Louisa du Toit Omnibus 12. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ wat in ons tuin oor is, is ver genoeg van die huis af. O, gee dit atmosfeer! Die wind ruis anders deur naalde as deur plat blare.”

      “Ons almal het seker maar daardie stukkie Europese erfenis in die bloed. Ek talm om te kyk of jy veilig by julle voordeur aankom.”

      “Bedagsaam, dankie.”

      “Die aand was aangenaam. Hou jou suster dop, nè? Sy laat my aan ’n touloper dink.”

      “Sonder balanseerstok,” vul Brenda aan. “En, ja, dis waarom ek hier is, om haar dop te hou.”

      “Met alle dankbaarheid dat my Sentrum daarby kon baat, hoop ek jy kan gou teruggaan.”

      Moet sy die ooglopende “Waarom”-vraag vra? Maar hy brei self uit: “Jy hoort daar. En wie of wat ook al daar is, jy treur tog te swaar.”

      Sy luister verbaas. Sy, treur? Is dit dan sigbaar? En het dit haar oneffektief gemaak? Mis hy die toewyding saam met die bekwaamheid?

      “Toe maar,” raai hy sonder moeite. “Dit tas nie jou werk aan nie. Ek wens die Sentrum kon jou behou.”

      “Mevrou Clutie is binnekort terug.”

      “Reg. Maar ek sal Elsa Heunis moet laat gaan. Geen keuse, die Sentrum het nie sulke onsekerhede nodig nie.”

      “Is daar ’n ander manier van lewe as met onsekerhede?” vra Brenda en tree agtertoe sodat hy kan inklim en ry. Onthou dan dat hy wag om haar veilig te sien ingaan, en haas haar voordeur toe. Sterker as ooit voorheen, voel sy hoe bar en blootgestel hierdie woonkompleks so langs die breë dubbelweg is. G’n wonder dat sy soms dopgehou voel nie.

      Huis Nommer Drie het tog reeds ’n veilige klein ark geword. Die geure van goeie voedsel en koffie hang nog tussen die mure. Babs het, wonder bo wonder, begin afdek, nogal netjies soos hulle geleer is sodat daar nie onnodige kriesels kos agterbly en die skottelgoedwater bederf nie.

      “Ek sal opwas, kom jy in die bed,” beveel sy.

      “Om my roes af te slaap?” bits Babs. “Vir jou inligting, ek is of was nie dronk nie.”

      “Net verdrietig, ek weet. Ons voel maar almal soms verdrietig.”

      Daarmee is Babs se wapens uit haar hand geslaan, en sy gaan kamer toe, nie sonder ’n blik na die twee klein toegedraaide pakkies nie.

      “Tjoklits vir die pad,” belowe Brenda. “Of vir by die huis. Ek sal ook ander peuselgoedjies insit. Nie te veel nie, dan kla Ma weer.”

      Babs is getroos soos ’n kind, en Brenda is eindelik alleen met haar gedagtes. Die hoofgedagte is een van dankbaarheid: dat sy die hele aand in Pressly se geselskap nie die ongemak gevoel het wat sy gewoonlik in sy teenwoordigheid ervaar nie.

      In die enkele minuut daar langs sy motor was dit selfs asof hulle gekwelde gedagtes mekaar halfpad tegemoetkom.

      4

      Tiny en Magreeth Rabie wag die dogters in onder die Victoriaanse veranda met groen “bulneus”-sinkdak. Hulle moes om die beurt die oprit dopgehou het. Brenda het gebel net voor hulle ry.

      Die enkelvlakhuis staan op ’n ruim dorpserf waarvan huis en tuin maar sowat een derde beslaan. Daar is origens volop dwaalplek, sitplek, stilhouplek en skaduweebome, waaronder die orige paar dennereuse. Maar dié is geneig om hars op jou motor te traan. ’n Hoë heining, wat Tiny netjies geknip laat hou, sluit alles in tot ’n eie klein koninkryk.

      Sedert Brenda maar kan onthou, was die stoep die kuierplek wat dikwels bo die binnehuis verkies word. Die Rabie-woning het nie ’n bevaringde patio soos by vele van die nuwere dorpshuise nie, geen terrasse of binnenshuise tuintjies of ’n wenteltrap nie. Nie sonskerms, siertraliedeure of plaveisel nie. En so is dit goed, want dis bo alles ’n hoogs bewoonbare tuiste.

