Ўзим билан ўзим. Аъзам Аҳмад

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ шилдиради. Каримнинг ичидан нимадир кўтарилиб келиб, ҳиқилдоғига кўндаланг бўлди; кутилмаганда ундан товуш чиқди:

      – Мабийи…

      Овоз жуда майин, нотавон эди – хижолат тортганидан Каримнинг боши тиззалари орасига тушиб кетди.

      О, шундай пайтларда бирдан учиб кетсанг, эртаклардагидек турган жойингда йўқ бўлиб қолсанг!..

      Анчадан бери кўксини чангаллаб ётган оғриқ бирдан ташқарига отилдн – бўғиқ, бешафқат:

      – Мабийи!.. Ишонинг! Яхши кўраман сизни!

      Бирдан боши енгиллашиб, бўм-бўш бўлиб қолди – у қаддини ростлаб Моҳбибига қаради.

      Моҳбиби китобни икки қўллаб тутиб, кўзларини катта-катта очганча, Каримга тикилиб ўтирган ади.

      – Мабийи? –деди Карим негадир юраги шувиллаб. – Нима дейсиз?

      Моҳбиби ўзгарди; юзида, қалин лабларида қотган табассумга ўхшаш ўлик бир ифода суратланди, кўзларига Каримга мутлақо ёт бир бефарқлик қалқди,

      Каримнинг юраклари эзилиб кетди, шунда ҳам умид узмай Моҳбибига термилди.

      – Мабийи? Мабийи!

      Моҳбиби бош чайқади – бунинг маъноси ўз-ўзидан аён эди: тамом, ҳаммаси тамом бўлди! Ёмон бўлди, жуда ёмон!

      Ҳали даҳанаки жангнинг уришишгача бориб етмаслигига умид қилиб турган бир пайтда дафъатан тушириб қолинган муштдан сўнг кўтариладиган аламли бир ғазаб Каримнинг кўнглига ўрмалаб кела бошлади.

      – Карим, қўйинг, керак эмас шунақа гаплар, – деб ниҳоят тилга кирди Моҳбиби.

      Каримнинг сўнгги умиди чирс этиб ўчди.

      – Йўқми? –деди у.

      – Қўйинг. – Моҳбибининг овози Каримнинг кўнглини ёқимсиз тирмалади.

      Карим отилиб турганича Моҳбибининг ёнига бориб қолганини билмади.

      Моҳбиби унга қараб қўрқиб кетди.

      – Мабийи, йўқми, деяпман? – деди у ҳансираб.

      Моҳбиби секин бош чайқади.

      Каримнинг кўз олди қоронғилашиб, худди йиқилиб бораётгандек, Моҳбибининг елкаларидан ушлаб олди.

      – Менга қаранг, – деб иҳранди. – Менга қаранг деяпман!

      Моҳбибининг елкалари тўла, қаттиқ эди, Каримнинг қўллари ботмади,

      Моҳбиби унинг қўлидан чиқишга уриниб, юлқинди, бошини кўтариб ғазаб билан тикилди. Карим ҳам ундан кўз узмай, елкаларини қаттиқроқ чангаллади.

      Китоб полга тушди.

      Моҳбиби бирдан:

      – Қўй-йи… Қўй, деяпман сенга, – деб чинқириб юборди.

      Шу онда ёввойи ғазаб Каримнинг бўғзига чангал солди, ҳаво йўлларини тўсиб қўйди.

      Карим Моҳбибининг елкаларини қўйиб юборди, кейин… бирдан қулочини керди-да, Моҳбибининг юзига шапалоқ тортиб юборди. Яна нимадир бўлди шекилли, Карим зарбани Моҳбиби эмас, ўзи егандек қалқиб кетди.

      Моҳбиби каравотга ағанаб тушган, кўйлаги юқорига сирилиб, оёқлари очилиб қолган эди.

      Хона чир-р айланиб, Каримга эшикни рўпара қилди.

      Узун коридор… Ортидан таъқиб этиб, елкасига пайдарпай СКАЧАТЬ