Wspomnienie o przeszłości Ziemi. Cixin Liu

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ style="font-size:15px;">      Gdy ludzkość się dowiedziała, że Wszechświat jest ciemnym lasem, w którym każdy poluje na każdego, przestała być dzieckiem, które siedzi przy jasno płonącym ognisku i głośno krzyczy „hop, hop!”, żeby nawiązać z kimś kontakt. Zgasiło ognisko i trzęsło się w ciemnościach ze strachu. Przerażała je nawet iskra.

      Gdy zaczął wracać rozsądek, sieci telefonii komórkowej stopniowo wznowiły działalność, ale wciąż obowiązywały surowe ograniczenia dotyczące promieniowania elektromagnetycznego. Wszystkie stacje radiowe musiały pracować na minimalnej mocy, a każdy, kto łamał te przepisy, ryzykował, że zostanie oskarżony o zbrodnię przeciw ludzkości.

      Większość ludzi zdawała sobie sprawę, że ta reakcja jest niewspółmierna do zagrożenia i bezsensowna. Wysyłanie sygnałów elektromagnetycznych w kosmos osiągnęło szczytowe natężenie w erze analogowej, kiedy stacje radiowe i telewizyjne wykorzystywały do transmisji nadajniki o ogromnej mocy. Odkąd jednak zaczęła przeważać komunikacja cyfrowa, większość informacji przekazywano kablami i światłowodami i nawet transmisje radiowe nie wymagały już tak potężnych nadajników jak przy sygnałach analogowych. Ilość promieniowania elektromagnetycznego wydostającego się z Ziemi w kosmos tak bardzo się zmniejszyła, że niektórzy naukowcy z ery powszechnej obawiali się, że przyjaźnie nastawieni obcy nie będą w stanie jej odkryć.

      Poza tym fale elektromagnetyczne są najbardziej prymitywnym i najmniej energooszczędnym sposobem przekazywania informacji Wszechświatu. W ogromie kosmosu fale radiowe szybko słabną, więc większości sygnałów elektromagnetycznych pochodzących z Ziemi nie można odebrać w odległości przekraczającej dwa lata świetlne. Słuchacze wśród gwiazd mogli przechwycić tylko coś takiego jak przekaz Ye Wenjie, która wykorzystała Słońce jako antenę.

      Wskutek rozwoju ludzkiej technologii stały się dostępne dwie wydajniejsze metody sygnalizowania: neutrina i fale grawitacyjne. Te drugie były główną metodą odstraszania zastosowaną później przez ludzi wobec Trisolarian.

      Teoria ciemnego lasu wywarła głęboki wpływ na ludzką cywilizację. To dziecko siedzące przy wygaszonym ognisku przeszło od optymizmu do pesymizmu i wpadło w paranoję, osamotnione we Wszechświecie.

      12 rok ery odstraszania

      Epoka Brązu

      Większość załogi Epoki Brązu uznała, że nagłe zakończenie wszystkich transmisji z Ziemi jest wynikiem podboju całego Układu Słonecznego przez Trisolarian. Statek przyspieszył i skierował się ku odległej o dwadzieścia sześć lat świetlnych gwieździe z planetami typu ziemskiego.

      Ale dziesięć dni później Epoka Brązu odebrała przekaz od dowództwa floty. Został on przesłany jednocześnie do Epoki Brązu i Błękitnej Przestrzeni, która znajdowała się po drugiej stronie Układu Słonecznego. Informowano w nim pokrótce o tym, co się zdarzyło na Ziemi, i powiadamiano o stworzeniu skutecznego systemu odstraszania Trisolarian. Nakazywano też obu statkom natychmiastowy powrót na Ziemię. Co więcej, wysyłając ten przekaz, Ziemia podjęła ogromne ryzyko, więc nie nada go powtórnie.

      Początkowo Epoka Brązu nie dała wiary tej wiadomości – czy nie mogła to być pułapka zastawiona przez tych, którzy podbili Układ Słoneczny? Statek przestał przyspieszać i wielokrotnie prosił Ziemię o potwierdzenie. Nie otrzymał odpowiedzi, ponieważ Ziemia utrzymywała ciszę radiową.

      Akurat w chwili gdy Epoka Brązu miała znowu zacząć się szybko oddalać od domu, zdarzyło się coś niewyobrażalnego – na statku rozwinął się w małej liczbie wymiarów sofon i ustanowił komunikację kwantową z Ziemią. Dzięki temu statek otrzymał w końcu potwierdzenie wszystkiego, co się zdarzyło.

