Kordian. Juliusz Słowacki

Чтение книги онлайн.

       Jak kwiat liściami w niebo otwartemi

       Chwytam powietrze, pożeram wrażenia.

       Myśl Boga z tworów wyczytuję ziemi,

       10 I głazy pytam o iskrę płomienia.

       Ten staw odbite niebo w sobie czuje,

       I myśli nieba błękitem.

       Ta cicha jesień, co drzew trzęsie szczytem,

       Co na drzewach liście truje

       15 I różom rozwiewa czoła,

       Podobna do śmierci anioła,

       Ciche wyrzekła słowa do drzew: — gińcie drzewa!

       Zwiędły — opadły.

       Myśl śmierci z przyrodzenia w duszę się przelewa;

       20 Posępny, tęskny, pobladły,

       Patrzę na kwiatów skonanie,

       I zdaje mi się, że mię wiatr rozwiewa.

       Cicho. Słyszę po łąkach trzód błędnych wołanie.

       Idą trzody po trawie chrzęszczącej od szronu,

       25 I obracają głowy na niebo pobladłe,

       Jakby pytały nieba: gdzie kwiaty opadłe?

       Gdzie są kwitnące maki po wstęgach zagonu?

       Cicho, odludnie, zimno... Z wiejskiego kościoła

       Dzwon wieczornych pacierzy dźwiękiem szklanym bije.

       30 Ze skrzepłych traw modlitwy żadnej nie wywoła,

       Ziemia się modlić będzie, gdy słońcem ożyje...

       Otom ja sam, jak drzewo zwarzone od kiści,

       Sto we mnie żądz, sto uczuć, sto uwiędłych liści;

       Ilekroć wiatr silniejszy wionie, zrywa tłumy.

       35 Celem uczuć, zwiędnienie; głosem uczuć, szumy

       Bez harmonji wyrazów... Niech grom we mnie wali!

       Niech w tłumie myśli jaką myśl wielką zapali...

       Boże! zdejm z mego serca jaskółczy niepokój,

       Daj życiu duszę i cel duszy wyprorokuj...

       40 Jedną myśl wielką roznieć, niechaj pali żarem,

       A stanę się tej myśli narzędziem, zegarem,

       Na twarzy ją pokażę, popchnę serca biciem,

       Rozdzwonię wyrazami, i dokończę życiem.