Louisa du Toit Omnibus 12. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ windstilte, hoop dat sy na die ruising sal kan luister voor hulle môre teruggaan, ’n vooruitsig wat soos ’n berg voor haar lê.

      “Pasop, dit kan vuil wees, Sussa,” keer Tiny toe sy wil gaan sit. Die stam van ’n ander denneboom wat moes af, het hy in sirkelvormige sitblokke laat opsaag. “Wag, ek gooi vir jou my sakdoek oor.”

      “Dankie, Pa.” Sy oorweeg dit om te vra of sy nie nou maar kan huis toe kom nie. Maar sy hou die woorde terug.

      Maar eers lê vanaand voor, met Neels wat sal oorkom. Sê nou maar hy bring ’n metgesel saam, iemand wat hy tot nou toe sorgvuldig weggesteek het? Dit sal haar baie diep en seer tref, iets waarvan sy dalk nooit heeltemal herstel nie. Hoe waar is dit: ver van jou goed, naby jou skade. Maar Neels was nie haar “goed” nie. Hy is kroonwild.

      Soos sy verwag het, stuur haar pa die gesprek in die rigting van Hans Pressly. “’n Tafelgas by Babs aan huis,” mymer hy. “En toevallig met die tweede mooi suster ook daar.”

      “Hy is getroud, Pa.”

      “Maar Babs het glo al teenoor jou ma laat val dat die vrou nie by hom is nie.”

      “Nee, sy is in ’n kliniek, so iets. Dikwels by haar ma. Ek weet min van sy persoonlike lewe. Net dat die twee dogtertjies by hom is. Nogtans, hy beklee ’n posisie waar hy sy goeie naam moet handhaaf.”

      “Hoe ’n soort mens is hy?”

      “In die begin het ek hom nogal ontstellend gevind. Nie omdat hy my rede gegee het nie, maar dalk oor alles wat by hom onder die oppervlak broei en woel. Dit kan mos aangevoel word.”

      “En nou, later?”

      “Hy was gisteraand baie aangenaam. Welopgevoed, besonder bekwaam. Hy weet hoe om ’n situasie te hanteer.” Laggend vertel sy van Babs se pynappel. “Maar hy duld nie nonsens nie, by sy Sentrum het hy skynbaar ’n soort … hoe noem Pa dit altyd, ’n twakverklikker?”

      “Ja. Ek sou ook nie oor hom uitgevra het as ek nie by jou dieselfde aanvoel nie.”

      “Wat aanvoel?”

      “Die gebroei en gewoel onder die oppervlak.”

      “En dink Pa dis meer as voorheen?” Hoe ver is hy bereid om te gaan? Durf sy haar gevoel vir Neels ophaal? Of, die ou vraag: Weet Tiny dit buitendien? Speel hy kat en muis met haar, soos met ’n getuie in die hof?

      “Ek weet nie wat om te sê nie. Ek sê vir jou ma, dalk moet ons julle net beveel om sak en pak terug huis toe te kom.”

      “Ons kan nie altyd op die asiel van ’n ouerhuis staatmaak nie.” Die versoeking is groot, as sy aan die barre Edelhof-huisie dink. Moet sy by haar pa bieg oor die ewigdurende gevoel dat sy dopgehou word? Nee, liewer nie. Waarom hulle onnodig verder ontstel?

      “Waarvoor anders is ons daar? En potplantjies sal julle nooit wees of word nie, daarvoor is julle te eiesinnig. Praat van Monk’s Bench en jonkmanskas.”

      Brenda giggel. “Ek wonder of Ma ooit weet hoe snaaks sy is.” Sy dink na en erken: “Eintlik hou ek ook nie van die lewe daar nie. In my oormoed het ek gedink ’n week of twee sal genoeg wees om vir Babs terug op die spoor te plaas. Maar sy is baie kwesbaar.”

      “Kon jy iets uitvind oor die ware rede agter die egskeiding?”

      “Pa ken vir Babs. Gedurig aan ’t rondfladder en so ver sy gaan, deel sy kritiek uit en soek aanvaarding. Sal nie skroom om te oordryf nie.”

      “Jy steek iets weg, maar dis reg so. Reg dat jy haar beskerm. Dis hoekom jy gegaan het, en nog daar sal bly.”

