Stralerjakkers. Leon van Nierop

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ en Karlien praat vinnig: “Ek doen my bes. Ek pak rakke reg tussen my till-diens. Mense plak sommer goed op verkeerde plekke neer as hulle agterkom wat die pryse is, dan stap ek soontoe en gaan sit dit op die regte plek terug. Ek glimlag vir elkeen met wie ek praat en ek help pensioenarisse om die goedkoopste no-name brands te koop. Wat meer verwag jy van my?”

      Die vrou met die mandjie verdwyn om ’n hoek, want sy het skynbaar iets vergeet.

      “Lojaliteit, Karlien. Dat jy vir jouself dink en respek teenoor jou werkgewer betoon. Onthou net, ek is Olaf Stroebel en jy moet my respekteer.” En toe sagter, want die vrou met die mandjie kom weer te voorskyn: “Jy moet in jou spoor trap. Niemand is onvervangbaar nie.”

      Tiaan neem drie energiedrankies en stap in Karlien se rigting.

      “Onthou net dat respek verdien word.” Sy bly stil toe sy Tiaan sien aankom.

      Sy skandeer die vyf items wat die vroutjie voor haar neersit. “Pensioner’s card?” vra sy toe die vroutjie wil betaal. Sy haal ’n rooi kaart uit wat Karlien ook skandeer.

      Olaf sien Tiaan nou – kennelik ’n nuwe kliënt en hy skuifel nader.

      Tiaan het al baie Olafs in sy lewe teëgekom. Nare, gefrustreerde klein mannetjies met olierige hare, ’n slegte vel en skelm ogies wat ewe skielik gedienstig raak as dit hulle pas.

      Deur net na hom te kyk, kan Tiaan hom opsom. Hy is beslis op skool geboelie en sou elke week sy snoepiegeld vir die boelies gegee het, of aangebied het om kos vir hulle te koop. Olaf sou ook ambisie gehad het: dalk die direkteur van ’n maatskappy word, dalk ’n sakeman met sy eie besigheid. Maar hy was ’n tweedekommer. Iemand wat elke keer net-net te laat is wanneer ’n geleentheid hom voordoen. Of wie se kwalifikasies net-net te kort skiet.

      Hy sou dalk sy eie maatskappy kon stig, maar het net nie die deursettingsvermoë gehad nie, want hy was te bang. Vrees is sy grootste vyand en sal dit altyd bly. Dit skerp egter sy onderduimse metodes op. Dalk het meer as sy kwalifikasies te kort geskiet wat meisies betref, daarom probeer hy sy gesag op iemand soos Karlien afdwing en gooi hy sy gewig en aansienlike pens so rond.

      Daar is baie sulke mannetjies in die tronk. Olaf sit tans nog aan die buitekant, maar sy verterende ambisie kan hom dalk eendag daar laat beland. Hy sal dit verdien.

      Hy stap tot voor Tiaan asof hy hom wil keer om by Karlien te koop.

      “Goeiemiddag, meneer, en baie welkom by ons superette. Hoe kan ons help?”

      Tiaan kyk na Karlien wat die tante se vyf items in ’n sak sit.

      “Hierdie vriendelike meisie kan my van my geld verlos.” Hy loop aan tot by haar, waar sy nou die tannie weghelp. Hy sit sy energiedrankies voor haar neer. “Ek sê gister vir my buurman ek koop, soos baie ander mense wat ek ken, net hier oor die goeie diens, spesifiek van …” Tiaan maak of hy nie haar naam kan onthou nie.

      “Karlien. Karlien Lubbe,” glimlag sy. “Plastiese sak, meneer?”

      “Ja, dankie. Ek pak sommer self in.”

      “Ons waardeer dat u ons ondersteun, meneer,” kom Olaf se stem weer na hom toe aangesweef.

      “Ek koop van nou af altyd hier,” glimlag Tiaan. Daarmee probeer hy om sy opbouende aggressie af te weer, want na sy ontmoetings met Yolande en A.J. sien hy nie kans vir baklei nie, al wil hy Olaf se neus vir hom pap slaan omdat hy so lelik met Karlien gepraat het.

