Kordian. Juliusz Słowacki

Чтение книги онлайн.

       Przyszłość daleka,

       Póki jesteśmy młodzi, wszystko jest przed nami...

       kordjan zamyślony, patrząc na niebo

       Ciemny się błękit nieba wyświeca za mgłami,

       Ach księżyc! patrz tam, pani! księżyc srebrny, pełny

       Stanął i patrzy na nas; chmur srebrzyste wełny

       400 Spadły nań — leci, jakby wyrywał się z chmury;

       Teraz go napół gałąź rozcina spróchniała,

       Teraz śród czarnych liści krąg chowa ponury...

       Pani! gdy kiedyś! kiedyś! twarz księżyca biała

       Błyśnie wśród chmur lecących na jesiennem niebie,

       405 Będziesz mój cień natrętny odpędzać od siebie.

       po chwili

       Bóg promień duszy wcielił w nieskończone twory,

       Dusza się rozprysnęła na uczuć kolory,

       Z których pięć wzięło zmysły cielesne za sługi,

       Inne zagasły w nicość... ale jest świat drugi!

       410 Tam z uczuć razem zlanych wstanie anioł biały,

       Mniejszy może niż człowiek, atom, środek koła

       Rozpryśnionych promieni; ale jasny cały,

       I plam ludzkich nie będzie na sercu anioła.

       Nieskończoności zmysłem dusza się pomnoży,

       415 Bóg aniołowi oczy na przyszłość otworzy,

       Aż przestanie zaglądać w ciemną wspomnień trumnę.

       Bóg mu pod nogi światła wywróci kolumnę,

       Po niej gwiazd miryjady zapali i słońca;

       Anioł je przejrzy wzrokiem nadziei do końca,

       420 I do gwiazdy podobny, będzie w przyszłość płynął...

       O! duch mój chce się wyrwać! już pióra rozwinął.

       Dusza z ust zapalonych leci w błękit nieba...

       Opuszcza ręce i z rozpaczą

       Na jednego anioła dwóch dusz ziemskich trzeba!...