Stralerjakkers. Leon van Nierop

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ loser-tydskrif. Ek hoop julle is gelukkig.” Hy maak die deur oop. Eers dan kyk hy terug.

      Yolande sit agter haar lessenaar soos iemand wat ’n klap in haar gesig gekry het.

      “Swier is eers deur Phoenix Uitgewers uitgegee, maar hulle het bankrot gespeel. Jou ma het twee maande gelede ingegryp en ons gered, anders was ons nou sonder werk. Sy het Etienne aangestel om te help. Hy het feitlik al die advertensies vir hierdie uitgawe gekry. Die redakteur het bedank. Ek het aansoek gedoen vir die pos en dit gekry.”

      Tiaan stap verby die glansvoorblaaie in die gang tot by die hysbak, waar hy die knoppie herhaaldelik druk, maar die hysbak steek vas op die grondverdieping. Toe staan Yolande agter hom.

      “Tiaan.”

      Joernaliste loop by hulle verby, kyk belangstellend, werk op hul selfone.

      “Swier is nie die rede hoekom ek en Etienne gaan verloof raak nie.”

      “Ja, right.” Tiaan neem die trappe en hardloop omtrent tot op die grondverdieping.

      Toe hy in die straat by sy motor kom, moet hy eers ’n rukkie stilstaan om sy selfbeheersing te herwin. Miskien moet hy ’n gim gaan soek, iewers waar hy sy frustrasie op masjiene kan uithaal, want as iemand nou ’n skewe woord na sy kant toe gooi, gaan hy gewelddadig kwaad word en dan is die kollig terug op hom.

      Hy ry uit Houghton uit in Rosebank se rigting. Later hou hy by ’n gebou stil, stap verby skreeuende koerantopskrifte oor die Guptas wat die land so skielik verlaat het, en gaan die gimnasium binne.

      Hy was reg. Die oefening help hom sy aggressie verwerk. Hy vermy enige oogkontak met die ander mense wat oefen.

      ’n Uur later stort hy en draf dan haastig na sy motor toe.

      Hy raak gou genoeg bewus van ’n blou motor agter hom – dieselfde een as wat hom Saterdag Strijdompark toe gevolg het.

      Hy draai twee keer onverwags links in Rosebank, en die motor bly op sy stert.

      Tiaan kry dieselfde beklemmende gevoel as in die tronk wanneer bendelede onder mekaar begin praat en dan na hom beduie het.

      Hy draai slap links naby die Galleria-sentrum, maar ry hom in ’n straat vas wat deur taxi’s geblokkeer word. Hy kyk rond vir uitkoms. Taxibestuurders met slaprandhoedjies en arms wat by vensters uithang en amper op die grond sleep, kyk verveeld na hom. Ander toet soos hulle by hom probeer verbykom.

      Tiaan klim uit sy motor. Snaaks waarvan ’n mens bewus raak as jy ’n ruk in ’n motor gesit het en skielik buite is. Hy ruik uitlaatgasse en worsbroodjies. ’n Paar treë van hom af verkoop iemand blomme.

      Die blou motor het skuins oorkant hom stilgehou en toe die bestuurder uitklim, herken hy vir A.J. Muller.

      A.J. en Wikus moes destyds saamgewerk het teen hom. Hy het maande lank in die tronk tyd gehad om uit te werk hoe hulle hom verneuk het. Hulle het die geld verduister. A.J. was een van die voorste trawante wat daarvoor verantwoordelik was dat hy as die sondebok voorgehou is.

      Hý het namens hulle onskuldig in die tronk gesit tot Wikus homself oorgegee het.

      A.J. het ’n bonkige gestalte. Sy gesig is silwerskoon geskeer, soos iemand wat sy sondes probeer afskraap het. Met die naderstap kan Tiaan sien dat die man nie hier is om hom welkom te heet of ’n ou vriendskap te hervat nie.

      Hy staan vierkantig voor sy motor en wyk nie ’n sentimeter nie, tot A.J. voor hom staan.

