Louisa du Toit Omnibus 12. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ te wees. Sandkleurige mure op verskeie vlakke smelt saam met die natuurlike omgewing asof dit ’n deel is van die koppie aan die voet waarvan dit geleë is. Dis ’n abstrakte, kubistiese ontwerp, met verskuilde deure en vensters wat diep skaduwees werp.

      Binne die huis was sy nog nooit. Sy het slegs mense hoor oe en aa, en sy het die artikel gelees. Verslind, as ’t ware. Oor die vermenging van tydloosheid en moderniteit. Oor die gesublimeerde tinte, die teksture, die illusies.

      “Bra kleurloos,” het Magreeth gereken.

      ’n Gevoel van uitgeslotenheid gryp Brenda aan. Sy wil liewer vir Neels belewe soos hy op kantoor is, warm en werklik, ’n gewone beroepsman wat tee drink en sy naam teken met ’n swaaitjie van die “M” en wat vir kliënte sê, as Brenda hulle inbring: “Môre, môre, kom gerus binne. Waarmee verkul jou vriendelike prokureur jou vandag?”

      Sy weet nie hoe om hierdie ander Neels te vind wat soos ’n grotbewoner in sy eie habitat wegskuil nie, asof hy sy vrou gebalsem het en haar bewaak teen indringers van buite.

      Nooit, sedert Lina oorlede is, het hy skynbaar weer onthaal of mense uitgenooi nie. Self was Brenda in elk geval nooit genooi nie, Tiny en Magreeth ook nie. Dit was nie ’n kwessie van moedswillige uitsluiting nie; dit was eerder asof Neels te veel ontsag vir sy ouer vennoot gehad het om maatjie-maatjie te wil speel. Hy het immers geweet dat Tiny en Magreeth hulle eie beleë vriendekring het.

      Dis nou van ’n plek soos Dennedal: Jy is met almal vriendelik, maar nie met almal vriende nie. Daar is kodes wat hulleself in aansyn roep en vestig. Waarom sy nooit uitgenooi is nie, het Brenda nooit bevraagteken nie. ’n Paar jaar jonger as die Mosterts, was sy deel van ’n ander vriendekring, ou skoolmaats wat begin werk of huis opsit het.

      Sy het wel begeer om te sien hoe Neels werklik leef, ontspan, maar het ook geweet hoe pynlik dit vir haar sal wees. Liewer ’n waas om hom hou. Om te fantaseer, is genadiger as om iets te sien realiseer. Maar nou is die tyd vir fantasie verstreke. Sy is ’n jong vrou wat na hom hunker, en hy is ’n beskikbare alleenloper wat beslis nie onbewus van haar is nie. Dat haar pa hom en die Doorns vir ete uitnooi, is beduidend; sy weet net nie in watter opsig nie.

      So byna vergeet sy van die drie bakkies maaskaas vir Magreeth se kaaskoek, en dit terwyl die geil krummelkorse reeds gereed staan.

      “Houvas die krans, oom Wolf!” beveel Neels laggend.

      As oorwegend Nederlands ken die goedige Jack Doorn waarskynlik nie vir Jakkals en Wolf nie, maar hy speel saam. Hy staan met die belaaide rooster asof dit ’n krieketkolf is waarmee hy die bal inwag. Die sissende vet van die skaaptjops het die kole laat ontvlam, en Neels verleen noodhulp deur water te sprinkel.

      “As ’n mens net lank genoeg wag, dood die vlamme vanself,” gee Babs raad. Sy het nie tydens haar huwelik met Tom Kilian geleer om haar neus uit ’n man se braaiery te hou nie.

      Neels reageer geduldig: “En sê nou dit brand al erger hoe langer jy wag?” Hy help Jack om die rooster nommerpas terug op die kole te kry.

      Die atmosfeer is meteens gelaai. Of is dit net vir my en hom? wonder Brenda ademloos. Dat hy vir ’n breukdeel van ’n sekonde in haar oë gekyk het voor hy antwoord, ontsenu haar. Dis so goed of hy het haar aangeraak met die warmte van sy bedrywige hande. Dis die eerste boodskap wat hy hoegenaamd na haar toe deurstuur. ’n Boodskap dat hy ’n man is, dat hy wag met gedwonge geduld wat teen sy drif beur.

      Sy sit skoon bestorwe met die mengeldrankie wat Tiny gebring het voor hy weggeroep is telefoon toe. Magreeth peuter nog met slaai in die kombuis. Die geur van die kaaskoek wat uit die oond gehaal is, bereik hulle hier waar hulle op tuinstoele by die steengeboude braaiplek verkeer. Die aand begin reeds verskemer en maak alles sag.

