АБУ АЛИ ИБН СИНО Биринчи китоб. РАҲИМ АБДУЖАЛОЛ

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ style="font-size:15px;">      Ногаҳон, шундоққина Ҳусайннинг қаршисида оппоқ соқоли кўксига тушган чол пайдо бўлди. У чолга ажабланиб тикилди. Бу нуроний қарияни аввал сира кўрмаганди. Аллақаери Амрилло бобосига ўхшаб кетаркан. Ҳатто кўзлари ҳам бобосиники сингари меҳрибон боқади. Шунинг учун ундан сира қўрқмади. Ўрнидан сакраб туриб, қўлини кўксига қўйиб салом берди:

      – Ассалому алайкум, бобожон.

      – Ваалайкум ассалом. Болам, зерикмадингми?

      – Йўқ, бобожон, – Ҳусайн бурро-бурро жавоб қайтарди. – Отам ўргатган ҳарфлар, сўзларни фикримда такрорлаётирмен. Гарчи…

      – Бўтам, нима демоқчи эдинг, ботинингдаги фикрингни айт?

      – Бобожон, алифбо имлоларни аллақачон ёд олганмен. Хотирамдан сира-сира фаромуш бўлмас. Шундоқ бўлса-да, отам бот-бот такрорлаб юришимни тайинлайдилар.

      –  Хотиранг кучли бўлса ҳам такрорламоқнинг зиёни йўқ.

      – Менинг устозим отажонимнинг ўзлари. Отани ҳурмат қилмоқ фарзанд учун фарздур. Агар ота устоз ҳам бўлса, икки ҳисса таъзимда бўлмоқ жоиз. Шундайми, бобожон?

      – Балли, ўғлим!

      – Бобожон, тик туриб чарчадингиз. Келинг, сояда ором олинг. – Ҳусайн қиёқ тўпининг соясидан кунгайга чиқиб, жой бўшатди.

      – Буни ҳам тўғри фаҳмладинг. Фақат бир юмушни адо этайлик, ундан кейин ором олурмен. Ҳозир ариқ бўйидаги катта-катта кесаклардан кучинг етганича териб кел.

      Ҳусайн бу нечун даркорлигини сўрашни беодоблик деб ўйлади. Аммо шундай қилиш зарурлигини тушуниб турарди.

      – Хўп бўлади, бобожон! – деди-да, Исфана ариғи бўйига чопқиллаб кетди.

      Бир ярим қулоч бўлиб оқадиган ариқ вақти-вақти билан кавлаб турилар эди. Ариқ рошида ҳосил бўлган дўнгликларда гувалак катталигидаги, ундан ҳам дадилроқ кесаклар сочилиб ётибди. Ҳусайн икки қўллаб катта бир кесакни шахт билан кўтарди. Илкис қилган ҳаракатидан ортга қулашига бир баҳя қолди. Қўйнинг калласидек кесакни кўтара олганига ўзи ҳам ажабланди. Оёғи ерга тегмай, кесакни қиёқ тўпининг ёнбошига олиб келди. Оҳиста ерга қўйиб, яна Исфана бўйига кетди. Кун иссиқ эди, уч-тўрт бор қатнаганидан сўнг терлаб-пишиб кетди. Ҳали беш ёшга тўлмаган болага бу дўнгликлар баланд тоғ бўлиб кўринди. Бир пайт қараса, қиёқ тўпининг олдида кесаклардан каттагина уюм пайдо бўлибди. Оқсоқол улардан ўчоқ ясашга киришиб кетди. Ҳусайн қўлидаги охирги кесакни тўпга қўшди. Қариянинг ишига бир муддат тикилиб турди-да, ўтин тергани кетди. Жинғилзордан бир қучоқ шох-шабба йиғиб келди. Бу пайтда ўчоқ ҳам тайёр бўлганди. Чол ўзи билан келтирган қозонига ариқдан сув олиб, ўчоққа қўйди. Ўт ёқди. Халтасидан бир парча эт олиб, қозонга солди-да, қайната бошлади.

      – Болам, сен ўчоққа ўтин ташлаб ўтир, олов ўчмасин, – деди.

      Ҳусайн “Хўп бўлади, бобожон”, деб, ўчоқнинг олдига ўтирди. Оқсоқол қиёқ соясидаги ажриқларга ёнбошлаб, мудрай кетди.

      Қозондаги гўшт пишганда Ҳусайн чолни СКАЧАТЬ