Stralerjakkers. Leon van Nierop

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ help.”

      Dit laat haar nog meer gemoedelik teenoor die besoeker voel.

      “Jy goed met jou hande?”

      “Was nog altyd.”

      “Nou maar toe.”

      Sy sê altyd “Nou maar toe” as sy nie weet wat om verder te sê nie.

      Sy besef waaraan sy stem haar herinner. Lyle’s Golden Syrup in daardie groen blik. Al wat kortkom, is die bye wat om die dooie leeu swerm.

      “As ek van die kamer hou, maak ek die yskas verniet reg, Girly.”

      “Eers as ek van jou hou, kry jy die kamer. Laat ons nie die Ventertjie voor die bakkie haak nie!”

      Maxie van kamer 9 kom verbygestap. Die madampie het ses maande gelede losies kom soek en toe was sy nogal stemmig aangetrek. Maar haar kleredrag het die volgende dag skielik verander. Sy staar onbeskaamd na Tiaan. Dis nou ’n oopketel-kyk daardie: ’n meisie wat hou van wat sy sien en wat dit wys.

      Maxie lig haar wenkbroue en maak haar hande bak van agter terwyl sy na Tiaan se agterstewe kyk. “Netjies!” vorm haar mond die woord.

      “Jy, madampie, moet eerder jou diep-in-die-verlede-huur betaal!” snou Girly haar toe.

      Tiaan kyk oor sy skouer, skynbaar gewoond daaraan om aandag te geniet. Dan draf hy teen die trappe uit, twee op ’n slag soos ’n wafferse atleet. Hy het die derde een gemis.

      Girly hou hom van hier onder af dop, waar hy op die boonste verdieping eers by die badkamer inkyk.

      Sy hoop net dat die vorige gebruiker dit netjies gelos het, want sy en haar huishulp Miriam het al hul dae om seker te maak die badkamers is sindelik en die toiletsitplekke teruggeplaas op hul gestoeltes. Sy sit altyd ’n hekellappie oor die sitplek, want dit is yskoud in die winter wanneer ’n mens plaasneem. En op die toiletbak die poppie met die gehekelde rokkie wat oor die nuwe toiletrol klok. Ai, dis vir haar so mooi.

      “H’m. Hier kom baie lig in!” praat Tiaan hard terwyl hy in die gang afkyk, seker na die groot venster aan die onderkant. “Kamer 6, nè?”

      “Die een net langs die prentjie van die swane in die leliedam,” beduie Girly. Fraai prentjie, die swane. Amper soos die skilderye van Portchie wat sy nou die dag in ’n tydskrif raakgelees het. Haar hele hart roep na daardie skilderye, maar met haar karige inkomste sal sy nie eers kan bekostig om geskenkpapier te raam nie, laat staan nog ’n oorspronklike Portchie! Daarom die afdruk van die swane. Dit is ’n troosprys.

      Kamer 6 is een van haar spogkamers. Sy het op ’n kol oorweeg om haar hoofkwartier, dus waar sy slaap, daar in te rig, maar as eienares van ’n losieshuis moet sy op die grondverdieping aan die gevegsfront wees – by die voordeur waar alles begin, gebeur en voltrek word. Daardie kamer, mooi en ruim soos dit mag wees, is net te ver.

      Nou eers volg Girly vir Tiaan. Die derde trappie kraak soos sy gewoonte is as ’n goeie mens op hom trap.

      Sy is net betyds om te sien hoe Tiaan op die bed gaan sit. Hy sak sommer so in die matras weg soos iemand wat lank laas ’n sagte verebed onder hom gevoel het. Hy gaan lê en plaas sy arms agter sy kop.

      “H’m.” Dit is ’n diep tevrede geluid wat uit sy bors kom daardie. En toe ’n langer “h’mmm!”

      So in die lêende posisie kyk hy na die hangkaste langs Girly. Ook na die lessenaar wat sy op ’n vendusie aangeskaf het; ’n stoel uit haar ouma se voorhuis, ’n wasbak in die hoek en die groot venster wat in Greymont se rigting kyk.

      “Jy gebruik net nie daardie wasbak om in te pie nie – mens ruik dit!” waarsku Girly. “Baie manne is te lui om snags badkamer toe te gaan, dan pie hulle sommer in die wasbak!”

      Tiaan sit regop en lag. “Ek kan darem my blaas beheer, Girly.” Hy kyk om hom rond. “Hoeveel is die kamer?”

      “Vierduisend ’n maand, maar sonder kos.”

      “Hier’s nie plek om kos te maak nie.”

      “As jy my sal kans gee, jonge man.”

      “Jammer, Girly.”

      “Ek maak wel kos as jy wil saam eet. Ontbyt Maandae tot Vrydae, en in die week aandetes – maar net Maandag tot Donderdag. As jy saam eet, kos dit R5 500 met BTW ingesluit. Dank die Liewe Heer dit is nog nie op nie.”

      “Die R5 500?”

      “Die BTW, bedoel ek. Maar dit kom seker nog.”

      Tiaan glimlag. “Wel! As jy bereid is om die kamer aan my te verhuur, neem ek dit graag, Girly.”

      “Alles goed en wel. Maar jy moet ’n deposit betaal voor jy intrek, en die eerste maand is vooruitbetaalbaar, baie dankie!” Sy hou haar hand uit.

      Die “baie dankie” laat die voorwaarde altyd ’n snertsie vriendeliker klink.

      Tiaan haal sy beursie uit sy agtersak. “Hoeveel is die deposito?”

      “Die helfte. Tweeduisend.” Sy kyk na die rol note waaruit hy geld aftel. Wie by sy volle positiewe en sonder ’n skietding op sy regterheup dra nog soveel kontant met hom saam?

      Hy oorhandig die honderdrandnote. Sy lek haar middelvinger nat en tel. Presies tweeduisend.

      “Dankie, jonge man.”

      “Tiaan, asseblief.”

      “Dankie, Tiaan, en welkom in Girly se Losieshuis – die enigste volbloed-losieshuis in die omgewing, nes hulle in die outydse tydskrifstories gehad het.”

      “Ek voel klaar tuis. Dankie, Girly.”

      “Ek hoop jy’t iemand wat jou kan help om jou bagasie teen die trappe uit te dra.”

      Hy skud sy kop. “Ek het nie baie bagasie nie.”

      Nou ja toe.

      Hy loop na die deur toe.

      “Net voor jy gaan!” Sy plaas haar hande op haar heupe – die wildewragtag-vasstaan wat Karlien ken van toe sy as skooldogter geroskam is, want met daardie houding neem Girly standpunt in. “Het jy enige verwysingsbriewe? Plekke waar jy tevore gewoon het, dat ek kan bel om te enquire?”

      Hy raak ernstig. “Girly, as jy eers briewe nodig het, is ek dalk nie die regte persoon vir jou nie. Wat jy sien, is wat jy kry.”

      H’m. Waar het sy daardie een al gehoor?

      “Maar jou pa? Jou ma? Húlle kan tog oor jou praat.”

      “My pa is dood en my ma besit ’n groot maatskappy. Ek kan haar nommer vir jou gee as jy oor my wil uitvra.” Hy sug. “En as jy dan werklik ’n brief wil hê, kan my ma se sekretaresse vir jou een skryf.”

      Vreemd. Klink of sy ma ryk kan wees. Indien dit so is, hoekom dan nie by háár gaan woon nie? Hierdie is die enigste losieshuis tussen al die privaat hotelle en hostels, wat eintlik maar ’n ander woorde vir bordele is.

      Maxie СКАЧАТЬ