      Członkowie załogi dowiedzieli się, że jako jedni z nielicznych, którzy przetrwali zagładę połączonych sił kosmicznych Ziemi, stali się nowymi bohaterami ludzkości. Cały świat czekał z zapartym tchem na ich powrót. Dowództwo floty przyznało im najwyższe odznaczenia wojskowe.

      Epoka Brązu ruszyła w podróż powrotną. Statek znajdował się teraz w odległości około dwóch tysięcy trzystu jednostek astronomicznych od Ziemi, daleko poza Pasem Kuipera, ale wciąż bardzo daleko od Obłoku Oorta. Ponieważ dotychczas leciał z prawie maksymalną szybkością, podczas hamowania zużył większość paliwa. Powrót na Ziemię musiał się odbywać z małą prędkością i trwał jedenaście lat.

      Gdy w końcu zbliżyli się do Ziemi, ukazała się przed nimi biała plamka, która szybko rosła. Była to Grawitacja, statek wojenny, który został wysłany na ich powitanie.

      Grawitacja była pierwszym statkiem wojennym klasy gwiezdnej zbudowanym po bitwie w dniu Sądu Ostatecznego. W erze odstraszania nie konstruowano już statków według z góry ustalonych projektów kadłubów. Większość dużych jednostek tworzono z wielorakich modułów, które można było składać w różnych konfiguracjach. Jednak Grawitacja była wyjątkiem. Jej kadłub był białym cylindrem, tak regularnym, że wydawał się równie nierzeczywisty jak podstawowy kształt umieszczony w kosmosie przez matematyczne oprogramowanie, bardziej przypominał platoński ideał niż obiekt materialny.

      Gdyby załoga Epoki Brązu widziała anteny fal grawitacyjnych na Ziemi, rozpoznałaby w Grawitacji ich niemal doskonałą kopię. W istocie rzeczy cały kadłub Grawitacji był jedną wielką anteną fal grawitacyjnych. Podobnie jak jego siostry na Ziemi statek mógł przesyłać na nich w jednej chwili wiadomości do wszystkich zakątków Wszechświata. Anteny fal grawitacyjnych na Ziemi i w kosmosie tworzyły system odstraszania Trisolarian w ciemnym lesie.

      Po jeszcze jednym dniu rejsu Epoka Brązu, eskortowana przez Grawitację, weszła na orbitę geosynchroniczną i powoli zmierzała do portu kosmicznego. Jego załoga widziała gęste masy ludzi wypełniające wielki obszar sektora mieszkalnego koło portu jak podczas ceremonii otwarcia igrzysk olimpijskich albo hadżdżu do Mekki. Statek dryfował przez chmury kolorowych wieńców. Członkowie załogi wypatrywali w tłumie ukochanych. Wszyscy wydawali się mieć łzy w oczach, płakać ze szczęścia.

      Epoka Brązu zatrzymała się z ostatnim wstrząsem. Komandor zdał dowództwu floty raport o stanie statku i zadeklarował zamiar zostawienia na nim zredukowanej do minimum załogi. Dowództwo odparło, że ważniejsze jest ponowne spotkanie wszystkich członków załogi z ukochanymi osobami. Nie trzeba było zostawiać nikogo na statku. Na pokład wkroczył kapitan z małym zespołem dyżurnym, którego wzruszeni członkowie obejmowali wszystkich napotkanych załogantów.

      Po mundurach przybyszy trudno się było zorientować, do której z trzech flot kosmicznych należą, ale wyjaśnili oni załodze, że nowa Flota Słoneczna jest jedną zespoloną siłą, a wszyscy, którzy brali udział w bitwie w dniu Sądu Ostatecznego, włącznie z mężczyznami i kobietami z Epoki Brązu, będą w niej kluczowymi postaciami.

      – Jeszcze za naszego życia zdobędziemy Trisolaris i otworzymy drugi układ słoneczny dla ludzkiej kolonizacji! – oznajmił kapitan floty.

      Na to ktoś odparł, że przekonali się, iż kosmos jest zbyt przerażający, i wolą pozostać na Ziemi. Kapitan rzekł, że ta postawa jest całkowicie do przyjęcia. Jako że byli bohaterami ludzkości, każdy mógł wybrać sobie własną drogę życiową, ale może po rozejrzeniu się zmienią nastawienie. On sam osobiście miał nadzieję СКАЧАТЬ