Ўзим билан ўзим. Аъзам Аҳмад

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ лекин ўзим уни жуда қаттиқ яхши кўрганман. Ўша ширин азобларимнинг ҳаммасини эслайман, лекин кўнглимда қилт этган туйғу йўқ. Кейин эсласам, биринчи севгимдан совиб, энди нима кераги бор, деб кўнглимнинг бир гадойтопмас бурчагига тиқиб қўйган эканман, мана, т о п о л м а й м а н.

      Бир куни эски ёзувимизга бўлган севгимни тополмай қолдим. Дўстимнинг ўғли мактабида арабча ҳам ўқир экан, ҳарфларни ажи-бужи ёзишини кўриб, ғайратим жўш уриб кетди, унга ҳуснихатнинг қанақа бўлишини кўрсатиб қўймоқчи бўлдим. Аммо отимни ёзиш ҳам эсимдан чиқиб кетган экан. Йўқса, бир вақтлар қамишқаламни қия йўниб, Навоийнинг «Ашрақат мин акси шамсил…» деб бошланадиган ғазалини қанчалаб кўчирганман, ҳуснихатим яхши чиққанидан қанчалар қувонганман. Энди эса кўнглимда эски ёзувга меҳр тугул, ўзи ҳам йўқолиб қолибди.

      Эътибор бермасангиз, не-не туйғуларингиз йўқолиб кетаверар экан, эътибор берсангиз, нималарни йўқотганингиз келаверар экан: аввал ҳафта-ўн кунда, кейин кунда бирон бир туйғумни бефойда излайдиган бўлиб қолдим.

      Ана шундан кейин кўнглимни, худди уй кўтаргандек, саранжом-саришта қилишга бел боғладим.Ўзи ҳам кўнглимда минг хил майда-чуйда туйғулар уюлиб кетган экан, уларнинг керагини керакка ажратгунча бўларим бўлди. Уларни шамоллатиш учун офтобга ёйганимда кўпи қуриб, уваланиб кетди.

      Лекин уларнинг тагидан – кўнглимнинг тубидан шунака туйғуларим топилаётирки!.. Шунчалар бадавлат эканимни ўзим билмай, қашшоқ-бенаво юраверган эканман.

      Кўнгил кўтаришим тўхтагани йўқ, ҳали иш кўп, лекин хозирданоқ кўнглимга кирсам, яйраб кетаман – шунақа саришта, шунақа баҳаво, шунака кенг…

7. Оқиб бораетган одамАллегро

      Мен бир куйнинг тўлқинларида оқиб келяпман келяпман келяпман қалқиб қалқиб кетяпман кетяпман кетлпман бу куй мени қайси қайси қайси қирғоғига қачон қачон қачон ташлаб кетади билмайман билмайман билмайман фақат бу куйни ўзим чаляпман чаляпман чал…

1984 й.

      ОЙНИНГ ГАРДИШИ

      Отаси уни ҳеч қачон урмаган, ҳатто чертмаган ҳам, лекин қаттиқроқ гапирганда, у бўйнини қисади, елкаларида титроқ туради.

      Отаси у қадар, киши юрагига ваҳм соладиган ҳайбатли, девқомат эмас, ҳамма қарияларга ўхшаган оддий мўйсафид, фақат бўйи баландроқ, ёши олтмишдан ошган бўлса-да, қоматини тик тутиб юради.

      «Отанг илгарилари кўп қийналган. Каримовлар хўп азоб берган, мажлисларда тикка қилиб дўқ урган», дейди онаси. У эса отасига бировнинг тик гапиришини кўз олдига келтиролмайди. «Салоҳиддин аканглар сендай пайтларда отанг шўрлик…», дея ҳикоя қилишга тушади онаси. У жон қулоғи билан тинглайди-ю, отасининг «шўрлик» бўлганига ишонмайди. Унингча, отаси «ўша пайтларда» ҳам ҳозиргидек, қаерга бормасин, ҳамма пешвоз чиққан, қаерга кирмасин, ҳамиша тўрдан жой олган. Ҳатто Худойқул гуппи каби оғзикатталар ҳам отасининг олдида тилини тийиб қоладию…

      Отаси бирон кимса билан СКАЧАТЬ