Асыл ташлы муенса. Тансулпан Гарипова

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ style="font-size:15px;">      – Ходай әмере түгел бу, Барсын… Иблис кушуы.

      – Ихсанбай хакына…

      – Түзәм бит инде болай да! Күрмисеңме: түзәм!

      – Түзсәң, бер синме?

      – Син… хатын кеше…

      – Кимсетмә, Диңгезхан! Токымым ил азатлыгы өчен башын салган узаманнардан килә. Оләсәм – Бәндәбикә! – Горурлыгына тел тиюдән Барсынбикәнең йөрәге ярсып тибәргә тотынды. Бер фетнәдән соң калмыклар киленнәрен, оныкларын куып алып киткәч, хәтерләренә кемнәр икәнлекләрен, кайдан килгәннәрен төшендереп торырмын, җай чыкса, үзе генә белгән юлдан токымымны алып качармын дип ияреп киткән оләсәсе күз алдына килгәч, Барсынбикәнең күзләреннән яшь ургылып чыкты.

      – Барсын…

      – Тукта! – Ярсыган Барсын бирешергә теләмәде. – Эндәшмә! Син… Хатын-Барсын белән кайчан хушлашканыңны…

      – Җитте, Барсын… Аңладым! – Бирешеп, кечерәеп киткән Диңгезхан-Сибгат сәке кырыена шуышты.

      – Качма, Диңгезхан…

      – Чү, Ихсанбай уяныр…

      – Йөрәгең… йөрәгең юк синең!

      – Ай әттәгенәсе… – Диңгезхан каушаган, таушалган йөзен хатынына борды. – Йөрәк… Йөрәк бер синдә генәмени әллә, ә?!

      Шуннан ике хәтер, һәркайсысы үзенә генә билгеле юл белән шар акырып елаган ак йомгак артыннан киттеләр, күрәсең. Аларның язмышын бер төенгә бәйләгән дә, кайчандыр дөрләп торган сөю кавыштырган бу ике җан арасына гүр салкынын өргән дә шушы йомгак…

      – Бүген нәрсә эшлисең? – Барсынбикә моны иренә әйләнеп карамый гына әйтте. – Бер пар киез итегең калган, шуны бас та, сиңа әйтәм…

      – Аннан башка да эш бар әле. – Диңгезхан, торып, чөйдә эленеп торган тунының кесәсенә тыгылды. – Шушыны бер хатын, кашларын ныгытып бир әле, дип китергән иде кичә. Син кара әле шуны: беләзек алтынга охшаган, кашлары фирүзә…

      – Фирүзә кашлы алтын беләзек?! – Барсынбикә, түземсезләнеп, беләзеккә үрелде. – Шырпыңны сыз әле, Диңгезхан!

      Шул, үзе… Баланы биләгән чакта Барсынбикә үзенең затлы киемнәрен, чулпы-беләзекләрен кушып төргән иде. Бохара ягыннан ерак бабасы хаҗга барганда алып кайткан бу беләзекләр икәү булган дип сөйлиләр иде. Аларның берсе калмыклар куып алып киткән әсирләрне яклап киткән әбисе кулында булган, икенчесе менә Барсынбикәгә язган иде дә бит. Ядкяр Барсынбикәгә килеп җиткәнче җиде буын үткән, дип сөйли торган иделәр.

      – Кайдан алдың? Кем бирде аны сиңа?

      – Әйтәм бит: бер хатын. Исемен ни… сорашмадым. Кызлар кебек чибек[4] кенә үзе, чырае бик аксыл. Чирле микән бу дип карап та куйдым үзенә…

      – Кашларын ныгыт та үземә бир!

      Инде шактый яктырган иртә Диңгезханның елмаюын яшерә алмады:

      – Барсынбикә яңадан хатынга әйләнә түгелме?

      – Уйнап әйтсәң дә, уйлап әйт, әтисе! Биш өер атын, биш тирмәсен, үзем кебек биш хатынны алтынга күмәрлек байлыгын югалткан кеше… бер беләзеккә алданырмы?!

      – Ай әттәгенәсе… шаяртырга да ярамый.

      Беләзек СКАЧАТЬ