Louisa du Toit Omnibus 12. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ wat vir haarself kan lag, en dit verseker dat sy ’n aanhang behou. Nie baie groot nie, sy is nie een van die dorp se voorvroue nie. Sy is net ’n mens in eie reg.

      “Buitendien,” werp Tiny in, “wat is die storie van die skoenmaker se kinders wat kaalvoet loop?”

      “Van storie gepraat, Pa,” versoek Brenda, “vertel tog vir Jack die storie van oom Wolf wat die krans moes vashou.”

      “Ek was nie die dag in die hof nie,” kom Tiny los. Dalk ken hy dit self nie. “Mense, daardie tjops en wors begin mos bekwaam ruik. Sodra alles in die bak is, moet ons binnetoe versit. Dit word nou geniepsig hier buite.”

      Dit raak heel genoeglik om die tafel met wyn, braaivleis, slaai en ongeskilde aartappel met botter en neutmuskaat.

      Sonder dat hulle dit beplan het, kyk Babs en Brenda na mekaar toe Tiny die wyn skink. Nie een van hulle het tot dusver gerep hoe Babs gisteraand hoenderkop van ’n halwe bottel Merlot geraak het nie. Dalk meer as ’n halwe. Brenda en Pressly het elk maar een glas gedrink – hy waarskynlik omdat hy weer moet bestuur, sy dalk omdat sy wou vergoed vir haar suster se opsigtelike drang na die vergetelheid wat dit kan bring.

      As Brenda gehoop het om Neels een oomblik lank alleen te sien, vervaag hierdie hoop toe Tiny en Magreeth met groettyd self die gaste buitentoe neem.

      Neels steek wel sy hand uit: “Want ek weet nie wanneer ons jou weer op kantoor sien nie, Brenda.”

      “Ons”, dink sy, nie “ek” nie. Sy vingers is warm, die greep talmend. “Ás ons jou weer daar sien,” voeg hy by. Sy stem praat met haar, by woorde verby. Die ou-ou taal tussen man en vrou, sy kan haar dit nie verbeel nie.

      Ouers en dogters kuier nog tot middernag, onder andere met Hans se Belgiese sjokolade. Dan begin die vroegopstanery van vanoggend sy tol eis. Gapend kondig Brenda aan dat sy bed toe gaan.

      “Kuier eers bietjie by my in my kamer,” soebat Babs.

      “Dink jy nie ons kry ’n redelike oordosis van mekaar nie?”

      “Net ’n rukkie, man.” Babs druk die kamerdeur agter hulle toe. “Jy en die ou, die Neels Mostert. Ek was heeltyd reg dat daar iets tussen julle is, of hoe?”

      “Wees die man genadig. Sy vrou is onlangs dood.”

      “Onlangs? Soos ek verstaan, is dit eeue.”

      “Jy darem, Babs. Is dit hoekom jy my agter jou geslote deur wil vaskeer?”

      “Sê maar net ja of nee,” beveel Babs terwyl sy voor die spieël gesigreiniger aandep. “Want ek het amper begin dink jy en Hans, jy weet.”

      “Maar nou voel jy verlig?” bits Brenda. “Dan kan jy hom mos sover kry om van sy vrou te skei. Of vat hom agter die bos. Maar wat gaan jy met die blonde kleintjie aanvang? Aan die ouma afsmeer?”

      “Moenie spot nie, die vrou is op ’n ernstige missie om die kinders by hom af te vat.”

      “Nog beter vir jou as sy dit regkry.”

      “Daar’s tog niks, niks tussen my en hom nie. Ek kan nie sien hoe hy ooit uit daardie huwelik sal kan of wil kom nie. Hy lewe nie, soos ek, in die obskure subkultuur van die geskeides nie.”

      “Waar kry jy dié uitdrukking? Klink nie soos jou eie nie.”

      “By Doringrosie, waar anders?”

      “Onyra Doorn? Wanneer nogal? Ons was heeltyd saam by haar.”

      “O nee, jy was binnetoe om die braaipan vir die gaar vleis te gaan haal.”

      “Nie eers twee minute lank nie. En in die daardie tyd raak sy so ’n groot wysheid kwyt?”

