Dom sekretów. Natalia Bieniek

Чтение книги онлайн.

      Ogień strawił secesyjne meble, młodopolskie obrazy, futra i drogie suknie. Książki rozsypały się w proch. Zeszyty szkolne Róży przeszły do historii. Białe dziewczęce fartuszki paliły się ogniem powolnym, spokojnym, dystyngowanym. Balowe suknie Anny Wilhelminy jaśniały blaskiem jak pochodnie, nagle rozpalone, w ułamkach sekundy zmieniały się w czarny proch. Ogień pochłonął dziewczęcy świat Róży, strawił jej marzenia i raz na zawsze pozbawił ją namiastki bezpieczeństwa zamkniętego w grubych, zimnych murach rodzinnego domu.

      Dziewczynka zobaczyła ogień, kiedy wraz z matką wybierały kapelusz na popołudniową herbatkę u pani B. Matka stała na stanowisku, że Róża posiada dostatecznie dużo kapeluszy jak na swój wiek (słownie: dwie sztuki – jeden letni, drugi zimowy). Róża zaś uważała, iż matka posiada ich co najmniej o jakiś tuzin za wiele (trudno byłoby je policzyć tak szybko).

      Wybierały zatem kapelusz dla matki, gdyż decyzja w kwestii nakrycia głowy dla córki okazała się banalnie prosta. (Zimowy, a jakże, zimowy kapelusz, chociaż ładniejsze kolory miał ten letni). Wydawało się, że wybór kapelusza dla matki dobiegł końca, na głowie Anny Wilhelminy spoczęła bowiem pokaźna konstrukcja w kolorze granatowym, ozdobiona pawimi piórami. Anna Wilhelmina zdążyła nawet rzucić niedbałe spojrzenie na swoje odbicie w lustrze w przedpokoju, a Róża wygłosiła oczekiwany przez nią komentarz: „W tym ci bardzo do twarzy, mamo”.

      Wtedy dał się słyszeć huk. Eksplodowała nafta w kuchni. Lustro w holu pękło w drobny mak. Wielki kapelusz być może uratował Annie Wilhelminie twarz. W dosłownym sensie. Gdyby nie on, ostre odłamki mogłyby się wbić w jej skórę i poharatać to piękne lico. Anna Wilhelmina nie straciła jednak twarzy. Co więcej – nie straciła też rozsądku. Natychmiast wypchnęła córkę za drzwi. To było pierwsze, co zrobiła. „Uciekaj jak najdalej!” – krzyknęła.

      Zaraz potem zawalił się strop. Nie dało się już przejść w głąb mieszkania. Może i dobrze, bo dzięki temu Annie Wilhelminie został oszczędzony widok ciała jej męża. Nie spodziewała się go w salonie. Zupełnie nieświadoma obecności małżonka w domu, instynktownie pomyślała coś w rodzaju: Dobrze, że ten stary zbereźnik gra teraz w kanastę.

      Miała może pół minuty, by zabrać z mieszkania najcenniejsze rzeczy. Z sekretnej skrytki w ścianie w przedpokoju wydobyła skrzyneczkę z kosztownościami. Pochwaliła w myślach samą siebie, że właśnie tam ukryła swój skarb. Pod ręką.

      Następnie wybiegła z domu, dziękując Opatrzności, że wszystko, co najważniejsze, cało i bezpiecznie wyszło z pożaru.

      Tymczasem Róża doznała dziwnego uczucia. Przez ten ułamek sekundy, krótszy niż uderzenie ludzkiego serca, poczuła jakby ukłucia miliona drobnych igiełek w całym ciele. Zimne spiczaste ostrza przeszyły ją od stóp do głów. Wydało jej się, że wieje w jej stronę silny wiatr, niczym tornado, które wciąga ją i wsysa. Spojrzała na swoje dłonie. Były nietknięte. Dotknęła twarzy. Jej skóra okazała się gładka i zimna jak bryła lodu. Jakaś inna niż dotychczas. Bez zarysowania czy też najdrobniejszej skazy.

      Ostrożnie wzięła głęboki oddech. Miała wrażenie, że ściany, drzwi, chodnik, drzewa i budynki gotowe są runąć przy najdrobniejszym podmuchu. Że wystarczy mocniejszy oddech, a wszystko wokół zawali się niczym źle ustawiona teatralna dekoracja. Ogarnięci paniką przechodnie biegali w prawo i lewo bez ładu i składu, na oślep, jak kurczaki w kojcu czekające na rzeź.

      Róża stała nieruchomo na ulicy przed domem, czy raczej tam, gdzie przed chwilą był jej dom. W rękach ściskała letni kapelusik w kwiatowy wzór, ten drugi, który nie pasował ani do pogody, ani do okoliczności. Grzeczna panienka w wyblakłym paltociku, spod którego wystawał marynarski kołnierzyk sukienki, do tego grube pończochy i czarne ciężkie buty – niczym na fotografii w sepii. Albo na starej pocztówce. Później ludzie obejrzą fotografię na wystawie i niejeden się zastanowi, kim była ta drobna osóbka potrącana przez uciekające w popłochu postacie. Wokół panika, biegający strażacy, konie stające dęba. A ta dziewczynka patrzy wprost СКАЧАТЬ