Dom sekretów. Natalia Bieniek

Чтение книги онлайн.

      Róża wielokrotnie widziała Annę Wilhelminę ustrojoną w perły, złoto i pióra. Obwieszona rodzinnymi klejnotami, matka zmierzała do opery w towarzystwie ubranych w smokingi młodych mężczyzn. Pod dom przy ulicy Gdańskiej, w którym mieszkała, podjeżdżały dorożki, a w późniejszych czasach pierwsze automobile. Gdańska, równoległa do słynnej Piotrkowskiej, była w tamtych czasach jednym z lepszych adresów w Łodzi.

      Przy Gdańskiej mieszkali w swych okazałych rezydencjach łódzcy fabrykanci, w tym synowie Izraela Poznańskiego, Karol i Maurycy, czy też Rudolf Keller, którego pałac projektu Hilarego Majewskiego był imponującym przykładem secesji. Jednym słowem – bajkowa ulica. Bajkowy klimat, postaci rodem z bajki. Łatwo wyobrazić sobie strojne powozy, piękne konie, suknie i futra do ziemi.

      Gwoli prawdy należy jednak zaznaczyć, że rodzina Róży bynajmniej nie mieszkała w pałacu. Ulica Gdańska była bowiem długa na przeszło trzy kilometry i zdarzały się na niej miejsca bardziej i mniej szykowne. Kamienica, w której na pierwszym piętrze mieszkały Róża z Anną Wilhelminą, należała do tych skromniejszych, mniej eleganckich.

      Nie zmieniało to faktu, iż bogato wystrojona Anna Wilhelmina prowadzała się z różnymi panami po zmroku. Raz do opery, kiedy indziej do teatru. Czasem do kina. Mieli bowiem z małżonkiem niepisany układ, który w obecnych czasach nazwalibyśmy partnerskim.

      Pułkownik zajmuje się swoim najdziwniejszym hobby (Bóg jeden raczy wiedzieć, co się działo podczas polowań albo po nich – któregoś razu upolowane zające przyjechały do domu z zaplątanymi na łapach damskimi podwiązkami…), Anna Wilhelmina zaś nie zadaje mężowi pytań i uprawia swoje, nazwijmy to, hobby. Oto cała sprawa. Pułkownik wyjeżdża na ryby, Anna Wilhelmina idzie do teatru. Pułkownik przywozi piękne złociste lisy ze zgierskich lasów, Anna Wilhelmina zamawia nowe futro z lisów i bryluje w operze. Byle tylko każde było zadowolone. Byle żadne nie traciło nic z życia.

      Pewnego razu omal nie straciła życia przez swoje upodobania artystyczne. Jeszcze przed pierwszą wojną światową teatr, mieszczący się w gmachu hotelu Victoria na Piotrkowskiej, doszczętnie spłonął. Wśród widzów była wówczas oczywiście Anna Wilhelmina (w futrze z jakiejś upolowanej zwierzyny, mającym udawać norki). Ognia nie widziała, bezpośredniego zagrożenia życia nie było, lecz i tak opowiadała tę historię wielokrotnie, podając ją jako przykład swojego bohaterstwa oraz poświęcenia dla sztuki. Viva l’arte!

      Pokazywała potem wszem wobec swoje futro z norek, lekko zniszczone przez ogień, jako dowód niecodziennych przeżyć. Jeszcze wiele lat po tym wydarzeniu matka Róży obnosiła się z owym futrem, gdyż specjalnie nie oddawała go do naprawy. Róża jednak znała sztuczki matki i dobrze wiedziała, że zostało nadpalone cygarem. W dorożce. Który młody adorator był tak nieostrożny, tego już nie dało się dokładnie określić. „Pan futro moje niszczysz!” – miała krzyknąć Anna Wilhelmina, siedząc w dorożce obok dżentelmena w meloniku.

      Zatem Anna Wilhelmina brylowała, stroiła się i poświęcała szeroko rozumianej sztuce. U Zelwerowicza na Cegielnianej (obecna Jaracza) grano klasyków: Mickiewicza, Słowackiego, Krasińskiego, a także Wyspiańskiego (który przecież aż takim klasykiem wtedy jeszcze nie był). Anna Wilhelmina siedziała w loży teatralnej w modnej kreacji, twarz miała ukrytą za barwnym wachlarzem w stylu fin de siècle, na policzkach rumieńce, czy to prawdziwe, czy też wymalowane różem. Wokół same wystrojone damskie głowy, kapelusze i pióra. Emocje i podniosła muzyka. Kostiumy i teatralne fryzury. Nie wiadomo tylko, czy więcej było ich na scenie, czy na widowni.