АБУ АЛИ ИБН СИНО Биринчи китоб. РАҲИМ АБДУЖАЛОЛ

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ янада ҳайратга туша бошлади. Энди у ҳар кунги сабоқларга қаноат ҳосил қилмасди. Ўқиш-ёзишни ўрганиб олгани ҳамон мустақил мутолаага берилди. Беш яшар боланинг хотираси ҳар қандай илғор талабаникидан кучли эди. Бир марта эшитгани, ўқигани хотирасига ўчмас бўлиб муҳрланади. Боланинг хотира сандиқлари беҳисобдек эди. Синамоққа бундан бир неча ой аввал ўтилган мавзуларни сўраб кўрди. Ҳусайн адашмасдан, бурро-бурро жавоб қайтарди. Ёд олган матнларини бехато такрорлади.

      Абдуллоҳ ўғлида фавқулодда истеъдод борлигини тушунган эди. Шундан сўнг уни Бухорода ўқитишни режалаштира бошлади. Ўйлаб кўрса, бундан фақат ютар экан. Аввало, Бухоро қадимдан алломалар макони бўлган. “Бухоро” сўзи суғдлар тилида “Тангри жамоли” маъносини англатиши ҳам бежиз эмас. Ҳусайн бу шариф шаҳарда билимли инсон бўлиб етишмоғи мумкин. У бор бойлигини сарфлаб бўлса ҳам ўғлини алломалар оламига олиб киради. Зотан, ундаги ноёб зеҳн, иқтидор келажакда улуғ инсон бўлмоғидан дарак бермоқда.

      – Ўғлим, Бухорои шариф ҳақида сўзлаганларим ёдингдами? – деди бир куни Абдуллоҳ сабоқ пайтида.

      – Ёдимда, отажон.

      – Биз Бухорога кўчиб борурмиз.

      – Нечун? – ажабланди Ҳусайн.

      – Сен илм олмоғинг даркор.

      – Бунинг учун сизнинг сабоғингиз кифоя.

      – Ундай эмас, ўғлим.

      – Сизни, фақат сизни устоз деб биламен!

      – Ҳусайн, мендан олганинг илмлар уммонининг бир томчиси, холос. Сен келажакда бу беҳудуд уммонда балиқдек эмин-эркин сузмоғинг даркор. Ул баҳрда янги оламларни кашф этурсен, деб умид қиламен.

      – Ота!

      – Не дейсан, ўғлим? – хаёл суриб қолган Абдуллоҳ ўғлига қаради.

      – Мени ўшал оламлар жозибаси чорлаётир.

      Отаси кичкина Ҳусайнга янада ажабланиб тикилди:

      – Сен… гапларимни тушундингми?

      – Алифбони қандай билиб олган бўлсам, худди шандай, дарҳол тушундим.

      Ўғлининг дадил жавоби Абдуллоҳнинг кўнглини кўтарди.

      Шундай қилиб, асли Балхдан бу томонларга келиб қолган Абдуллоҳ ибн Ҳасан энди бу ердан Бухорои шарифга кўчиш тадоригини кўра бошлади. Ситорабонуга қолса, ота-онаси бағридан кетишни асло истамасди. Аммо, эри шуни хоҳлаяпти, қолаверса, у ҳам ўз ҳою ҳавасини деб эмас, ўғиллари келажагини ўйлаб шундай қарорга келиб ўтирибди. Абдуллоҳнинг қарори, айниқса кексаларга – Амрилло оқсоқол билан Суйимхон момо учун кутилмаган гап бўлди. Ўзи бўладими. Кексайган чоғларида ёппа-ёлғиз овунчоқлари бағирларини ҳувиллатиб кетиб қолса… Яшашнинг қизиғи қолмайди-ку. Ситорабону ҳам отасининг ҳамдарди эди. Бундан ташқари, у яна кўзи ёриш арафасида.

      Узоқ маслаҳатлашиб, бир қарорга келишди. Бухорога кўчиш Ҳусайннинг келажаги учун зарур экан, бунга рози бўлмасликнинг иложи йўқ. Бироқ, ой-куни яқинлашган Ситорабону узоқ йўлга ярамайди. Ҳозирча Ҳусайн билан Афшонада қолишади. Шундай қилиб, ҳижрий 375 йилнинг кузида Абдуллоҳнинг ёлғиз ўзи Бухорога жўнади.

      Абдуллоҳнинг Бухоро амири СКАЧАТЬ