Kordian. Juliusz Słowacki

Чтение книги онлайн.

       Wódz szyki w pięć kwadratów sprawił ku potrzebie

       175 I niby pięć gwiazd jasnych na pustynie rzucił.

       Mnie świecącemu w jednej, widać było cztery.

       Przed walką, przypominam, śmiech nas ruszył szczery:

       Bo trzeba panu wiedzieć: na wojska ogonie

       Snuły się z bagażami osły... przy bagażach

       180 Przywlekli się z Francyji w bagnetów zachronie

       Mędrkowie, co to baśnie piszą w kalendarzach.

       Gardziliśmy jak niemcem tą chmurą komorów,

       Tą psiarnią, co jak truflów wietrzyła kamieni;

       Więc gdy do walki wiele stanęło pozorów,

       185 Zawołaliśmy głośno: osły i uczeni,

       Chowajcie się w kwadraty! dalej za pas nogi!

       Dalibóg! korzystali z łagodnej przestrogi.

       Przyznam się jednak panu, że choć żołnierz bitny,

       Przed walką byłem nieco nadzwyczaj ponury. —

       190 Jak dziś pamiętam, zdała lał się Nil błękitny,

       Dalej jakiegoś miasta widać było mury;

       I nad głowami niebo czyste bez obłoku,

       A powietrze, choć bardzo jasne, grało w oku,

       Nad katafalkiem niby od gromnic płomyki...

       195 Lecz co najbardziej ludu zadziwiło szyki,

       To były owe wielkie, murowane góry;

       Stądby je było widzieć, gdyby nie Karpaty,

       I gdyby z nieba można zetrzeć wszystkie chmury.

       Wtem wódz przyjechał konno... zagrzmiały wiwaty,

       200 Acz bez winnych kielichów. Wódz wskazał na wieże

       I rzekł: soldats! co znaczy powiedział: żołnierze!

       Słyszałem wszystko; wódz rzekł: patrzcie, wojownicy!

       Ze szczytu piramidy — co znaczy: z dzwonnicy,

       Ze szczytu tych piramid sto wieków was widzi.

       205 Więc spojrzałem, gdzie wskazał po nieba błękicie;

       Aż tu patrz... niech kto ze mnie jak z prostaka szydzi.

       Opowiem... Klnę się panu, na piramid szczycie,

       Jak w kościołach sławnego malują Michała,

       Taki stał rycerz, w zbroi, promiennego ciała,

       210 I płomienistą dzidą przebijał z wysoka

       Wijącego się zdała na pustyni smoka,

       Co ku nam leciał w chmurze kurzawy i piasku.

       Sto dział zagrzmiało, oczy zgubiłem od blasku.

       A kiedym wzrok odpytał, aż tu mameluki

       215 Krzywemi nas szablami dziobią gdyby kruki.

       To końmi do ucieczki obróceni wrzkomo

       Siadają na bagnetach jak małpy.