Louisa du Toit Omnibus 12. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ maar, hier is dit. Jy kon maar net gesê het dis in die laai met plastiekbakkies.”

      “Hoe moes ek weet?”

      Hulle werk almal aan die aand, asof dit ’n weeskind is wat saam grootgemaak moet word. “Móét die wyn asemhaal?” vra Babs desperaat. “Asseblief, Hans, skink.”

      Almal stem saam. Met afgeronde bewegings vul hy drie glase. Hulle klink, met gemengde murmelinge asof dit ’n heildronk van voortreflike sjampanje is. “Op alle sekretaresses wat soos manna uit die hemel val,” sê Hans met sy fluweelrooi gevulde glas in die hand.

      Brenda parkeer haar glas vereers en verdwyn terug na die filet, met ’n oproep dat Babs die slaai moet kom afrond. Sy stel vas hoe Pressly sy filet wil hê. Gelukkig soos sy en Babs, medium. Fielafooi teen duim, volgens Magreeth se metode.

      Pressly doen wat hy daardie eerste dag gedoen het, naamlik om die enigste werklik goeie gemakstoel op te eis. Toe ontspan hy byna sigbaar. Dis asof sy liggaam ontbeen raak. Hoe moeg, wonder Brenda, hoe óp is hy werklik? Waar sy tot dusver meestal bedugtheid vir hom gevoel het, gewaar sy nou deernis wat, so hoop sy, hy nie agterkom nie.

      Bejammering van enige aard is ewe erg vir die gewer en die ontvanger, sodat jy soms wonder wie se pyn wie s’n is. Sy onthou dit vanaf Neels se vrou se dood. Wanneer sy hom ook al betrap het op ’n peinsende blik of ’n gesigtrekkie wat van leed getuig, het haar meelewing hom skynbaar net meer rampsalig gemaak.

      Na afloop van die werklik smaaklike ete, toe Brenda reeds koffie maak, is Babs nie haarself nie. Drie glase vloeibare pruimfluweel, wat anders kon jy verwag? Eers giggel sy te veel, toe raak sy weeïg. Oorval deur voorvrese vir ’n alleenlewe die res van haar dae, en naberou oor verbroude kanse, raak sy ook die onderwerp aan wat sy liefs moes los: “En ek het nie eers jou kinders uitgenooi om vanaand saam te kom nie.”

      “Toe maar, hulle is versorg,” reageer hy na verwagting.

      “Nogtans. Die mooie donker Nicky en die blonde engeltjie Pippa.”

      “Die naam is Vicky,” help Hans nogal geduldig reg.

      “Ag ja, skuus. En Pippa, waarvandaan kom die naampie?”

      Brenda besluit dis tyd om in te gryp. “Babs, hierso, vat en drink.” Byna sê sy “suip”. Sy druk die porseleinbeker as ’t ware in haar suster se hande. Sy het die koffie ekstra sterk gemaak en Babs s’n swart gelos, met genoeg suiker dat sy nie sal kla nie.

      “Ja, maar ons het nie die kinders genooi nie.”

      “Ek sê mos dis reg. Huibrie het by hulle kom bly, so hulle is sekerlik al in droomland. Drink jy maar jou koffie, soos Brenda sê.”

      Haar naam uit sy mond, die eerste keer sonder voorbehoud, klink nie onaangenaam nie. En dis duidelik dat hy mense ken, dat hy Babs se ligte dronkverdriet kan eien vir wat dit is. “Hulle sou van die tjips en roomys gehou het,” sê sy net vir hom. Vir Babs is sy die duiwel in.

      “Daar is roomys in my yskas.”

      “Ek sal sjokoladesous saamgee,” belowe Brenda, dankbaar oor sy samewerking met die onhanteerbare Babs.

      “Dit sal gaaf wees, dankie.” Hy is hoflik. “Ek sal probeer om dit nie self te steel nie. Prima.”

      “My suster wie se soettand haar dit veroorloof,” gee sy darem die lof wat Babs toekom.

      “Origens,” sê hy ook net tot Brenda, asof Babs dit nie sal begryp nie, “is dit beter dat hulle tuis gebly het. Ek probeer dit nie onnodig onder hulle aandag bring hoeveel hulle mis nie.”

