Ўзим билан ўзим. Аъзам Аҳмад

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ style="font-size:15px;">      – Қуйинг, – деди Адҳам. – Ҳозир тушунтираман. Менга ишонаверинг. Ёмон ниятда қилмадим. То битиргунча унга илакишиб юраверар эдингиз, аммо бирон иш чиқмасди.

      Карим пиёлани чангаллади.

      – Қани! –деди Адҳам. – Сизнинг бугунги кундан озодлигингиз… Нега бунақа қарайсиз?

      Карим Адҳамдан кўзини олиб, қўлидаги пиёлага тикилди, пиёла титраётган эди.

      – Ҳали ҳам тушунмаяпсизми?

      – Йўқ, очиғи тушунмаяпман, – деди Карим ғўлдираб. – Шуни олдин тўғри ўзимга айтсангиз бўлмасмиди?

      – Майли, кейин… Айтсам ҳам бўларди, – деди Адҳам. – Бундан осони борми! Лекин менга ишонмас эдингиз, ишонсангиз ҳам…

      Карим ўзини камситилган ҳис қилиб, хўрлиги келди.

      – Нега, ахир? Мен шунақа…

      Адҳам бош чайқади.

      – Негалигини билмайман-у, лекин менга ишонсангиз ҳам… Бунақа масалада бировнинг айтгани, аралашгани билан иш битмайди. Айтганим билан, бари бир, кўнгил узмай яхши кўриб юраверар эдингиз. Бировнинг гапи билан ажралиб кетадиган бўлганингизда… Сиз уни севасиз-ку. – Адҳам яна битта сигарет тутатиб олди. – Лекин, шу қиз севишга арзимайди.

      – Нега унақа дейсиз? –деди Карим бу гапдаи енгил тортган бўлса ҳам.

      Адҳам қўл силтади.

      – Майли, ҳовурингиз босилгандан кейин ўзингиз билиб оларсиз. Ҳали уни унутасиз, унутганингиздан кейин ҳаммаси ойдин бўлади.

      Адҳам пиёланинг тепасидан чангаллади, пайлари ўйнаб кетди. Кейин бирдан Каримга қараб:

      – Сизга ҳавасим келади, – деди. – Нега менга бунақа қарайсиз?

      – Нимага? Бугунги аҳволимгами? – деди Карим, гарчи Адҳам бу ўйда эмаслигини, жуда муҳим гап айтмоқчилигини сезиб, бирдан ҳушёр тортган бўлса-да.

      Унинг ичида тошга ўхшаган бир қаттиқ нарса эриётгандек бўлди.

      – Рост, – деди Адҳам, – шундай бўлмаганда сизни ахтариб келмасдим.

      Карим тўлқинланди, томоғига алланарса тиқилди.

      – Тирик одамсиз-да, – деди Адҳам. – Менга ўхшамайсиз – сиз яхши кўрасиз. Майли, шу Мабийичани бўлса ҳам, яхши кўрасиз. Яшаяпсиз!

      – Сиз-чи! –деди Карим. – Қайси қиз сизга…

      – Йўқ, буни сизга тушунтиролмайман, – деди Адҳам бирдан тундланиб. – Умуман, севмай яшаш ёмон, демоқчиман. Одамнинг кўнгли ўлади. Ўлик кўнгил билан яшаш қийин.

      Адҳам ҳозир жуда чиройли кўринарди: оқаринқираган, чўзинчоқ юзи, пешанасига тушган, салгина йилтираб турган сочи, маъюс чақнаётган кўзлари, қирра бурни, текис бичимли лаблари, ўртаси салгина пучуқ ияги, узун бўйни, кулранг, оҳорли кўйлаги – бор кўриниши жонли ҳайкалдек, Каримни сеҳрлаб, олам-жаҳон ҳавас, қандайдир илиқ ҳасад уйғотар эди.

      – Баъзан йиғлагим келади, – деди Адҳам рўбарўсидаги битта Каримга эмас, балки юзлаб содда бахтли каримларга қараб. – Аммо йиғлолмайман – дийдам қотиб кетган. Ҳатто йиғлашни ҳам одам соғинар экан…

      Адҳам кўп гапирди, лекин Карим ҳеч балони тушунмади: «Тавба, бунга нима етишмайди? Бўйдан, чиройдан, гапдан берган бўлса? Юраги сўққабошлиги нимаси?..»

СКАЧАТЬ