      “Net vir my gevra hoe voel dit in die obskure ensovoorts, ensovoorts.”

      “Sy is geslepe.”

      “Vertel jy my. Om onder die oë van haar skaapkop van ’n kaaskop flikkers rond te gooi.”

      Flikkers rond te gooi. Vir Neels om op te pik? Was dit sy eintlike verwysing na die vlam wat brand? Dan is dit waarvoor Babs haar kamer toe geroep het. Om haar te waarsku. As ouer suster gee sy tog om.

      “Jack Doorn is g’n skaapkop nie, hy het haar net lief genoeg om haar oor te sien. Hulle het nie kinders nie, hulle het net mekaar.”

      “Ek dog ek noem dit maar net. As jy voel jy wil onder die omstandighede liewer hier bly, om oor jou belange te waak. Ek sal regkom.”

      “Hy is nie my belange nie. Ek het geen belange nie.” Wel hoop, maar wat as die hoop blyk te beskaam? Dan wil sy in elk geval nie hier wees nie. “Ons gaan môre terug, jy dink verniet jy kan my uit jou mou skud.”

      “As jy so sê.” Babs lyk verlig genoeg. “Sou maar sleg wees om alleen terug te ry, en jou goedjies is daar.” Dan, peinsend: “Tom sou my nooit so ver alleen laat ry het nie.”

      “Pasop, jy, of jy lê wakker. Ek loop nou.”

      “Nee,” pleit Babs en steek haar hande uit, “slaap hier by my, op die dubbelbed, toe? Al die jare wat ek en Tom kom kuier het, het ons hier geslaap. Net vanaand, Brentjie, toe? Volgende keer sal ek beter voorbereid wees, ek belowe jou.”

      “Goed dan, maar ek slaap venster se kant.” Want sy wil uitstaar na die nag, wil die silhoeëtte van die denne sien, dalk die ruising van die naalde opvang. Sy wil haar troos aan die ewige konstante van nag en wind.

      Haar hart is swaar. Was sy vanaand dan blind omdat sy blind wou wees? Of saai Babs net gif om Onyra by te kom? ’n Belaglike gedagte tref haar: Het haar pa spesifiek vir Neels en Onyra saamgegooi om iets onder sy jongste dogter se aandag te probeer bring?

      Natuurlik nie. Dis nie soos hy is nie. ’n Mens moet nooit verborge motiewe by Tiny Rabie soek nie. Wat hy doen, doen hy uit oortuiging en met die minste skade moontlik.

      Môre se reis lê steeds voor haar soos ’n groot onwerklikheid en ewe groot onwenslikheid. En tog ervaar sy ’n sekere gedrongenheid om terug te gaan, soos die wete van ’n onvoltooide, ongeliasseerde saak.

      Hierdie gevoel bly haar heelpad by. Hulle ry Sondagmiddag nie te laat nie, omdat Tiny en Magreeth nie wil hê hulle moet na donker op die pad wees nie. Brenda bestuur, terwyl Babs feitlik die hele tyd langs haar sit en dut.

      Die lug raak dig betrokke en grys vroegwinterse reën begin neerstuif toe hulle die buitewyke van die stad binnery. Babs is nog steeds slaperig toe hulle by Edelhof aankom. Dit wil voorkom asof die wete van ’n verlangaand en ’n wagtende Maandagmôre ook op haar gemoed druk.

      Dalk is hulle pa reg. Dalk moet hulle net oppak en padgee, terug Dennedal toe. Nie by wyse van vlug nie, maar om lewensgehalte terug te wen. Onyra sal met haar lokkende heupies by die kantoordeur uit waai, en Babs sal met haar besondere talente wel gou werk kry, nie in ’n vaal kantoor soos voor haar troue nie. Dalk ’n eie ateljee.

      “Dis tyd dat ek erken, hierdie plek gee my die bloue ritteltit. Dit voel altyd of iemand my dophou,” sê Babs toe Brenda versigtig agter haar kar onder die toegesegde afdak stilhou. Dit mag eintlik nie, maar haar motor versper niemand anders se pad nie en verseker ’n smeerseltjie beskerming.

      Jy СКАЧАТЬ