      Dit slaan haar redelik stom. Sy soek nie na ’n ontboeseming – beslis nie nou, en dalk nooit nie. Daar is steeds iets, wel duskant koelheid, maar sonder enige belofte van toegeneentheid, wat haar in sy teenwoordigheid vervul.

      Dis nie net die wete dat hy aan ’n ander vrou behoort, wat die omstandighede ook al is nie. Want by Neels het sy nooit so gevoel, selfs toe Lina nog daar was nie. Dis eerder ’n totale afstand tussen haar en Pressly, soos dag en nag wat ewiglik van mekaar wegskram, behalwe om mekaar in oomblikke van skemering voorwaardelik aan te raak.

      In plaas van haar mond te hou, sny Babs weer in: “Ek het vir Brentjie gesê hulle sal heel eerste met die keramiekpaddatjie wil speel, en dan die pynappel wil eet.”

      “Barbára,” prewel Brenda onder haar asem.

      Pressly glimlag egter met een mondhoek. “Raai, dis presies wat ek gedink het toe ek jou rangskikking sien.”

      “Vat dit vir hulle,” bied Babs oorhartlik aan. Sy skarrel na die tafel wat nou na ete onaantreklik geword het. Sy kom druk die ornamentjie in sy hande.

      “Dankie, maar nee dankie. Dis duidelik jy ken nie kleintjies nie. Albei kry iets, of niemand kry iets nie.”

      “Vat dan die peer ook.”

      Pressly sit met ’n onwaarskynlike vredesoffer in elke hand: ’n nagemaakte goue amfibie en ’n onryp vrug.

      Brenda staan op en verlos hom daarvan. Aan haar suster sê sy: “Hou op grawe, jy maak die gat net dieper.”

      “Die pynappel dan?” hou Babs waarlik nog aan. “Jy sny dit van bo af in die lengte deur.”

      Nou lag Pressly, maar nie veroordelend nie. “Jou suster het goeie raad gegee, miesies Kilian. Doen dit nou net.”

      Hy staan op, met die vermoë wat hy het om ingehoue te beweeg ten einde sy haas te verdoesel. Selfs as hy skarrel, verloor sy tred nie ritme en word sy stem nie verhef nie. “Ek moet terug by die huis kom, my suster Huibrie – my halfsuster, eintlik – moet nog na haar plek toe terugry.”

      “Alleen?” vra Brenda.

      “Soms laai ek die tweetjies met slaapklere in die kar en begelei haar. Maar dis gelukkig nie ver nie en sy is ’n stoere spesie.”

      Brenda klem haar hande ineen. Laat Babs tog groot asseblief nie die “nare dierasie” ophaal nie. Maar Babs is poegaai. Om van een bottel rooi minus twee ander glase so aangeklam te raak, is seker beduidend. Dalk het Babs in hierdie stadium van haar lewe teen min dinge enige weerstand of veerkrag.

      “Die susterlike bakleiery herinner my: Julle sjokolade lê in my kar, jammer. Een vir elk, sodat julle nie moet dwarstrek nie.”

      “Ek sal saam uitstap,” bied Brenda aan. “Wag net vir die sjokoladesous.” Sy vind ’n bakkie wat dig seël in die laai waar die oopmaker was.

      “As ek geweet het wat die aard van julle nagereg is, het ek dalk iets anders as sjokolade gebring.”

      “Toe maar, ons kan dit môre op pad geniet. Babs, los die skottelgoed, ek sien net ons gas weg.”

      En daarmee is sy saam met hom buite in die skerp koel aandlug met die gedreun van verkeer wat in volle krag toeslaan. “Op pad, sê jy?” vra hy terwyl hy die motor oopsluit en die sjokolade uithaal.

      “Dankie. Ja, ons twee ry môre bietjie huis toe.”

      “’n Mooi dorp, Dennedal, ek het al daar deurgery. Hoewel die hoofpad verlê is, het ek spesiaal afgedraai. Ook nie so baie dennebome soos ek gedink het nie. “

      “Nee, СКАЧАТЬ