Ўзим билан ўзим. Аъзам Аҳмад
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Ўзим билан ўзим - Аъзам Аҳмад страница 29
– Эшшак экансиз-ку! – дедн Адҳам ўқрайиб. Карим ҳақиқатан ҳам «эшшак» эканлигига бирдан кўнди.
– Сиз тўнкани икки соатдан бери пойлаб ўтирибман-а!
Карим тўнкаликка ҳам рози бўлди. Фақат ҳозир Адҳам уни аямай сўкаверса, сўкаверса… Ёки ҳовлига судраб чиқиб, лойга думалатиб, биғиллатиб тепса…
Лекин Адҳам бирдан юмшади:
– Ўтсангиз-чи. Нега қоққан қозиқдай туриб қолдингиз?
Карим ўтди.
– Нима бўлди ўзи? – деди Адҳам. – Нима қилдингиз?
Карим индамай ерга боқди, кейин Адҳамга мўлтиради, яна ерга қаради.
– Гапирсангиз-чи, – деб бетоқат бўлди Адҳам, – Сизга айтяпман, гапирсангиз-чи!
Карим бошини буриб, деразага тикилиб олди. Нима деб гапиришни ҳам билмади.
– Бунга бир гап бўлганми ўзи? – деди Адҳам қўлларини керганча ёнбошга ўгирилиб – худди ҳужрада учинчи бир киши ҳам бордек. – Қиз болани уриб, яна…
Пичоқ Каримнинг кўксига қадалди.
– Қип-қизил аҳмоқ экан-ку бу, – деди шафқатсиз Адҳам. – Бечоранинг жағи шишиб кетибди-я! Ўғил боламидики, шундай урса… Ё Мабийи билан муштлашишга борувдингизми?
Пичоқ қир-рт этиб Қаримнинг юрагини тешиб ўтди. Лекин Карим ўлмади, аксинча, миясида ярқ этиб нажот – ҳаммасидан биратўла қутулиш йўли очилиб кетди:
– Кетаман!
– Қаёққа? – Адҳам истеҳзоли кулимсиради.
– Ўқимайман! Э, ҳаммасини!.. – Бирдан Каримнинг кўзига ёш қалқиб, томоғи ҳирқираб қолди. – Кетаман.
Адҳам унга тикилганча анграйди:
– Чинингизми?
– Э, ўқишини ҳам, қизларни ҳам… – Карим баттар жазавага тушди, кўзёшлари тирқираб кетди. – Ҳозироқ кетаман!
– Эсингизни еб қўйибсиз, – деб такрорлади Адҳам. – Эсингизни еб қўйибсиз.
Карим Адҳамга алам билан қаради, кетса, ўзидан, ўзидан ҳам кўра Адҳамдан боплаб ўч оладигандек, баттар хуруж қилди:
– Керак эмас. Ҳеч нарса керак эмас, Бориб трактор ҳайдайман, арава қўшаман, гўнг ташийман, гўнг! Ҳаммага бунақа шарманда бўлгандан кўра… Қишлоқда булардан минг марта яхши қизлар бор.
Адҳам тўсатдан кулиб юборди.
– Вой тентак! Мажнунвойни қара! – Адҳам кулишдан таққа тўхтади, кўзлари қисилиб, бераҳм тус олди. – Бўпти, йиғиштиринг нарсаларингизни! Жўнанг! – Кейин Каримга томон эгилиб, унинг елкасига шап этиб тушириб қолди. – Туринг. Кран тагига бир нарса ташлаб қўйганман. Кетар жафосига тортасиз. Э, калла!
Карим «Кетаман» деган гапни ҳадеб қайтараверишдан қутулганига бир оз енгил тортди.
«Ҳа, шум-эй! –деб ўйлади Карим, шишага илашган лойни водопровод жўмрагида ювар экан. – Бари бир яхши бола-да. Совуқ бўлса ҳам, одамнинг кўнглини оғритса ҳам яхши!»
Адҳам уларнинг ижарахонасига бунгача сира келмаган эди.
– Карим, СКАЧАТЬ