Louisa du Toit Omnibus 12. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ met langsaan ’n groen peer en goudgesproeide keramiek-paddatjie. Brenda skud laggend haar kop. “Jý darem, Barbára. Jy het iewers ’n magneetjie.”

      “En jy dan? Veral as jy so opgewek is soos nou. Is dit oor môre se huistoeganery?”

      “Ek skat so, ja.” Hoe graag sou sy geheel en al teruggaan. Die vooruitsig om net vir twee halwe dae te gaan, is nogtans genoeg om haar op te kikker. Toe sy huis toe bel om hulle voorneme te kenne te gee, het haar pa haar verras. Bly en opgewonde oor die beoogde kuier, het hy meteens begin beplan. “Dan braai ons Saterdagaand. Ek sal by Mamma hoor. Dalk vra ek vir Neels en die Doorns, of hoe?”

      Dat Onyra Doorn ook daar sal wees, is ’n teleurstelling. Tog, as dit kan verseker dat Neels ook kom, sal sy haar versoen. Huisvriende met Jack en Onyra, mos. En miskien kan sy hulle dan goed dophou en bo alle twyfel vasstel dat haar vermoedens oor Onyra se flirterigheid met Neels totaal uit die lug gegryp is.

      Babs soek desperaat na die boks met glase. “Hans het gesê hy sal ’n bottel rooi bring. Na hy eers gevra het wit of rooi, toe sê ek Merlot. Sal mos reg wees?”

      “Ja, Merlot werk oral en altyd vir almal. Het jy geweet dit beteken ‘Little Blackbird’? Merle. Merel.” Eintlik wonder sy: Wanneer het Babs en Pressly dit bespreek? Was dit tydens een van sy vinnige draaie by die kleuterkamer, soos hy skynbaar meermale doen, ’n besorgde vader boweal? Met Babs se “klasateljee” vlakby?

      “Nee, moes ek weet? A, hierso. Ek vryf dit gou op. Is jy orraait in die kombuis?” Babs het darem die sjokoladesous vir die roomys gemaak, haar eie onhebbelik verleidelike resep wat kondensmelk en regte sjokolade bevat.

      “Ja, die tjips is reg om in die diepbraaier te kom.” Sy verwonder haar vlugtig dat Babs dit gekonfiskeer gekry het, aangesien Tom lief was om enigiets te diepbraai. “Slaai is halfpad. Filet is gereed.”

      “Het jy olyfolietjies en suurlemoensappies opgesit?”

      “Babs, ek weet wat om te doen.”

      “En heel, heel laaste in die pan,” maan Babs bloot uit beginsel. “Dit moenie ’n oomblik staan voor ons begin eet nie.”

      “Nou klink jy nes Ma.” En dit, weer, is heerlik bekend. Magreeth voel sterk oor haar stukkie dames-beeshaas, wat haar man tergend “hasievleis” noem. Magreeth het hulle die vyf vingerpuntstappe geleer om die gaarmaaktyd te bepaal. Druk die of daai vingerpunt teen die duim, en bepaal die fermheid van die duim se dikvleis.

      Dalk, ja, is Babs nou vinnig op pad na heling, wat sal beteken dat sy nie meer hoef bygestaan te word nie, wat verder beteken dat Sussa kan teruggaan na waar sy hoort en waar haar hart lê.

      Babs se volgende woorde vernietig egter die voorneme. “Jy moenie gou teruggaan nie, Brentjie. Dis lekker om jou hier te hê. Ek besef nou dat ek naastenby van my wysie af was.”

      “Moenie jou eie herstelkrag onderskat nie. Ek was maar net ’n klankbord, dis al.”

      “Maar jy sal bly so lank soos wat jy kan?”

      En hoe lank is dit? As elke enkele oomblik weg van Neels Mostert een oomblik te lank kan wees? Hy is in hierdie stadium die mees hubare vrygesel op die dorp, en moontlik ver buite die grense ook. Onyra Doorn is getroud, wel sonder kinders, maar sal sy die huwelik in haar pad laat staan?

      Kinders. Meteens onthou sy om te vra: “Hans Pressly se kinders. Het jy onthou om hulle te nooi? Of sal hy hulle self bring?”

      “Nee, ek het nie en nee, hy sal hulle nie self bring nie.”

      “Nou bel dan gou.”

