Die biblioteek aan die einde van die wêreld. Etienne van Heerden

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ nie. Hy’s so deur die mis en deurmekaar; dalk ken hy nie eens my naam nie. Ek is stil in sy klas. Dalk sê hy iets oor my stilte. “Oh, yes, the quiet one, no, I’m afraid I don’t really … I’m terribly …”

      Stille waters, diepe grond. So iets. Netnou sê hy so iets.

      Brand! Ian Brand!

      “Brand. Meneer Brand. Hy’s …” Ek krap in my geheue, waar nou weer? Waar is sy kantoor?

      Waarheen stap hy, so koerant onder die arm, wanneer klas klaar is?

      “Oh, yes. Brand. Hy’s ’n prokureur, hy’s ’n belangrike prokureur, hy …”

      “En is meneer Brand op die universiteitspersoneel?”

      “Nee, nee, hy werk in die Foreshore.” Ek voel ek wil uithardloop. Die vorige nag het die wind so hard deurgekom daar by die shelter dat ons teen twee-uur die oggend ekstra tou moes vat om die sinkplate se ente teen die dun boomstampies vas te woel.

      Terwyl ons besig was, het die wind die een seil geskep en hy’t in die wind begin wapper, sy punte het soos geweerskote geklap, en toe vat die wind hom en hy dryf soos ’n groot swart vlermuis oor die highway, teen ’n kar se windscreen aan en klou eers vas, maar gelukkig ruk hy weer los en skiet die lug in.

      Toe slaan die seil ’n taxi en die taxi skiet hier na regs, stad se kant toe, met die swart blinddoek oor sy voorkant. Ek het geluister, maar daar was geen crash nie; ek het verwag hy gaan die embankment strike want hy ry blind.

      “Luister, Mevrou.” Ek leun vorentoe. “Hier het ek dan nou my studenterekord vir jou gegee. Daar lê dit.”

      Sy kyk na my. “Weet jy hoeveel duisende glyjakkalse kom hier in? Een en almal is kamma ’n student. Jy weet, daardie universiteit in die Baai. UPE.” Sy dink bietjie. “Daai Nelson Mandela Universiteit. Ja, dis mos die plek se naam nou.

      “Hulle vind gister uit, dit was in Die Burger, hulle vind wragtag uit die student council president is nie eens ’n studént nie. Kan jy glo?”

      Nou, skielik, trek sy my in, by haar taken aback-geit.

      “Kan jy glo, en hy weier om toe te gee. Hy sê hy’s verkies tot president en dis dit!

      “Hy’s nie eens geregistreer vir ’n kursus nie!

      “Hoe werk dit op kampusse as enige agitator studenteraadsvoorsitter kan word sonder dat jy eers íngeskryf is vir ’n kursus?”

      Sy skep asem. “En daai Wits student leader, wat gesê het hy is ’n Sisulu. Familie van Mandela se kameraad Walter Sisulu. Toe hulle hom uitvang dat hy in Lesotho gebore is, toe sê hy Sisulu is net sy performance-naam.

      “Dit staan als in die koerante. Gaan lees maar!”

      #

      “Meneer Maarman. Hulle suiker hier deur, glo my maar, in hul honderde elke dag, van die straat af. Partykeer kan jy sien, die man is ’n Kongolees, jy weet, hulle is mos so blou, so blóúswart. Jy weet voor jou siel hy lieg vir jou. Jy hoor sy Franse aksent.

      “Hulle kom hier verby en die een studeer kamma ingenieurswese en die ander een kamma vir onderwyser.

      “Almal hier tot by my, by Student Loans.

      “Asof ek liewe Jesus is wat brood en visse uit klippe kan toor.

      “Net ’n paar vragies en ek wys hulle die deur.

      “Nee, jy kan my niks, net mooi níks vertel nie.”

      “Ek soek net tienduisend. Maar Mevrou. Dit kan ook vyf wees. Ek moet by u beg om my te trust.”

      Die frase Jy kan my ma bel kom by my op. Sy’s ’n domestic in Kimberley. Ek het haar employer se nommer hier.

      Die sinne jaag nou deur my kop. Jy kan bel en hoor ek was die beste student in matriek van my skool. Jy kan lees wat my rekord is, ek het Saterdagoggende in die tuin gewerk.

      Van my ma se employer. Mevrou Van der Merwe.

      Ek het ’n brief van daai vrou wat ek kan wys. Eerlik en skoon. Op sy plek, altyd.

      Ek het ’n skoon rekord.

      Maar ek kan my ma al hoor. Sy is nie goed met phone calls nie. Sy hoor nie meer so goed nie. Sy moet eers die stofsuier afskakel, ek sien dit voor my oë afspeel terwyl ek hier sit.

      Haar employer roep haar na die foon, ongeduldig maar vriendelik, kom, Martha, kom, kom, iemand uit die Kaap soek jou. Vat sommer gou die oproep. En terwyl mevrou Van der Merwe weer by haar werkstafel inskuif, moet my ma daar by haar staan en hallo? hallo? in die foon in. Wie? hoor ek haar al sê, te hard.

      Wie?

      En die onvermydelike: Is my seuna okay? Is hy okay?

      #

      Nee. Nee, dit kan nie.

      “Jy skuld reeds vyftig. Wie’t borg geteken?” Haar oë flits oor die rekords. Die skermlig gee haar vel ’n groen skynsel.

      “My oom.”

      “Jou oom?” Sonder om na my te kyk. “Het hy ’n vaste werk?”

      “Hy’s ’n driver en deesdae workshop floor manager by Ferreira Freight, in Bellville.”

      “Kan ons hom bel?”

      “Hy mag nie oproepe vat terwyl hy op skof is nie. Daar’s ook nie fone op die workshop floor nie.”

      “Dra hy nie ’n selfoon nie?”

      “My antie vat bedags die selfoon saam met haar, want daar’s baie skollies op die pad wat sy mee werk toe stap. Hulle’t haar juis laas week gerob.”

      Sy skud haar kop. Hopeloos, sien ek haar mond die woord vorm. Maar dalk is ek verkeerd. Dalk lees sy net iets op die skerm.

      “En waar bly jou oom? O, o, hier is sy adres. Shack 336A/93 Fagan’s Farm? Is dit ’n squatter shack?”

      Sy kyk op. “Is julle plakkers?”

      “Dis starter housing daar tussen Broadway en die N2 in die Strand.”

      Sy snork. “Stárter housing, As dit is hoe die start lyk, wonder ek hoe die einde sal wees.”

      Ek stap vyf minute later totally abused en dizzy uit in die son wat my met die oophand klap.

      En loop na die taxi rank en klim in die taxi uit Strand toe, toe my oë nat word en als voor my swem.

      Die taxibestuurder het ’n rubberslang wat aan sy rear-view mirror hang. ’n Geelslang. Hy lyk real en hy lyk giftig. Die slang gooi sy lyf heen en weer soos ons ry.

      Toe sy my vra, heel aan die einde, nadat sy oor starter housing daai snork gegee het, toe sy vra of ek enige, énige income het, toe sy vra waar kry ek ’n inkomste, het ek op haar geskrou.

      “Ek masturbate elke week in ’n proefbuis!” СКАЧАТЬ