmoes, begin my mond water,” sê sy. “En haar gestoofde pere. Heerlik! Kook sy dit nog altyd op dieselfde manier?”

      Ek skud my kop.

      “Ek kan nie onthou dat ons ooit appelmoes of gestoofde pere gehad het nie.” Tante kyk geskok op en maak haar mond oop om iets te sê, maar ek spring haar voor.

      “Ons het net geëet wat ons nodig het. God het dit vir ons gegee, en ons moet dankbaar wees daarvoor.”

      Voor my sien ek die smaaklose etes wat ons elke middag afgesluk het. Dikwels was alles fyngemaak tot ’n kleurlose, onaptytlike pappery. En verder het ons bruinbrood of rogbrood geëet, met Sondae ’n bietjie botter en ’n snytjie kaas daarop. Die dominee het uiteraard elke dag brood met botter en kaas gekry, want hy was die heer van die huis.

      “Net wanneer ons gaste gehad het, was daar iets ekstra om te eet. Maar dit het nie dikwels gebeur nie, want Mamma het ’n hekel aan ’n deurmekaarspul.”

      “Wat het met haar gebeur?”

      Tante klink geskok, maar sê niks.

      “Die appelmoes …” vra ek. “Hoe moet ek dit doen?”

      Buiten die inmaak van vrugte, is daar ook die daaglikse take. Vir Tante begin die dag vroeg en ek is vasbeslote om my by haar ritme aan te pas. Daarom staan ek ná die eerste dag vroeg genoeg op om haar te kan help. Tante het ses koeie wat twee keer per dag gemelk moet word. Ek onthou nog hoe Oupa my vroeër aan die melk laat proe het terwyl dit nog warm was en ek onthou hoe hy op die stoeltjie tussen die koei se pote gesit en aan die spene getrek het om die melk te laat uitspuit.

      Ek het dit nog nooit self gedoen nie en kyk nou toe terwyl Tante my wys hoe. Sy het my ’n ekstra stoeltjie vir my gegee sodat ek langs haar kan sit en alles goed kan sien.

      “Vryf eers jou hande ’n bietjie warm,” sê sy. “Dis nie lekker vir die koei as jy met koue hande melk nie.”

      Toe sy dit gedoen het, sit sy haar hande om die spene en begin met stadige, gelykmatige bewegings trek.

      “Jy moet ondertoe trek en terselfdertyd knyp, maar nie te hard nie, hoor. Anders slaan die koei jou met haar stert.”

      Ek sien hoe twee straaltjies melk in die emmer spuit. Dit lyk nie moeilik nie, en dit lyk nie of die koei ongemak verduur nie, want sy bly rustig staan en kyk nie op of om nie.

      “Wil jy probeer, Maria?”

      Ek aarsel ’n oomblik lank. Die koei is groot en warm en baie naby, maar ek sê tog ja. Tante staan op en ons ruil plekke. Tante sit haar stoeltjie СКАЧАТЬ