Дэманы доктара Глінскага. Сяргей Егарэйчанка

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ па архіпелагу, аднак істотна менш за яго. Проста ад ангараў ішла наверх шырокая асфальтавая дарога, якая ўтварала сапраўдны праспект, высечаны ў зарасніках. Гор не схлусіў, пад’ём быў плаўны, верхняй кропкі востраў дасягаў не менш чым праз кіламетр ад берага, што дазваляла без цяжкасцей шпацыраваць пешшу ўверх і ўніз.

      На малых абаротах Гор падышоў да пірса, ля якога стаялі толькі тры маторныя лодкі, куды меншыя, чым наша. Знізіўшы хуткасць, ён прымусіў катэр ледзь адчувальна дзяўбнуць носам у пірс, пасля чаго выключыў рухавік і імкліва выскачыў праз бак на драўляны насціл. Затым араб зачапіў карабін швартовачнага троса за спецыяльнае мацаванне на пірсе і падаў мне руку.

      – Сардэчна запрашаем у наш закінуты свет, Якуб.

      – Спадзяюся, у вас тут не водзяцца дыназаўры і іншая нечысць, – прамармытаў я сабе пад нос. Гор, аднак, пачуў.

      – Не, мой сябар, у нас тут водзіцца толькі чалавек разумны ў самым поўным сэнсе гэтага слова. Не бойцеся яго, гэта вельмі выхаваны і інтэлігентны від, вас не ўкусяць.

      Мы сышлі з пірса на бераг, пасля чаго Гор накіраваўся да ангара, а я застаўся стаяць на белым пяску. Я глыбока і з асалодай удыхаў трапічнае паветра, такое нязвыклае для жыхара паўночнага паўшар’я. Праз хвіліну я нахіліўся і зняў абутак са шкарпэткамі, тут жа закапаўшыся ступнямі ў пясок па шчыкалатку. Гэта было дзіўнае адчуванне, і я стаяў, у чарговы раз злавіўшы сябе на думцы, што ўсё гэта не больш чым прыемны сон.

      – Якуб, калі хочаце, вы зможаце атрымаць асалоду ад прыроды заўтра. Вымушаны вам нагадаць, што мы абмежаваныя ў часе!

      Я расплюшчыў вочы. Гор усміхаўся мне з адкрытага вакна дакладна такога ж красовера, на якім мы перасоўваліся па Кармэн. Я са шкадаваннем падабраў абутак і пайшоў у кірунку машыны. Адкрыўшы дзверы, я пачаў быў атрэпваць пясок з ног, але араб спыніў мяне.

      – Не трэба. Гэта ўсяго толькі рабочая машына. Іх чысцяць і вымываюць раз у некалькі дзён, таму не турбуйцеся пра пясок у салоне.

      Мы крануліся з месца, і, з’ехаўшы з пяску на асфальт, Гор націснуў педаль. Красовер жвава пабег па ідэальным палатне ўгару.

      Ужо праз хвіліну мы былі на вяршыні плато. Тут усё было зусім не так, як унізе. Велізарная плошча была ачышчана ад расліннасці, і трава (а гэта было менавіта натуральнае травяное покрыва) была коратка падтрыжаная. Толькі рэдкія какосавыя пальмы і кусты раслі ў правільным парадку, нібы над тэрыторыяй выспы папрацавала армія ландшафтных дызайнераў, прыгатаваўшы яе пад будаўніцтва цэлага турыстычнага горада, пры гэтым паклапаціўшыся напачатку не аб будаўніцтве, а аб добраўпарадкаванні. Перапад вышынь на плато быў мінімальны, таму ўся плошча ў некалькі квадратных кіламетраў была як на далоні.

      Тэрыторыя была разбіта расліннасцю і дарожнай сеткай у правільным парадку на некалькі соцень участкаў – такім чынам планіроўка была падрыхтаваная да ўзвядзення наземнай інфраструктуры.

      Па абодва бакі ад уезду на плато ўжо ўзвышаліся СКАЧАТЬ