      Die ete is aan die vroeë kant aangesien daar nie regtig middagete was nie. Dit was meer ’n deurlopende gepeusel as iets anders. Daar is nogtans binne gedek, aangesien die aande buite reeds te koel raak.

      Onyra is binnetoe om voor die spieël ’n stukkie pietersielie van haar tande te haal. As die oomblik nie so intens was nie, sou Brenda haar slap kon lag oor die ligte geskoor wat die episode voorafgegaan het. Babs en Onyra kon mekaar uit die staanspoor nie veel nie. Hulle ken mekaar net van terloopse kontak en iets in hulle samestelling bots onweerlegbaar.

      Soet skimpe het meteens begin rol toe Onyra met die aankoms vir Babs sê: “Jy ’t ’n besonderse bloes aan. Ek het iets soortgelyks gehad, en ek was so jammer toe dit gedaan is. Dit was lekker om werk toe aan te trek.”

      Babs was soos ’n lui huiskat wat tot ontwaking kom om haar gebied te verdedig: “O, by jou man se motorhawe? Dan het ek lus en dagvaar die boetiek. Dit was kastig spesiaal vir my ontwerp.” Wat ’n suiwere leuen is, maar Babs was baie oortuigend.

      “Ja, ek sou stappe neem as ek jy is.” Om tot verhaal te kom, het Onyra haar hand uitgesteek na nog een van die spek- en aspersiehappies wat Magreeth as voorgereg kom neersit het.

      Dis toe dat Babs koeltjies sê: “Pasop, die pietersielie klou aan ’n mens se tande.” Dit terwyl sy stip na Onyra se mond kyk.

      Dit was asof daar blinkertjies in Jack Doorn se oë gestrooi word, en Onyra het hom die blyk van pret duidelik misgun deur hom aan te val: “Kon jý my nie gesê het nie?” En, aan Babs: “Waar is julle gastebadkamer?”

      “Ons gaste eet maar so dat daar nie pietersielie aan hulle tande kom nie.”

      Onyra het padgegee en, toe haar pad kruis met dié van Tiny op pad buitentoe, vriendelik gesê: “Wat ’n voorreg om hier te wees, meneer Rabie.”

      Die slinkse huigelaar, het Brenda nydig gedink. Hoekom het Neels nie gelag of selfs net geglimlag nie? Irriteer Onyra hom dalk uitermate, of waarom kyk hy dwarsdeur haar, dit terwyl haar halslyn min aan die verbeelding oorlaat?

      Dis waar, Neels vaar beter met een gespreksgenoot op ’n slag. In sy kantoor handel hy gesellig vertroulik met ’n kliënt. Anders as Hans Pressly, wat weet hoe om ’n hele groep in te sluit. Maar Hans Pressly is nie nou haar prioriteit nie, waarom sal sy hoegenaamd aan hom dink?

      Onyra keer terug, stiller, skynbaar met minder stertvere as voor die pietersielie. Die versotheid in Jack se oë blyk duidelik. Dalk sal hy sy koketterige vrou ’n oortredinkie of twee vergewe as sy maar net by hom bly. Dalk moes hy dit in die verlede al doen.

      Moet sy dieselfde gesindheid teenoor Neels aankweek? Moet sy hom ’n avontuurtjie of twee – dalk meer – vergewe, as dit hom maar net by haar sal uitbring? Wat is dit wat haar pa van “uitstappies” gerep het?

      Tiny en Magreeth se toetrede tot die geselskap is salwend. Hulle is so beleë. Selfs Magreeth, haar lewe lank nog ’n bietjie onbesonne, begin die soete sagtheid verkry van die middeljarige vrou wat ’n sterk, toegewyde man en gevestigde leefruimte het. Haar foute is getemper tot eienaardigheidjies, haar goeie punte het uitgegroei tot deugde.

      Dis sy wat onwetend die botsende elemente in die geselskap saamsnoer met haar vertelling van hoe sy die stadsraad probeer oorreed het om die vuilgoed op die oorkantste, onbeboude erf te verwyder. Dat sy later kort duskant die minister se private sekretaris geëindig het, is met een woord snaaks. Hulle bars later in ’n lagkoor uit elke keer as sy ’n nuwe verwikkeling beskryf met: “En ek sê vir hom: ‘Maar, meneer’ …”

      “Hoekom het mevrou nie vir prokureur Rabie gevra om hulle saak te werk nie?” wil Neels weet terwyl hy opspring om die rooster om te draai. Sy skouers roer onder die hemp. Om hom so ontspanne en toeganklik te sien, maak Brenda se keel stram. Kry hy nie koud nie? Sy СКАЧАТЬ