Ўзим билан ўзим. Аъзам Аҳмад

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ соясига ўхшайди-я… Ой Ер билан Қуёш орасига кирганда сояси ерга тушади. Муаллим айтгани тўғри-ю, лекин сояси бунча баҳайбат? Ойнинг сояси типратикандан сал каттароқ бўлмайдими?»

      Бир марта қуёш тутилгани унинг зсига тушди. Ҳаммаёқни қизғиш қоронғилик босганди ўшанда. Онаси унинг қўлига чўп тутқазиб, «тоғорани данғиллат», деган эди.

      «Ойим қўрққан эди, Абдуалим ҳам. Ўшанда ҳамма қўрққандай эди. Ойнинг соясидан ҳам одам қўрқадими?»

      Чорраҳага келганда эшак секинлади, қулоқларини саланглатиб, хирт этиб қўйди.

      «Ҳа, жонивор-эй, қаёққа бурилай, деб сўраяпти».

      У халачўпни кўтарди-ю, лекин эшакнинг бўйнига урмади, тўғрига деган маънода нўхтанинг ипини силтади. Эшак яна ўша маромда йўрғасини бошлади.

      Боланинг хаёллари бояги изидан чиқиб кетди.

      «Эшакка бунча катта қулоқнинг нима кераги бор, а? Одамларга ўхшаб шивирлаб сўзлашмаса. Ҳанграшини қулоқсиз ҳам эшитиш мумкин. Одам шунча товушларни эшитади-ю, лекин қулоғи кичкина. Эҳ-ҳе, ўйлаб қараса, бир-бирининг гаплари, қушлар сайраши, машиналар гуриллаши, тракторлар тариллаши, шамол шувиллаши, араванинг ғийқиллаши, эшикиинг-ғижирлаши, радио, қўшиқ… Вой-бў!»

      У дафъатан уйдан чиққандан бери ҳеч нарса эшитмаётганини сезиб қолди. Ҳатто эшакнинг дупурини ҳам эшитмай келаверибди. Буни ўйлаши биланоқ атрофдаги барча овозлар шиддат билан унинг қулоғига ёпирилди: чигирткалар чириллаши, итлар ҳуриши, трактор товуши, кимдир варанглатиб қўйган ашула, узоқдаги Булунғур ариғи бандининг шовуллаши, ҳатто остидаги эгарнинг зорланиб ғичирлаши – ҳамма-ҳаммасини бирдан аниқ эшита бошлади. Бутун борлиқ шатур-шутур қилиб нафас олаётгандек.

      У сокин туюлган сут ойдинда бунча кўп товуш борлигига шунчалар ажабландики… маълум муддат шу товушлар босими остида, оғзини ярим очганча, ҳеч нарсани ўйламасдан, барча овозлар билан бирга; ўзининг хам пишиллаб нафас олишини тинглаган| кўйи эгарда қотиб кетаверди.

      Ўзи сезмаган ҳолда аста-секин хаёлга берилди.

      «Ер нафас олса керак, чопиб кетаётган одамдек ҳансираб нафас олса керак. Бу товушларнинг барчаси шундан. Ҳамма нарса нафас олади. Дарахтлар ҳам зарарли газларни ютиб, кислородга айлантириб чиқаради, деган эди Турғунов муаллим. Айтгандай, шамол ернинг нафас чиқариши, жимлик ютиши эмасми? Ҳа, шамол – ернинг нафаси. Ой-чи, нафас оладими? Ёки куйлармикин?»

      У тузукроқ жавоб топа олмади. Ойдан кумушранг унсиз садолар йўл ёқалаб кетган дарахтлар чодири узра ялтироқ из қолдирганча қуйилиб тушишини ғира-шира тасаввур қилди-ю, аниқроқ фикрлашга чоғи келмади.

      «Қанақа куй? Радиокарнайдан чиқадиган куйми? Унақага ўхшамайди. Ана, ойнинг ўзи радиокарнайга ўхшар экан. Нега «ой юзингни» дейишади? Ой қизларнинг юзига ҳеч ҳам ўхшамайди-ку… Мисол учун Маҳбубанинг афти ойга эмас, тўрлаган қовунга ўхшайди. Саодатнинг бети тўла сепкил. Ойда эса сепкил йўқ.

      Ҳозир бирдан шу радиокарнай – ойдан «ой юзингнинг шеваси…» деб қўшиқ бошланиб кетса-я! Ёки қўшиқ ўрнига «ҳей бола, ҳадеб анграяверма!», бақириқ эшитилса.

СКАЧАТЬ