Louisa du Toit Omnibus 12. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ te weerhou. “Dalk maar ’n nuuskierige buurvrou wat die gordyn wegtrek,” stel sy gerus.

      “Of om die twee mooi susters dop te hou, haha,” skik Babs.

      Brenda kyk ongemerk rond. Het sy daardie mosgroen karretjie met die verbleikte voorkoms skuins oorkant die dubbelstraat voorheen gesien? Dit tog liewer nie noem nie. Dis waarskynlik ook maar iemand wat naby woon of werk en nie ander parkeerplek het nie. Dis moeilik om te sien of daar iemand agter die stuurwiel sit.

      Hulle is nog nie behoorlik binne nie, toe die huisfoon begin lui. Eienaardig tog, dat lang en noue omgang met ’n kantoortelefoon jou in aanvoeling skool. So weet Brenda onvermydelik dat hierdie telefoon die afgelope uur of wat meermale gelui het. En sy weet ook dat dit ’n dringende soort lui is, alhoewel mens tegnies geen aksentverskil sou kon uitwys nie.

      “Dis te vroeg dat dit Pa-hulle kan wees om te hoor of ons hier is,” reken Babs. “Ons is eintlik twintig minute vroeg. Jy is ’n veilige en knap bestuurder, Bren.”

      “Dankie, maar jy gaan nie altyd so gelukkig wees nie. Jou beurt volgende keer.”

      Dis Hans Pressly. Tog nie die Sentrum wat afgebrand het nie, dink Brenda, nie sonder wrange humor nie. Want laas het die rampspoed van inbraak haar aankoms vergesel.

      “Ek is ontydig,” bied hy dadelik verskoning aan. “Julle het pas tuisgekom.”

      Dus het hy wel voorheen gebel. “Is daar fout by die Sentrum?” vra sy die voor die hand liggende. Die sekuriteitsmaatskappy kan immers daar ingryp, Sondag of te nie.

      “Nee, huis. Ek het dringend hulp nodig. Ek sou julle nie gevra het as daar enigiemand anders op my noodlysie was nie. Ek het net ’n uur of twee iemand by die kinders nodig.”

      “Jy kan hulle bring,” bied Brenda huiwerig aan. Dit was nie op die agenda nie. Moeg gekuier en gereis, wou sy geniet van die oorskietkos wat Magreeth saamgegee het, en dan effens uitpak en bad en bed met boek. Sy is rou van die weemoed van skeiding en wou haar inskulp.

      “Kan nie. My vrou is die naweek hier en daar het ’n krisis opgeduik. Ek moet haar dringend terugvat om gestabiliseer te word. Die kinders is ietwat ontsteld.”

      “Bly aan.” Sy druk haar los hand styf oor die gehoorbuis en kyk na Babs. “Dis Pressly, hy is in groot nood met die kinders. Net ’n uur of twee. Kan ons gaan?”

      Babs frons met haar hele wese. Sy wuif haar hande oorkruis soos ’n hek wat sluit.

      “Ek weet nie waar hy woon nie. Het jy ’n idee?”

      “Vaagweg. Naby my en Tom se … Naby Magnolia Cottage. Paar blokke.”

      “As jy my net kan help om daar uit te kom. Seblief, Babs. Ons moet help.”

      “Ek sal voor jou uit ry. Net tot daar.”

      Brenda neem haar hand van die gehoorbuis af weg. “My suster sal voor my uit tot daar ry.”

      “Kan julle gou maak?” Hy pleit nou skaamteloos.

      “So gou ons kan,” belowe sy voordat sy neersit. Te hel, as Babs te lank draai, ry sy alleen. Sy het ’n kaart van die stad en met die dubbelpad langs is dit inderdaad nie te moeilik nie, net betyds die regte afdraaibane volg.

      Maar Babs voel skynbaar die erns van die situasie aan, want sy het reeds haar motorsleutels in die hand.

      5

      Benoud hou Brenda elke robot dop sodat ’n geel lig haar en Babs nie dalk moet skei nie. Gelukkig ry Babs so bedagsaam moontlik, sit ook betyds flikkers aan. Dit moet wees dat sy die erns van die situasie aanvoel. Haar agterliggies vorm deel van die vele ander wat soos komeetsterte oor die nat teer trek.