      Voordat Tiaan iets kan sê, spoeg A.J. die woorde na hom toe uit asof hy lank daarvoor geoefen het. “Luister na my en luister mooi, tronkvoël.” Sy asem stink na ou sigaretrook. “Oppas wat jy in die hof sê. Ons het destyds daai maatskappy gestig om geld aan mense voor te skiet, en al was jy by Plastikor, het jy willens en wetens daar ingekoop van buite af. Dit was Wikus se besluit om jou te gebruik, en net Wikus s’n.

      “Moenie my verder by die saak betrek nie. Die polisie was by my en ek het verduidelik dat ek, net soos jy, ingeloop is.”

      “Nou hoekom is jy dan bang oor wat ek kan sê?”

      “Want ek vertrou niemand meer nie.” Hy swaai sy vinger in Tiaan se gesig. “Ek is klaar met julle. As jy my betrek, gaan jy seerkry. Seerder as wat enigiemand jou in die tronk gemaak het. Twee gebreekte bene sal maande neem om te herstel. Dan kan jy jou gim-membership maar vaarwel toeroep.”

      Hy leun nader sodat Tiaan weer die suur reuk van sigarette kry. “Dis daai Wikus-slapgat, en nét hy. As jy my betrek, gaan jy weer sit.” Hy stamp liggies aan Tiaan. “Het jy my?”

      “Presies wanneer het julle besluit om my in te loop? Daardie aand op die plaas toe julle my oortuig het om in te koop?”

      A.J. word bleek. Tiaan is nie seker hoekom juis dít hom so ontstel nie, maar hy is wit in sy gesig.

      “Hou jy net jou bek van my af.”

      Die man draai om en loop terug motor toe. Hy het die manier van loop van iemand wat te veel steroïde gebruik en homself te lank in die gimnasium oppomp. Ongemaklik, asof van sy spiere in die pad is. Hy pluk sy motordeur oop, kyk terug asof hy nog iets wil sê. Toe wys hy met twee vingers eers na sy oë en toe na Tiaan.

      Dis dieselfde blou motor waarmee hulle destyds plaas toe gery het om die transaksie te beklink. A.J. wys vir ’n taxibestuurder wat hom uit die pad wil druk ’n middelvinger en trek weg. Twee passasiers skarrel net betyds uit die pad.

      Tiaan dink vlugtig terug aan daardie aand en wonder hoekom de hel hy nie toe snuf in die neus gekry het nie. Maar daar het soveel gebeur, te veel dinge wat sy aandag afgetrek het. Dit was dalk doelbewus so bewerk, sodat hy makliker in hulle strik kon loop.

      Lank nadat hy uit Rosebank is, bewe sy hande steeds.

      Eers toe Tiaan by ’n klein winkelkompleks tussen Greymont en Bergbron stilhou, besef hy dit huisves die superette waarvan Girly en Karlien altyd praat.

      Hy kort energiedrankies, maar ook iets om aan te knibbel, want die onderonsie het hom laat besef dat hy honger is.

      Met die instap kyk hy oor sy skouer, maar A.J. se blou motor is nie te siene nie.

      Vrolike musiek trek vir ’n oomblik sy aandag af, asook ’n meisie wat hom vra of hy vir ’n kompetisie wil inskryf om vier plakkers te wen. Hy probeer om haar nie af te jak nie en skud net sy kop.

      Toe merk Tiaan Karlien agter ’n kasregister op.

      Hy vermy die meisie vir eers en stap na die rak waar die energiedrankies uitgestal word, toe hy haar hoor sê: “Moet asseblief net nie weer ’n tantrum gooi nie.”

      “As ek nie tantrums in hierdie blerrie plek gooi nie,” kom ’n manstem, “sal niemand nie. En weet jy wat gaan gebeur? Ons gaan agteruit. So erg dat een van daai grootmanne ons gaan oorneem. En dan, Karlien, sal jy ’n ander werk moet gaan soek. Soos jy weet, is werk skaars. As ons nie saamwerk nie, sit ons almal op straat.”

      Die mannetjie het ’n smalende manier van praat. Uit die hoogte. Hy looi Karlien met elke sin en Tiaan kan hoor hoe die meisie haar moet inhou om nie te sê wat sy werklik op die hart het nie.

      “Miskien sal jy beter diens kry as jy ons beter betaal, Olaf.”

СКАЧАТЬ