      “Om die see te gaan ploeg,” merk sy sinies op. Maar terselfdertyd wonder sy oor haar vae verlange na die onlangse verlede. Dit het, met die verskuiwing van ruimte en perspektief, iets soos ’n lumier om gekry, ’n geheimenis waarvoor sy inderdaad terug moet gaan. Asof sy dit móét peil, of andersins die res van haar lewe onvolledig bly.

      Tiny oorweeg sy volgende woorde asof hy in die hof staan. Maar toe hy praat, gee sy stemtoon te kenne dat hy nie ontwyking sal duld nie: “Jou ma sê Babs het met ’n vreemde verhaal gekom. Oor die foon, in die hitte van die stryd tussen haar en Tom. Sy het hierdie Elvis-agtige man betrek. Of sy vrou dan.”

      “Ai Pa, dis nie baie oorspronklik om na Elvis te verwys nie. Dink Pa regtig hy is nie voorheen daarmee verpes nie?”

      “Vir my en jou ma bly Elvis besonders,” antwoord hy nadenkend.

      “Ja, ek weet Ma is mal oor sy Wooden Heart. Maar Hans Pressly se van het twee s’e en een e. So sê hy dadelik vir almal. Anders sou ek ook met die spelling gesukkel het.”

      “Het Babs met daardie storie die waarheid beet?” vra hy reguit.

      “Pa wou eenkeer ’n nuwe kar koop, toe erken Pa dat mens dan maklik ’n fout in jou ou kar vind. Babs het dinge teen Tom gesoek. Sy het hom nie eers regtig daarmee gekonfronteer nie. Sy wou skei. Dis my eerlike mening.”

      “Lyk die kind soos Tom?” volhard hy priemend.

      “Alle blonde dogtertjies op vier lyk vir my eenders.”

      “Dis ’n antwoord, dankie. Dat jy self nie seker is nie.”

      “Is mens ooit seker van iets, Pa?” Haar en Pressly se gesprek by sy motor gisteraand.

      “O, ja. Ek is doodseker daarvan dat jou ma sal aanhou soek tot sy ’n spotgoedkoop jonkmanskas van stinkhout by ’n goor pandjieswinkel kry.”

      Daarmee herinner hy haar aan sy geslypte vermoë om die angel uit ’n situasie te haal.

      En oor Neels Mostert word steeds geen woord gepraat terwyl hulle terug huis toe dwaal nie. Op die stoep sit Babs en Magreeth, met blonde koppe naby mekaar, deur ’n tydskrifbylaag en blaai. Wenke hoe om meer kleur in jou huis te bring, merk Brenda. En die twee het nog nie eers een keer vanoggend vasgesit nie.

      Die Saterdag gly loom en tevrede verby met brokkies gesels, spanne rus, in die tuin sit en kyk hoe kwetterende glasogies ’n feesmaal van vuurrooi bessies geniet. Lateraan handjie bysit vir die braai waarvoor skynbaar net Neels en die Doorns oorkom.

      Van ’n skoonheidsritueel kom daar nie veel nie. Stort en skoon aantrek sonder grimering of parfuum, besluit Brenda. As haar hare effens langer was, het sy dit ook styf weggebind om te toon dat sy niks het om weg te steek, geen geheime gelaatstrekke of verborge gevoelens wat dalk op haar gesig kan deurslaan of teen haar slape pols nie. Nou laat sy net haar hare in die son droog word. Dis goed gesny en dig, daar is geen stilering nodig nie.

      Toe Magreeth en Babs wel ligweg begin redekawel oor of maaskaas of crème fraîche die beste sal wees, met eersgenoemde Magreeth se keuse vir die kaaskoek wat sy beoog, bied Brenda aan om dit te gaan koop. Drie bakkies, nogal, wat vir Tiny laat kreun oor soveel hedonisme, net om te hoor: “Jy eet darem fluks saam.”

      Dis ’n goeie geleentheid om ’n bietjie van Babs af weg te kom. In alle eerlikheid moet Brenda erken dat dit haar by tye wil baasraak om onafgebroke by haar suster te wees. Om elke oomblik te moet kalmeer, moed inpraat, te let op wat jy sê of nie sê nie, teregwysings te rig wat onmiddellik berou word of deur Babs teruggekaats word.

      En ook ’n geleentheid om, op ’n veilige СКАЧАТЬ