      “Lekker daggie verder,” gee Olaf sy jakkalsdraai-glimlag.

      Tiaan kyk na Karlien. “Dankie vir jou goeie diens.”

      Terwyl die mannetjie wegstap met sy broek wat oor sy aansienlike boude afskuif, beveel hy oor sy skouer: “Vee die toonbank met ’n nat lap af. Dit moet ten alle tye higiënies wees.”

      Karlien rol haar oë en oorhandig die energiedrankies aan Tiaan. “Felix se gim is net hier anderkant as jy gou wil inloer.”

      “Dankie.”

      Hy kan net dink watse frustrasie dit vir haar moet wees om haar lewe hier agter die kasregister te mors.

      Tiaan ry Newlands toe. Baie dinge maal deur sy kop, veral sy besoek aan Yolande, maar ook A.J. se dreigement.

      Hy wil vir Wikus bel – hy het homself immers oorgegee – maar hy besef dat hy nie met hom moet praat voor die hofsaak nie.

      Toe hy vanaf Long Street in die kort straatjie opdraai waar Girly se Losieshuis is, lui sy selfoon. Hy hou stil.

      Dit is die selfoon wat hy twee jaar gelede by die tronk moes ingee en waarvan hy die kontrak gelukkig kon hernu met sy vrylating.

      Hy huiwer voordat hy die oproep neem. Hy byt op sy tande en antwoord: “Hallo, Etienne.”

      Sy broer maak keel skoon. “Hallo, Tiaan.”

      ’n Stilte soos wat seker oor Jerigo neergesak het nadat die stadsmure ingetuimel het, heers nou.

      “Kan ons praat?” vra Etienne met ’n onseker stem.

      “Waaroor?”

      “Jy weet waaroor. Mits jy belowe om nie gewelddadig te raak nie.”

      “Ons het mekaar al ’n paar keer rondgepluk op skool.”

      “Maar ons is nou grootmense, Tiaan. En onthou ook maar: jy het twee meisies van my afgevry voor Yolande.”

      “Daarom dat jy Yolande gesteel het? Dat jy haar oorgehaal het deur die tydskrif te koop?” Etienne probeer hom in die rede val, maar Tiaan laat hom nie van stryk bring nie. “Wa-wa-wag nou. Daarom dat jy my in die rug gesteek het en nou skielik ’n gewete daaroor het?” Hy skep asem. “Jy hoef nie met my te praat nie, Etienne. Jy het reeds gesê wat jy wou gesê het. Dade tel meer as woorde.”

      “Ek het haar nie gesteel nie en die voorstel om Swier te koop het van Paul de Winter af gekom.”

      Die naam klink bekend, maar Tiaan kan dit vir ’n oomblik nie plaas nie.

      “Paul de Winter?”

      “Ma se sekretaris.”

      “O, daardie Paul de Winter.”

      “Ja. Ma het besluit dat sy Plastikor wil uitbrei. Swier is ’n eksperiment. Yolande is ’n baie goeie redakteur, maar daar is te veel vrouetydskrifte, nou begin ons ’n strategie om te kyk of ons dit met ’n nuwe voorkoms en aanslag kan herbekendstel. Dis darem nou meer van ’n mode- as ’n tannie-tydskrif.”

      “Hoekom het ons hierdie gesprek, Etienne?”

      “Want ons is, na alles, steeds broers. Ek weet jy verdink my van allerhande onsinnighede en ons moet dit uitpraat.”

      “Ek verdink jou van niks nie, Etienne. Ek wéét. En soos ek vandag vir Yolande gesê het: Ek hoop julle is gelukkig, want julle verdien mekaar. Geniet die viering môreaand.”

      Tiaan skakel sy selfoon af. Hy leun vorentoe met sy kop teen die stuurwiel en probeer sy kalmte herwin.

      Dit is eers toe iemand aan sy venster klop СКАЧАТЬ