      “Is jy gepik? ’n Aangename aandjie so opmors? Hulle sal aan die paddatjie wil vat en die pynappel wil eet.”

      “Jy praat of dit ’n romantiese rendezvous is,” merk Brenda gesteurd op. “My liewe mens, jy werk vir die man. En wat moet hy altemit vanaand met hulle doen?”

      “Seker maar wat hy doen as hy laat moet werk, of saans moet uit.”

      “By wie los hy hulle? Het jy ooit probeer uitvind?”

      “Ja, hy het ’n halfsuster, maar ek sal haar eerder ’n een en ’n half suster noem. Omvang gesproke. Die ou dierasie staan hom voltyds by. Kom soms die kinders afhaal en by sy huis bly. Hy is baie gesteld op hulle sorg.” Babs dink ’n oomblik na en voeg dan venynig by: “En hy behandel nogal die twee presies eenders.”

      “Natuurlik, hoe anders? As jou vermoede ooit waar is. Of was dit ’n handige voorwendsel om te skei? Het die huwelik jou net geknyp?”

      “Ons is al ’n keer deur die onderwerp, onthou?” vra Babs koel.

      Het sy nou ’n gemors van die aand gemaak deur Pressly se kinders op te haal? Net een verkeerde skuif, en Babs gly tien skuiwe agteruit. Met Pressly wat buitendien vandag in ’n hopelose bui was, kan die ete net ’n lekker floppie word. Die menslike faktor – loop jy jou altyd daarteen vas?

      Dat juis die menslike faktor ook af en toe ’n bonus kan bewerkstellig, besef Brenda egter spoedig. Sy is besig met die filet en aartappelskyfies en ’n heerlike geur van warm olie vul die woonstel toe Pressly opdaag. Toe hy klop, skree Babs bra onvroulik uit die slaapkamer, waar sy besig is om haar mooi te maak: “Hans, as dit jy is, kom in, dis oop!” Hulle sluit nie so stiptelik noudat hulle twee is nie.

      “En sê nou dit was Piet, Paul of Klaas?” vra hy toe hy die deur oopmaak en oor die drumpel tree.

      Van agter die afskorting kan Brenda hom skrams sien sonder dat hy haar meteens gewaar. Sy sien die manier waarop hy vassteek en na die toneeltjie voor hom staar. Die klein eetwoonkamer lê gebaai in die sagte lig van die muurlampie. Die glinstering van gepoetste wynglase, die vreemde tafelrangskikking wat op ’n eie manier eksoties lyk. Die mat op die vloer, die bykans driedimensionele afdruk teen die muur wat ’n indruk van verre wydte skep.

      “Die hemelse geure uit die kombuis,” is egter al wat hy sê nadat hy die bottel wyn wat hy dra, versigtig neergesit het asof hy daarmee die balans kan versteur.

      Hy is vars gestort en geskeer, hare netjies, op sy heel eie manier aantreklik in ontspanne drag: slenterhemp met die boonste knoop oop, langbroek en sportbaadjie. “Casual Friday?” sê-vra hy met arms effens oopgegooi om goedkeuring te verkry. “Ek weet nie meer waar my swart strikdas is nie.” Sy bui het beslis verbeter; en as hy moes rondspring om sy kinders versorg te kry, toon hy niks daarvan nie.

      “Perfek,” reken Babs wat inkom terwyl sy nog een oorbel aanskroef. Sy is in denim en bloes. Brenda, weer, hou meer van rompe en rokke. Veral van die manier waarop die swaaiende some haar kuite streel.

      “Soos jy kan sien, is jy paslik geklee,” voeg Brenda by en kom by hulle staan. “Ek dog die das het dalk om jou nek vasgegroei en dat jy nie weet hoe om dit los te kry nie.”

      “Skaam jou, juffrou Rabie, ek het een vir elke dag van Maandag tot Vrydag. En na-ure en naweke is dit die eerste ding wat waai.”

      “Nog erger. Vyf vasgegroeide dasse om een nek.” Dankie tog dat die aand goed afskop. Sy het allerlei bedenkinge gehad. Liewer nie oor die dogtertjies uitvra nie.

      “Maak solank oop,” beveel Babs. “Brentjie, waar is die botteloopmaker?”

      “Goeie vraag. Kom soek jy liewer. Netnou krap ek jou netjiese СКАЧАТЬ