      Want, om alles te kroon, het die grysheid tot reën verdig en dit sif nou teen die ruite. Die Sondagaanddrukte van naweekgangers wat terugkeer, is ongenadig. Wat help dit hulle het juis om hierdie rede en op haar pa se aandrang, vroeg genoeg teruggery?

      Dit laat haar met ’n skok onthou: Hulle het nie huis toe gebel om te sê hulle het veilig aangekom nie. Sal Babs lank genoeg voor Hans se huis stilhou dat sy haar kan vra om dit dadelik te gaan doen, en sal sy onthou? Gelukkig sal hulle ouers darem aanhou bel tot hulle antwoord kry. Waarskynlik doen hulle dit, mal van kommer, reeds elke vyf minute.

      ’n Tweede ontstellende gedagte tref haar: Hoe kan sy Babs belet om argeloos te noem dat “Sussa” na meneer Pressly se huis toe is? Berge, val op my, kreun sy half hardop. Maar hier is daar net lorries en lamppale wat op haar kan val.

      Sy bid om krag terwyl die reënveërs halfmane teen die voorruit oopswiep. Daarmee ook, weet sy, word die laaste genadestoffies van Dennedal weggewas. Hoekom moes dit nou vanaand gebeur? Net gisteraand het sy ontspanne met haar ouers, die Doorns en veral Neels verkeer.

      ’n Groter gevoel van verlatenheid as hier in die skemerende nagstrate, kan sy haar nie voorstel nie. Selfs haar moeitevolle aankoms die eerste keer lyk nou na kinderspeletjies. Ten minste kon sy haar nog van die vreemde man Hans Pressly se probleme distansieer.

      Waar is sy halfsuster? Wat soek sy vrou by hom, en wat wou hy môreoggend met haar doen as hy Sentrum toe gaan? Of sou hy die kinders saam skooltjie toe vat as hy Erika normaalweg terug kliniek toe neem? Wat moet sy, die onwaarskynlike hulpverlener, verwag om daar aan te tref? Wat beteken ’n “terugslag” en “stabiliseer” en “ontstelde” kinders?

      Vrae, vrae. En Pressly was tot dusver nie juis ’n man van antwoorde wat sy persoonlike lewe betref nie.

      Babs wil net voor die huis stilhou en weer padgee. Hoe kan sy so ongevoelig wees? Het Pressly nie genoeg vir haar gedoen deur die pos te skep nie? Selfs al was Tom by mevrou Pressly betrokke, Hans self is nie aandadig nie. En weer eens, soos sy vir haar pa gesê het, is Babs bes moontlik totaal van spoor af. Is Babs net totaal teensinnig om dalk vir Erika Pressly te moet sien?

      Wat in stil verkeer ’n kwartier sou kon wees, neem sowat ’n halfuur tot by die dubbelverdieping. Nie nuut of aanskoulik nie, sover Brenda met behulp van straat- en terreinlig kan vasstel. Daar is geen omheining of voorhekkie nie, wat dit blootgestel laat voorkom.

      Wat haar dadelik verder tref, is die Te Koop-bordjie wat op die rand van die grasperk ingeplant is. Dan onthou sy dat dit ter sprake gekom het hoe hy ’n plek nader aan die Sentrum wil koop, en kleiner, meer beheerbaar. Want dis selfs in die aand duidelik dat hy beheer oor huis en tuin verloor het. Asook oor wat binne die mure gebeur, dink sy meewarig.

      Babs hou stil sonder om haar motorligte af te skakel, rol die ruit aan haar kant af, beduie met uitgestrekte arm na die huis, en maak haar draai met soveel intensie dat sy net sowel reënmodder in die beproefde mevrou Pressly se gesig sou kon spat. Brenda wil liggies toeter of ligte flikker om te beduie dat sy vir ’n paar woorde moet wag, maar dis te laat.

      Dan bevind sy haar alleen op die betonpaadjie voordeur toe.

      Sy wil nie die klokkie druk nie, klop daarom net liggies. Sy wag nie op ’n uitnodiging voor sy die knop draai nie. Dis oop, en sy stap in.

      Waar sy chaos verwag het, stuit sy voor die teerste toneeltjie denkbaar. In die lig van ’n staanlamp sit Hans Pressly op die bank, een arm om sy vrou geslaan, die ander arm om die twee kinders op sy skoot.

      Hy roer net sy skouers vir Brenda om te verduidelik dat hy nie СКАЧАТЬ