      “En hoe gaan dit hier?” vra Brenda ’n tweede keer, toe hulle besig is om ’n noenontbyt te nuttig, deur Magreeth heel deftig “tiffin” genoem. Hulle was naamlik te laat vir ontbyt en te vroeg vir middagete. En op pad was nie sy of Babs lus vir peusel nie, allermins sjokolade so vroeg in die dag. Babs was trouens heelpad uiters stil.

      Sy het wel genoem van die sjokolade wat hulle die naweek almal saam kan eet. Sodoende het Hans Pressly se etery by hulle gisteraand ter sprake gekom. Terwyl Magreeth wou weet hoe hy sy filet wou hê en of hulle van die vingertoets onthou het, het Tiny se blik net daardie vermoede-glans gekry wat Brenda met ’n deurbraak in ’n regsaak leer assosieer het.

      “By die kantoor langs, bedoel ek?” brei Brenda haar vraag uit. “Kom Onyra Doorn die mas op?” Hoe sy ook al pols, haar pa het nog nie Neels se naam genoem nie.

      “Ek wil sê wat jy graag wil hoor, Sussa: sy is nie jy nie. Maar ons kom reg.”

      “Hoe kan Pa so sê? Ek sou nie wou hoor dat daar haakplekke is nie. Ek ag die goeie orde van Rabie en Mostert baie hoog.” Daar het sy nou direk na Neels verwys, en Tiny reageer steeds nie. Hoe kan hy so ongeërg wees?

      “Natuurlik, en die ratte is steeds goed geolie. Ons verlang maar net na jou.”

      Ons? Durf sy hoop dat dit meer sê as wat dit sê? O, sy raak so moeg van hierdie ewige ontleding van elke woord, elke gebaar, elke intonasie wat maar net op Neels Mostert kan dui. Indien sy gedink het dat dit die afgelope weke sou bedaar, was sy verkeerd.

      Dalk is al haar hoop tog pure selfbedrog. Neels is immers nie groen nie, hy was voorheen getroud. Indien hy werklik in haar belangstel, kon hy dit al laat blyk het. Ses maande is lank vir ’n man om alleen te bly. Dis immers nie meer die tyd toe mans ongeduldig moes wag om die rouband na twaalf maande af te haal nie. Dieselfde met vroue.

      Indien hy reeds iemand het, is hy baie diskreet. Het hy bloot nog nie oor Lina se dood gekom nie? Miskien sal sy vanaand ’n aanduiding kry. Vanaand, in die gloed van die braaivuur, met almal ontspanne, skanse neergehaal. Want die okkasie staan vas, en alles is betyds voorberei.

      Met sy laaste woorde nog in die lug, brei Tiny uit: “As ek sê ons, bedoel ek ook die kliënte. Die nuwes wonder oor jou, die oues vra na jou. Hoe sal ek sê, Onyra lyk vriendeliker as wat sy is, jy is vriendeliker as wat jy lyk. En mense weet wat die verskil is. Die dorp ken jou, hulle het geweet wat hulle aan jou het.”

      “Verlede tyd? Hoe praat Pa dan nou of ek vir altyd weg is?”

      “Ag, dit het sommer uitgeglip. Ek is dalk maar bang jy kry ’n vinnige belangstelling daar anderkant. Dalk het jy al. Of moet ek vir Babs vra?”

      Babs skrik op, waar sy en Magreeth op die tafeldoek sit en hande vashou. “Hoe sê Pa nou?”

      “Ek sê jy is baie ingedagte.”

      “Dis die skielike ontspanning na alles waardeur sy is,” kom Magreeth vir haar oudste en ewebeeld op. “Jou pa wou weet of Brenda ’n belangstelling daar anderkant gekry het.”

      “Binne drie weke?” smaal Babs. “En sy werk heeldag, waar sou sy tog … tensy …” Die sin loop dood, en Brenda voel verlig. Een oomblik was sy bang dat Hans Pressly werklik ernstig bygesleep sal word. Haar pa se oë verklap weer ’n soort binne-insig.

      “Tensy ek snags die diefwering oopbuig en by die venster uit ontsnap,” voltooi sy namens Babs. Die ete is verby en sy help afdek. Magreeth СКАЧАТЬ