АБУ АЛИ ИБН СИНО Биринчи китоб. РАҲИМ АБДУЖАЛОЛ

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ дарсхонасида завқ-шавқ билан сабоғини бошлаб юборди. Энди у отасининг кўп вақтини олмас, мустақил ўқиш-ёзишга берилиб кетганди.

      Бухоро Ҳусайннинг ҳаётида янги бир олам очди. Шаҳарнинг тош ётқизилган кўчалари, улуғвор сарой ва кўркам уйлар бола тасаввурини алғов-далғов қилиб юборди. Шариф шаҳарга бир умрлик меҳр қўйиб қолди. Отаси энди девондаги ишлар билан қаттиқ банд эди. Шу боисдан унга алоҳида муаллим тайинлади. Бу – ўттиз ёшлардаги, узун кулоҳ кийган, катта-катта кўзлари синчков боқадиган Абдулваҳҳоб ибн Али деган кимса эди. У қоқсуяк, озғин гавдасига мос жарангдор овозда гапирарди. Биринчи кўришганларида муаллимнинг ўзини тутиши ғалати туюлди. У меҳмонхона тўридаги қаватлаб солинган юмшоқ шоҳи кўрпачага ўтириб олди. Ҳусайн устозининг қаршисидаги лавҳга китобини қўйиб, тиз чўкди.

      – Хў-ўш-ш, Ҳусайн, менга диққат қил! – деди Абдулваҳҳоб ибн Али қироат билан. – Отангни айтишига кўра, имлони билурсен, шундайми?!

      – Шундай, тақсир! – Ҳусайннинг овози майин, ёқимли эди. – Бироқ имло маъно англатмайдур. Маълум тартибда бирлашса, маъноли сўзлар ҳосил бўлур.

      Абдулваҳҳоб ибн Али қаршисида одоб билан тиз чўккан озғин болакайга ажабланиб қаради.

      – Ёшинг нечада?

      – Беш ёшга тўлдим, тақсир.

      – Ўқишни ҳам билурмисен?

      – Шундай, тақсир, – деди Ҳусайн яна одоб билан. – Отажоним ўқиш ва ёзишни ўргатдилар.

      – Китобингни ўқи-чи?

      Ҳусайн бир қалқиб, қулайроқ ўтириб олди. Қўлларини тиззасига қўйиб, “Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм” деди ва Қуръоннинг “Фотиҳа” сарасини қироат билан ўқий бошлади.

      – Ҳусайн!

      – Лаббай?

      – “Йо”ни чўзиброқ ўқи.

      Ҳусайн сурани қайта ўқимоққа киришди…

      Энди Абдулваҳҳоб ибн Али ҳар куни эрталаб сабоқ ўтгани келарди. У кичкина шогирдининг фавқулодда иқтидоридан борган сари кўпроқ ҳайратланар, ўзига юклатилган масъулиятни чуқурроқ ҳис қиларди. Ҳусайнга кун-бакун янги-янги талаблар қўя бошлади. Бола устозининг сўзларини хотирасига қўрғошиндек қуйиб оларди. Ой эмас, кун сайин билими мукаммаллашиб борди. Ҳар сафар сабоқ якунида ўйлаб юрган саволларини беради.

      – Устоз, одамлар имлони қачон ўрганганлар? – деб қолди бир куни.

      Абдулваҳҳоб Ҳусайнга ажабланиб қаради. У ихлос қўйган устозига иштиёқ билан термулиб турарди. Бу саволга сарбаст жавоб бермоқ мушкул. Рад этмоқ эса устозлик мақомига муносиб эмас.

      – Қадимдан, жуда қадимдан ўрганганлар, – деди. – Минг йиллар аввал.

      – Минг йил?

      – Ҳа.

      – Бу жуда кўпми?

      Шундагина Абдулваҳҳоб ибн Али шогирдининг ҳали бола эканини эслади. Ахир, у ҳисоб илмидан сабоқ олмаган.

      – Жуда-жуда кўп, – деди бўшашиб.

      – Ўшанда ҳам шундай имло бўлганми?

      – Мен ундай демадим, – Абдулваҳҳоб СКАЧАТЬ